रुपेश राई – लाज लागिरहेको छ
लाज लागिरहेको छ
घरि-घरि त्यही कुरा सुन्नु/सुनाउनु।
स्कूलमा छँदा पनि कानहरू
त्यस्तै कुरा सुन्थे, आजझैँ। बोल्थे
मुखहरू आजझैँ।
चिप्रा निकालेको जस्तो
आँखाबाट पालै पालो। Continue reading “Rupesh Rai – Laaj Lagiraheko Chha”
Tag: Nepali Author Rupesh Rai
Rupesh Rai – Positivity
रुपेश राई – पोजिटिभिटी
सधैंजसो कविता
माने! कविता सधैंजसो। प्यारप्यार बोलिरहन्छे।
तल्लो घरकी बुहारी
माथ्लो घरकीसँग च्याट गर्छे
कौसीमा बसेर। ब्राण्ड न्यु ल्याप्टप
नभ्याएर गाउँलाई भ्याउने मोबाइलमै।
[फ्लाशब्याक…
हतार-हतार Continue reading “Rupesh Rai – Positivity”
Rupesh Rai – Bibhransha
रुपेश राई -विभ्रंश
प्रत्येक दिन
थपिने आँखा, नाक, कान
अनि चलमलाउने प्राण एउटा आकृति
लिएर निस्कन्छ हातखुट्टा
बोकेर, मान्छे
त्यसलाई
मान्छे, भनी हाल्न त भएन नि !
यदि
आकृति अर्कै लिए….!
ए,
होइन पो रहेछ ;
भन्नु कति सजिलो हुन्छ, नि ?
त्यसरी नै
आउँछ जान्छ क्रियकलापहरू
हास्नु र रूनुको, समयका आँखा र
मुखबाट तिमीले भनेको
मान्छे गिज्याउँदै
भइरहन्छ
मान्छेको जन्मजस्तो
अमान्छेको पनि अनि हत्तु भएर थाक्छ
उसको मर्यादा, प्रचलित मान्छेको
हास्ने प्रवृतिसँग
त्यसबेला
दुख्छ उसको घृणा कुनि कस्तो
मनको कुनामा चेप्टिएर
बसेको भावनासँग
पिरोलिएर
विभ्रंश हुन्छ अनुहारमा
लतपतिएको भेदभाव पनि अनि आँखा
च्यातेर निस्कन खोज्छ
भित्रको दृष्टिसमेत
स्खलित
भएको ईखको पिसाब
आक्रोशले ओढेको छालाबाहिर
अन्धा भएर दगुर्छ, समाजको पेरिपेडमा
छरपस्टिएको ब्रेल वर्णमाला
छाम्दै
लुछालुछ
हुन्छ तेरो र मेरो मान्छे, अमान्छेको
घरमा, अनि फेरि भेदभावको वीर्य
छर्दै डुलिबस्छ मान्छेको
आकृति ।
Rupesh Rai – Janda Haru
रुपेश राई – जण्डाहरू
हुइहुइ…
जोकर करायो
प्लेकार्डको बीचबाट। गाउँले,
एकझ्याप हत्याएन, हप्ता दिनको अनिदो रातमा।
आलो-आलै मरौमा।
मरौमा,
जोक्स रिमिक्स
भएर दुःख-सुखको घरमा बेहोरा
देखाइरहेछ। गाउँ नै डराएको अँध्यारो रातमा।
पल्लो कोठा र वल्लो कोठा गर्ने मेरो विसञ्चो दिमाग
घरिघरि झुण्डी हिड्छ मर्माहत परिवारमा।
रामायण
सुँकसँक गर्दै माम्री-माम्री
परेर अस्ति नै अचेत भइदिएछ, शिक्षित
समाजको श्लिपिङ पिल खाएर। कखराहरू हुर्किनु
नपाएर सिलेटमै कचल्टिरहेन्छन्।
क्योर हुँदैन
यो घाउ गाउँको, मेम-बासा अचेत हत्केलामा लडेपछि।
पिरामा टुक्रुक्क बस्ने फ्लाश ग्यास्ट्रिक भएर उँड्छ।
नयाँ संस्करण
हुँदैन भानुभक्तको, नयाँ संस्करण हुँदैन पितृको।
जन्डाहरू
कराइरहेछन् अस्ति खसेर पुलमुनि
झर्ने आत्मालाई। उनिहरूको नियुक्तिबारे!
तिमीलाई कहाँ स्थान दिऊँ?
नछिचोलेको
समनवाद घर जङ्गलको
कुनाकाप्चामा। बौरी उठ्छ हिप्पीहरूको
ऱ्यापमा जन्डाहरू हेरेको-हेरेकै आत्मसमर्पनको अनुहारमा। स्वेत वस्त्र लिएर।
गोप्य कोठामा।
तीनचूलेमा, सँघारमा या
अन्य कहीँ
डाँडा…काँडा, खोला…नाला
बारी…कान्ला, धारा…पँधेरो, उत्तर…दक्षिण
पूर्व…पश्चिम, ट्याङ्… ट्याङ्… ट्याङ्…
ट्याङ्… ट्याङ्… ट्याङ्… ट्याङ्….
कुनै एउटा पूर्वाग्रह
जस्तो, कोकटेलको रमरम जस्तो;
धिपधिप ताल दिइरहेको। सुनिदैछ गाउँमा अहिले
हाम्रै चिन्तामा उसको चिन्ता जन्डा भएर हिँडिरहेको। पालैपालो बखान्दै।
विभिन्न भाषामा।
तिम्रो… गाउँमा… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्…
अनिकाल… पसेछ… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्…
तिम्रो… घरमा…ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्…
पितृको बेहाल भएछ… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्…
ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ् ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्
ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्…
ट्याङ्ट्याङ्… ट्याङ्ट्याङ्
ट्याङ्ट्याङ्… जन्डाहरू कराइरहेछन् निद्रा बिगारेर तुक्काहरूमा।
Rupesh Rai – Mero Gaun Ko Bato
रुपेश राई – मेरो गाउँको बाटो
बर्खा लाग्छ… फेरि हिउँद…
क्रमशः फुल्ने, फल्ने, फक्रने अनि फलाउने
क्रमहरू अन्योलमा पर्छ, प्रकृति।
मेरो गाउँको बाटो…
हिलै छ, कताकता चुहेको छ। कहीँकहीँ फाटोको छ।
दर्जी अचेल गाउँमा छैन। फाटेको सिउनलाई।
एमसी अचेल दोकानमा छैन। चुहेको टाल्नलाई।
अनि…
यो बाटो उहिले पनि यस्तै थियो रे…
अहिले पनि यस्तै छ। परिचयहीन। परिचय खोज्दा खोज्दा
यो बाटोले त्यही खिही सकेको चप्पल
त्यही गम्बुट र पानी जुत्ताको आवाज सुनाउछ
आधारातमा, कहिले बिहानै ठिहीमा।
कहिले त्यही आवाज हिस्सी परेर
गन्गनाउदै डोको बिसाउछ, बिड़ी खानलाई
गरीबि डड़ाएर। तरै पनि त्यो बाटोको
खोकन्दी साह्रै गन्हाउछ, पर्फ्युम नपाएर
डेनिमहरूमा घोलिनु नपाएर।
यसै र यो बाटोको पनि कति
इच्छा होला! नाम्लोमै तुहेर गए…
कति सपना होला! डोकोमै रित्तिएर गए…
यो मेरो गाउँको बाटो…!!
-मैसोर, कर्नाटक