बुल बुल… बुल बुल…
पानी बुल्बुलाउँछ जमिनबाट
धर्ती छेदन गरी उम्रिएको
अंजुलीभर पानीसँगै
बुल बुल… बुल बुल…
एउटा सुर्खेत बुल्बुलाउँछ ।
उद्यानमा लहरै ठडिएका फ्ूmल–बिरूवाहरू
निराश–निराश देखिन्छन्
उदास–उदास भेटिन्छन्
पूmलहरू त मुस्कुराउनु पर्ने हो
तर पूmलको मुस्कान पनि शायद चोरी भएछ
चोर–डाँकाहरूको बिगबिगी बढेको बेला
के भन्न सकिन्छ र यहाँ
कहिले के चोरिने हो ?
कहिले को लुटिने हो ?
स्वतन्त्र ज¨लका पूmलहरू
एउटा कारागारमा सजाइएकाछन्
मान्छेहरू आउँछन्
आँखै–आँखाले पूmलको सौन्दर्य चुसेर जान्छन्
कोही एकछिन
भावनाको लहरमा बगेर जान्छन्
तर कहिल्यै कोही
त्यस्तो मान्छे आएन यहाँ
जसले पूmलको स्वतन्त्रताको कुरा गरोस्
बोट विरूवाको प्राकृतिक अधिकारको पनि कुरा गरोस्
फलस्वरूप, पूmल–बिरूवाका
आंसु बुल्बुलाउँछ जमिनबाट
बुल बुल… बुल बुल…
एउटा सुर्खेत बुल्बुलाउँछ ।
अस्तित्व हराएझैं गरी काक्रे बिहार
बेस्वादको हाइ काढेर उँघिरहेछ
जमिनबाट थारूहरूको पसिना
वाफ बनेर आकाशतिर उठिरहेको दृश्यले
आकाशमा बकुल्लाको लहर पनि
अतालिएको देखिन्छ
यहाँ प्रत्येक बिहान एकमुठी हावा
देउती बज्यैको दर्शन गरी फर्कन्छ
प्रत्येक साँझ रानीमत्ता छिचोलेर
तातो हावा उपत्यकामा भित्रिन्छ
जंगली पहाडी पर्खालको चौघेरामा
सीमित सुर्खेत
बुल्बुलाउँछ बुल्बुलेमा
बुल बुल… बुल बुल…
हो, एउटा सुर्खेत बुल्बुलाउँछ ।