Yatiraj Ajanabee – Ma Aatankabaadi

यतिराज अजनबी – म आतंकवादी

मेरो मस्तिष्कको आगनमा
भावनाका च्याङ्बा र मैचाङहरू
भौतिकताको ठटाउँदै
डम्फु र मादल
सेलोमा आडम्बरको
नाचिरहन्छन हमेसा

निमन्त्रणा आउँछ मलाई
त्यो नृत्यमा भाग लिन
धन्यवाद ज्ञापन गरी
गर्दै सेलोको मेरो
अनभिज्ञता प्रकट
अनंगीकार गर्छु

उनीहरू देखी मेरो दरिद्रता
गिज्याउँदै गिरफ्तार गर्न
खोज्छन मलाई
अवाक हुन्छु म धेरै बेर
जब मेरो मौनताको
लाभ लुट्न खोजिन्छ
मेरो आँखाबाट फिलुङगा छुट्छ
म आतंकवादको शरणार्थी हुन्छु
म यिनीहरूको बिभत्स,
पाशविक हत्या गर्छु

कतैबाट
कसैबाट
यसको भत्सर्ना हुँदैन
लस्कर ए तोइबकी आमा
हफिज देखी
अलकायदाका पिता
लादेन सम्म मेरै
शाखा सन्तान हुन्
यद्यपि मेरो नाम
रेड कर्नर नोटिसको
तपसीलमा छैन
इन्टरपोलले मलाई
किन चिन्दैन ?

८ अगस्ट २००९, एड्लेड

Yatiraj Ajanabee – Aaja Mero Salik Ko Anawaran

यतिराज अजनबी आज मेरो सालिकको अनावरण

मलाई कुनै उदभास थिएन
न थियो कुनै आस नै
समय शेक्स्पियर बन्छ भन्ने
तर थाहा पाऍ जब
म छक्क  परें

म बाँचिरहेंको  थिएँ
नाचिरहेंको  थिएँ
मेरै दुनियाँमा
तर मलाई
विधीका Continue reading “Yatiraj Ajanabee – Aaja Mero Salik Ko Anawaran”

Yatiraj Ajanabee – Mastishka Ma Chihan

यतिराज अजनबी – मस्तिष्कमा चिहान

मान्छे मसानघाट
सुन्दा मात्रै पनि डरराउॅछ,
चिहानसंग झस्कन्छ
तर मैले
मस्तिष्कमा त्यही मान्छेको,
मान्छेको चिहान भेटें |

एउटा मित्र मलाई भन्छ,
“म साह्रै बिरामी भएँ|”
मित्रतावलम्बी भएकोले
उत्सुकतापूर्वक म सोध्छु,
“यो उमेरमा कस्तो बिसन्चो?”
“हिजो आज किन हो
ज्यादै दिमाग दुख्छ
धेरै चिकित्सकहरूलाई
परिक्षण गराईसकें
तर कारण पत्ता लागेन|”
मैले उसको टाउकोको
क्ष-किरण गरेर हेरें,
रोग देखिए पो देख्नु
बिचरा ती डाक्टरहरूले,
मैले उसको दिमागमा
आला लासहरू भेटें
उसलाई ती मुर्दाहरू
त्यो चिहानबाट झिक्न भनें,
सङ्ख बजाउन अह्राएँ,
मलामी डाक्न लगाएँ
र ती शवहरूलाई लगेर
आर्यघाटमा दाहसंस्कार गर्न
सल्लाह दिएँ|

“कति कठोर गिदी
रहेछ तेरो टाउकोभित्र,
त्यति गहीरो
खाल्टो खन्दा त्यसमा,
तँलाई पीडा बोध भएन?”
मैले प्रश्न गरें
तर उ अवाक रह्यो |

अन्त्यमा उसलाई
स्मरण गराएँ
कमरेड, तँ मान्छे होस,
मान्छेको मस्तिष्कमा मुर्दा
सधैं अडिन सक्छ
कहिल्यै सडिन सक्दैन,
मस्तिष्कमा त्यस्तो
रसायन, पदार्थ छैन
जुन माटोमा
हड्डी गाल्नलाई हुन्छ
यो माटोको
प्रकृतिप्रदत्त गुण हो,
मान्छेलाई त्यस्तो विशेषता
क्षमता वा विलक्षणता
प्रकृतिले दिएको छैन

७ फाल्गुन २०६०, विराटनगर

Yatiraj Ajanabee – Hidne Tasbir Haru

यतिराज अजनबी – हिड्ने तस्वीरहरू

यात्राको सिल्शिलामा
म एउटा कन्क्रिट जण्गलममा
आइपुगेकोछु
यो जङगलमा कोब्राहरू छैनन्
ँब्वासा, बाघ, हात्तिहरू पनि छैनन्
मान्छेहरू त झन
हुन सक्ने नै भएनन्
यो जंगलमा Continue reading “Yatiraj Ajanabee – Hidne Tasbir Haru”

Yatiraj Ajanabee – Kasari Timilai Swagat Garaun?

यतिराज अजनबी – कसरी तिमीलाई स्वागत गरौं?

हे नव वर्ष!
तिम्री दीदीले मेरो प्यारो दाईको
प्यारो फक्रदै गरेको जीवन
यही आगनमा चुढेकी थि
र मैले एउटा कलमले
श्रद्धाञ्जली लेखेको थिए उसलाई
आज पनि म त्यही Continue reading “Yatiraj Ajanabee – Kasari Timilai Swagat Garaun?”

Yatiraj Ajanabee – Bidaai Nawa Barsha Lai

यतिराज अजनबी – बिदाइ नववर्षलाई

जुवाका सोइला भाँचेर
हल गोरुहरु उन्मत्त भई
छाडा साँढे भएको बेला
तिनले तिम्रो कुमारित्वसँग
सिँघौरी खेल्न के बेर
त्यसैले ए नववर्ष !
धेरै सिंगारिएर नआऊ
अझ दुई चार वर्ष पर जाऊ
नत्र कलङ्कित हुन सक्छ
तिम्रो सुन्दर नाऊॅँ
दुईटै हात भाँचिएको बेला
पूर्णीमा होस् वा अमावश्य
म ठेलो ,जस्केलो पोत्न सक्तिन
भाँचिएको हलोको टुढोले
म तिम्रो गर्भ जोत्न सक्तिन
त्यसैले बाँझै रहोस्
त्यो ब्याड यस पालि
धोका होला
धेरै ठूलो धोको लिएर नआऊ
कोखो दुख्ला सधैंभरि
भोको भएर नआऊ
शुभकामना र कोसेली खोज्दै
रित्तो ढोको बोकेर नआऊ
भरिएको गाग्रो घोप्ट्याएर
भर्ने निहूँमा पंधेरीमा नआऊ
रल्लिएर रक्सी र मदिरामा नआऊ
पात्रो र कात्त्रोमा हैन
हिम्मत भए छाप्रोमा आऊ
आउँछ्यौ नै भने घडीमा मात्रै हैन
प्रत्येक् मानव नाडीमा आऊ
यहाँ तिम्रो आगमनको
अर्थ उल्टो लाग्न सक्छ
तिम्रो केशको गुजुल्टो पनि
सजिलो चुल्ठो लाग्न सक्छ
तिम्लाई स्वागत गर्ने बहानामा
दियो पनि पुल्ठो बन्न सक्छ
आँधिहुरी चलेको बेला
झिल्को पनि
अगुल्टो बन्न सक्छ
नत्र हेर म पनि
उल्टै गरिरहेछु
तिम्लाई स्वागत गर्ने अवसरमा
बिदाई दिइरहेछु

२५ माघ २०६० ,विराटनगर

Yatiraj Ajanabee – Shanti Aainan

यतिराज अजनबी – शान्ति आइनन्

अणु बमको बिष्फोट संगै
धुजा धुजा भएर च्यातिएकी,
पिइसकेको रक्सीको बोतलसंगै फ्यालिएकी,
फुत्किएकी मेसिन् गन मिजाइलहरूबाट,
त्यो कोलाहलदेखि
ज्यानमारा बन्दी झैं
हिडेकी आश्रयको खोजीमा कहीं,
रावणले हरेकी सिता झैं
खोसिएकी मेरो जिन्दगीदेखि,
प्रचण्ड हुरीको चक्रब्यूहले रन्थन्याएकी,
आकस्मिक भीमकाय खहरेले लगारिएकी,
आज यी छातौराक बथानमा छैनन्
यी सुन्तलाले चुलिएका डोकामा छैनन्
छैनन् उनी यी तोते बोल्ने बालकका कोक्रामा
खोइ कता बिलाइन्
तापको रापले पग्लेको हिउँ झैं
पलकमै मलाई छोडेर एक्लै
गएकी शान्ति आइनन्

हिजो सम्म त्यही पाखामा आउँथिन्
मस्त मेरो नानीमा निदाउँथिन्
सुमसुम्याउँथिन् मेरा पाखुरा
पलाउँथिन् भएर आँकुरा
भर्दै हरियाली हराभरा
पुग्थिन् कहिले हिउँ फुल्ने टाकुरा,
क्यामेराको लेन्सले तान्यो भनूं
मैले क्यामेराम्यानलाई सोधें
उनलाई मैले एकान्तमा खोजें
उनलाई नै भेट्न भनेर वनपाखा धाएँ
खुप् कुरें भञ्ज्याङ चौतारीहरू
कतिपल्ट पुगें पानीका पँधेरीहरू
कति सल्काएँ दीपकमा रात्री अँधेरीहरू
सेकिएँ सकेसम्म
शिशिरका चिसा सिरेटाहरूसँग
उनकै स्वागतका निम्ति,
ह्याँगिंग गार्डनले मोहनी लायो भनूं
मैले उनलाई फूल-फूलमा खोजें
खोज्दै उनलाई म सगरमाथा पुगें
मैले ढुंगा पनि फुटाई हेरें
हेरें उनलाई प्यासिफिकको तरलतामा
तर उनी भेटिइनन्
हराइन् बितेको समय झैं
पलकमै मलाई छोडेर एक्लै
गएकी शान्ति आइनन्

भाद्र १० २०५७ चन्द्रगढी, झापा

(Sent to Sanjaal Corps Via Email)