मुकेश राई – अबिरल बहिरहेछ माई र जोगमाई
उषाको लाली बनी स्पर्श गर्छ सुर्यको नवज्योतिले
जब श्री अन्तु र सन्तकपुरको शिखर
ब्युझन्छन जगत एक भई नवनिर्माणमा
जुटछन सारा नेपाली बोकी सुनौलो आकांक्षा प्रखर
असीमित निलगगनको आँचल तल
टलपल शितका मोती बटुलेर सिँगारिन्छे हरियाली चियाबारी
हरदम दुईपाते सुइरो बोकी एकताको माला गाँस्न
प्रयत्नरत छन फिक्कल र कन्याम
सिद्धीको चन्चल छङ् छङ् कहीँ
नागबेली बनी सुसाइ रहने यहीँ छ सुनमाई
शरद ऋतुमा नाची हिंड्ने नवरङी पुतली झै
मन मस्तिस्क भरी बसेका छन मेरो सुन्दर गाउँ
अनि बालापन
ति मयुरपंखी दिनहरुका धुमिल यादहरुमा
समेटिएका मेरो बर्तमान परदेशी परिबेश
बिबश, वाध्य म छोडि आएँ त्यो प्यारो घरदेश
श्री अन्तु वर्षौंदेखि अतिथी आगमनमा सु-स्वागत भनी उभिएकै छ
सल्लेरी र जितपुर ईलामलाई हरीयालीले श्रीगाँरेर मुस्काइ रहेकै छ
कहिले लालुपाते,चाँप,गुराँश र चिमलको सप्तरङमा सजिएर सन्तकपुर
कहिले बादलको घुम्टो ओडी
न्यानो आभाष दिएकै छ देउराली
सुन फल्ने सुनमाई बेंशी, बुधबारे र दानाबारी
मङसिर पाकेर पँहेलपुर बनी सजिन्छे
बर्षौ भयो ईलाम त्यहिँ छे, परिबेश् त्यही छ
असारे रोपाई र हक्पारे घन्कीरहेकै छ,
शायद बद्लिएका छौ त हामी परदेशी
भुलेका छौ त हामीले हाम्रो संस्कृति
माई र जोगमाई फर्की आउ परदेशी भन्दै
याचना गरेर पहाड, बेसीं, खोंच र तराइ बन्दै
खोला र सागर भएर हामीलाई खोजी रहेछ
यसरी नै सधैं-सधैं
परदेशी मनमा देशप्रेम छर्न बिदेशमा बिलिन नभै
घरदेशको यादहरु समेटेर अस्तित्व बचाइ राख्न
आव्हान गर्दै अबिरल बहिरहेछ माई, जोगमाई ।
ईलाम, हाल: बेलायत