Tag: Krishna Sen Ichchhuk nepali poems

कृष्ण सेन ‘इच्छुक’ –  बन्दी र चन्द्रागिरि

विजयको अन्तिम दिनसम्म
सबै रहौंला नरहांैला पछि हामी
र, सायद यो खुसीको हर्षित क्षण
हाम्रो सुखद मिलनको अन्तिम क्षण पनि हुन सक्छ ।
र, म पनि रहिनँ भने
यस काव्यको अन्तिम अध्याय पनि
लेखिँदा लेखिँदै भोलि अपूर्ण रहनसक्छ ।
तर गेष्टापोको ग्याँस च्याम्बर जस्तो
यस सन्त्रासमय समयमा जस्ले
गद्दारी होइन मृत्यु रोजेका छन्
वास्तवमा यी सच्चा जीवन बाँचेका छन् ।
तिनको नश्वर शरीर कायम नरहे पनि
तिनका महान् आशा र अभिलाषाहरू
सधंै सधैं जीवित रहनेछन् ।
जीवनको अन्तिम दिनसम्म,
जो कञ्चन र इमान रहे
तिनका सहज स्मृतिहरू पनि
सधैं–सधैं जीवित रहनेछन्
किनकि ती जति बाँचे
र तिनका असल स्मृतिहरू पनि
सधैं–सधैं जीवित रहनेछन्
वास्तविक जीवनमा
को मर्नेछन् र को बाँचिरहने छन्
त्यसको अन्तिम फैसला समयले गर्नेछ,
र भन्नेछ–
जो देश र जनताको लागि बाँचे
ती मातृभूमिका सच्चा सपूत हुन्
र तिनका पवित्र स्मृतिहरू पनि
सधैं–सधैं जीवित रहनेछन् ।

००० ००० ०००

मैले मेरो राष्ट्रलाई मुटुमा राखेर
मनखुसी जिन्दावाद ! भन्न किन नपाउनू ?
मैले मेरो राष्ट्रका कुलङ्गारहरूका विरुद्ध
मुठ्ठी उठाएर मूर्दावाद ! भन्न किन नपाउनू ?
लुकेर देशको छातीमा तीर चलाउने
ए मेरै देशका शिखण्डीहरू हो
तिम्रो पाखण्डीपनको विरुद्ध
मैले तिमीलाई घृणाले धिक्कार्न किन नपाउनू ?
डम्पिङ साइटका फोहोरजस्तै
राष्ट्रका घीनलाग्दा कसिङ्गरहरूलाई
बुल्डोजर लगाएर
देशले किन आज मनखुसी बढार्न नपाउनू ?

(स्रोत : बन्दी र चन्द्रागिरि, पेज ५३–५४)

कृष्ण सेन ‘इच्छुक’ – कविता : हात लाग्यो शून्य !

बूढी आमाको गन्गन् झन् बढेर गएको छ
बूढा बाबुको रोगी देह अझ जीर्णकाय भएको छ
घरका डाँडाभाटाहरु मक्केर गलेका छन्
खरको चुहुने छानो झन् तारामण्डल भएको छ
साँझ–बिहानले सधैँ आपत बोकेर आउँछन्
निरुपाय भाइ सधैँ मेरै मुख ताक्छ
यो घर शान्तिको निकुञ्ज हो या अशान्तिको थलो ?
म अघोर पीडाले झोक्रेर चुपचाप सोचिरहेछु ।

वर्षदिनपघि
आमाका धमिला आँखामा पनि सपनाको उज्यालो चहक थियो
बाबुको रुग्ण देहमा पनि ताजा रक्तसञ्चार भएथ्यो
भाइ आशाको पुरानो तान चलाएर
विश्वासको नयाँ सपना बन्थ्यो
विपना तीतो थियो
तैपनि सपना मीठो थियो
झनै मीठो कल्पनाको यान चढेर
घरले जेनतेन गुज्रान गरेकै थियो
तर आज यो के भयो ?

भोको कुकुर आकाशतिर फर्केर रुन्छ
नानीहरु चाचा र खाजा भन्छन्
उदास घरले औडाहाको सुस्केरा फाल्छ
जहानहरु बातैपिच्छे रिसको नरसिङ्घा बजाउँछन्
मर्नु पनि गाह्रो
बाँच्नु पनि अप्ठ्यारो
जीवन सुखको मालसिरी गीत हो
या दुःखको करुण चित्कार ?
म असीम बेदनामा अथाह डुबिरहेछु ।

खोइ के फेरियो र आज गाउँघरमा
गरिबीले ढाड कुप्रिएकै छ
महंगीको पहाड चुलिएकै छ
अभावको भड्खारो गहिरिँदै गएर
टुप्पी–टुप्पीसम्म मान्छे पुरिएकै छ
न मन रुन छाड्यो
न जीवन दुख्न छाड्यो
साहूले भाका नाघेको र पुरानो तमसुक फेरे पनि
असामीका गलाहरु पहिलेझैं रेटिएकै छ ।

घर हेर्छु घर रित्तै छ
देश हेर्छु देश रित्तै छ
कसरी भनूँ आमा, सधैँको गन्गन् छोड्नुस्
कसरी भनूँ बुबा, एक खुराक खाएर अलिकति तङ्ग्रनुस्
चारैतिर हेर्छु हात लाग्यो शून्य !
मेचीदेखि महाकालीसम्म जम्मै उस्तै छ
यो नूतन परिवर्तन हो या पाखण्डीपनको नर्तन ?
म छली इतिहाससित बारम्बार सोधिरहेछु ।

(जनदीप, २०५८)

कृष्णसेन “इच्छुक” – प्रिय सखा !

ए, मेरो प्रिय सखा !
जीवनसङ्ग्रामको यस दौरानमा
एकै यात्राका सहयात्री हामी
अहिले हाम्रो साथ तिमी नरहे पनि
मुक्तिका लागि विश्वभर लडिरहेका
योद्धाहरूको वीरतापूर्ण कथाहरूमा
एउटा कथा तिम्रो पनि थपिनेछ
न्यायका लागि संसारभर लडिरहेका
जनताको गौरवशाली कथाहरूमा
एउटा कथा तिम्रो पनि थपिनेछ
धरतीभरका जुझारू पुस्ताहरूको
अजेय सङ्घर्ष र विजयका गाथाहरूमा
एउटा भव्य अमरगाथा तिम्रो पनि थपिनेछ
देशभित्र
कतै कुनै कुनाबाट
एउटा आवाज उठे
इन्क्लाबको
त्यो गर्बिलो आवाज तिम्रै आवाज हुनेछ
देशभित्र
कतै कुनै ठाउँबाट
एउटा हात उठे सङ्घषएको
त्यो जोशिलो हात तिम्रै हात हुनेछ
देशभित्र
कतै कुनै दिशाबाट
एउटा हुँकार छुटे विद्रोहको
त्यो प्रचन्ड हुँकार तिम्रै हुँकार हुनेछ
मुक्तियुद्धमा
फलामे किल्ला तोड्ने वीर योद्धाहरूकै अग्रिम पङ्क्तिमा
ए मेरो प्रिय सखा ¤
तिम्रो पनि एउटा अग्रासन हुनेछ
तिम्रो पनि एउटा उच्चासन हुनेछ
जहाँ पनि र जहिले पनि
शान्तिका लागि अशान्तिका विरूद्ध
हलचल हुने ठाउँहरूमा
सबभन्दा पहिले
शीर उठाएर लड्ने
न्यायप्रेमीहरूका अग्रणी तिमी नै हुनेछौँ
हरेक जुलुशमा कसिएका दरा मुट्ठीहरू
तिम्रै मुट्ठीहरू हुनेछन्
हरेक युगमा गोली थाप्ने ढालजस्तै चौडा छातीहरू
तिम्रै छातीहरू हुनेछन्
जहाँ पनि र जहिले पनि
अज्ञान, अन्यौल र अन्धकारका बीच
अलमल्ल हुने मनहरूमा
झलमल्ल ज्योति बन्ने प्रकाशपुञ्ज
तिमी नै हुनेछौँ
एक दिन
यस्तै अन्यौलको सघन कुहिरोलाई चिरेर
जब देशले आफ्नो
लामो निद्राको मौन अन्तराललाई च्यातिरहेको थियो
तिनै सुषुप्त जागरणका घडीहरूमा
मैले दीनदुःखीका आर्तपीडाहरूमा पोख्न सिकेँ
त्यसबेला तिमीले भनेथ्यौँ— “लेख्नुछ, सधै देशका कविताहरू लेख
लेख्नुछ सधै जनताका कविताहरू लेख”
तर, ए मेरो प्रिय सखा ¤
यो कस्तो क्रूर विडम्बना हो ¤
आज मैले त्यसको सट्टा
शोकमा डुबेर
तिम्रै शोकगाथा लेखिरहेछु ¤
युगको आँधीले
जडताको कालो अन्धकारलाई सोहोरेर
जब देशलाई नै बढारिरहेको थियो
यस्तै हलचलका उत्सुक बेलाहरूमा
मैले गीत गाउन सिकेँ
मेरा ती गीतहरूमा
मैले जनताका भावी जीतहरू सुनाउन सिकेँ
त्यसबेला तिमीले रमाइ भनेथ्यौ
“गाउनुछ, सधै मुक्तिका गीतहरू गाऊ”
तर ए मेरो प्रिय सखा ¤
यो कस्तो विसङ्गतिको करूण दुर्घटना हो ¤
आज मैले त्यसको सट्टा
शोकमा डुबेर
तिम्रै शोकगीत गाइरहेछु
अग्घोर पीडा र खिन्न मनको क्षणिक निराशाको यस घडी
म आफैलाई आफ्ना सान्त्वनाका शब्दहरूले
सानो नानीलाई प्यारी आमाले जस्तो सुम्सुम्याइरहेछु
धमिलो भल पसेर सङ्लेको
मूलको निर्मल पानीजस्तै
मैलिएको चित्तलाई
सजल आँशुले धुन खोजेर
म अहिले आफैलाई थुम्थुम्याइरहेछु
तिमीले भनेजस्तै
मेरा ती कविताभन्दा पनि सुन्दर कविता भएर
तिमी अब सर्वोत्तम भावहरूमा हृदयहरूबीच कुदिँनेछौ
यो सुन्दर कविता पढिदिने देश हुनेछ
तिमीले चाहेजस्तै
मेरा ती गीतभन्दा पनि मिठो गीत भएर
तिमी अब मधुरतम लयहरूमा ओठहरू
बीच सुसेलिनेछौ
त्यो मिठो गीत सुनिदिने जनता हुनेछ
गुराँसको थुँगाभन्दा पनि रातो थुँगा भएर
तिमी अब रक्तिम लालीहरूमा सर्वत्र पोतिनेछौ
ती राता थुँगाहरू सिउरिने संसार हुनेछ

(आजभन्दा २७ वर्ष अगाडि २०४२ वैशाख १८ गतेका दिन पंचायती मन्डले र कांग्रेसी गुन्डाहरुको आकर्मणमा परि सहादत प्राप्त गर्नुभएका शहीद मित्रमणि आचार्यको सम्झनामा उहाँका सहपाठी रहनुभएका कवि इच्छुकले लेख्नुभएको यो कविता हामीले शोकाञ्जली खन्डकाव्यबाट लिएका हौं । )

(स्रोत : हाँक विक्ली – वर्ष २९, अंक २६ – May 2, 2012 – २०६९ बैशाख २० गते, बुधबार)

कृष्ण सेन “इच्छुक” –  शोकाञ्जली

स्पात जस्तै तिम्रो दरिलो हातलाई मुठ्ठीमा कसेर
अब म गरम जोशमा साथ
फेरि तिम्रो अभिवादन गर्न सक्ने छैन
भेट हुँदाको प्रिय घडीमा गहिरो आत्मीयताले डोरिएर
पहिले जस्तै फेरि तिमीलाई
अब म बलियो अंगालोमा कस्न सक्ने छैन
तिमीलाई भेट्ने मनको रहर रहर नै रहनेछ
तिमीलाई देख्ने तलतल
तलतल नै रहने छ
तिम्रा स्निग्ध आँखामा आँखाहरु जोडेर
अब म फेरि कहिल्यै
तिम्रो साहचर्यको न्यानो पाउन सक्ने छैन।

०००

कोठामा हुन्छु कोठा सुनो–सुनो झैं लाग्छ
आँगनमा हुन्छु आँगन सुनो–सुनो झैं लाग्छ
दिनमा हुन्छु दिन सुनो–सुनो झैं लाग्छ
रातमा हुन्छु रात सुनो–सुनो झैं लाग्छ
केवल तिमी नै छैनौं यही अनुभूतिले पिरोल्छ
केबल तिमी छैनौं यही स्मृतिले चिथोर्छ
तिम्रो साथमा केहीपल खुशीमा व्यत्तित गरेर अब म फेरि कहिल्यै
तिम्रो स्पर्शको रमाइलो पाउन सक्ने छैन।

०००

यो कस्तो खबर बोकेर ल्याइस ए बादल।
विश्वासै लाग्दैन र घामसित सोधँू
के सोधँू? क्षितिज रोइरहेको छ
यो कस्तो तीतो सन्देश सुनाएर गइस् र हावा।
मनै मान्दैन र जूनसित सोधूँ
के सोधूँ? तारा रोइरहेको छ
त किन मौन र चुुपचापछस् ए पहाड।
पत्यारै पर्दैन र बिहानसित सोधुँ
के सोधूँ? शीत रोइरहेको छ
उजेलोमा हेर्छु रात रोइरहेको छ
अँध्यारोमा हेर्छु रात रोइरहेको छ
फूल रोइरहेको छ/कली रोइरहेको छ
कोसित मैले के सोधूँ र खोई? यस घडी
जता हेर्छु सारा प्रकृति रोइरहेको छ।

०००

बिर्सु भने पनि
कसरी बिर्सु यो गम यो उदासी
तिमीलाई नै बिर्सनु झैं हुनेछ
भुलुँ भने पनि
कसरी भुलुँ यो बह यो रुवाबासी।
तिमीलाई नै भुल्नु झैं हुनेछ
जीवनको लामो यात्रामा जो बिते थुप्रै संगीहरु
तिनीसँगै तिम्रो याद पनि
अझैं चर्को भएर मुटुमा अमिट रहनेछ
हर सुखद घडीमा पनि तिम्रै झल्को लाग्नेछ
ओ, मेरो प्रियसखा।
तिम्रो निश्चल मुस्कानसँगै मुस्कानहरु साटेर
अब म फेरि कहिल्यै
तिम्रो हृदयको चोखो आत्मीयता पाउन सक्नेछैन।

०००

मेरो कविताका प्रिय पाठक तिमी
अब ती कविताहरु पढिदिने तिमी नै हुने छैनौं
मेरो गीतका प्रथम गायक तिमी
अब ती गीतहरु गाइदिने तिमी नै हुने छैनौं
मेरो जीवनको अमिट प्रेरणा तिमी अब म भित्र उत्साहहरु भरिदिने तिमी नै हुने छैनौं
तिमी हिंड्ने प्यूठानका यी बाटाहरु
चेर्नेटाका यी उकाली ओरालीहरु
तिमीलाई नै पर्खिरहनेछन्
तिमी घुम्ने तिग्रा र सिक्रेका लेकहरु
या बेसी र यी हरियालीहरु
तिमीलाई नै संझरहने छन्
तिमी डुल्ने मजुवा वन अनि रम्दी र धुवाड्डका पाखाहरु
यी पार्थुड्डा र गँदारीका फाँट अनि
दोक्रे, तिग्रो र ढाँड खोलाहरु तिमीलाई नै खोजिरहनेछन्
हरमेला,पर्व र उत्सवमा पनि यिनलाई
तिम्र्रै कमी रहिरहने छ
हरपल अब उदास–उदास गुज्रनेछ
पहिले जस्तै यी सबैसंग
हाँसी–हाँसी मितेरी गाँस्ने तिमी नै हुने छैनौं।

०००

तिमीले माया गर्ने गाउँका झुप्राहरुमा गएर अब मैले भन्नु पर्नेछ,
हामीलाई उज्यालो जीवनका साहसिला कथाहरु सुनाउने
हाम्रा ती प्यारा साथी छैनन्,
तिमीले माया गर्ने शहरका कारखानाहरुमा गएर
अब मैले भन्नु पर्नेछ,
हामीलाई मुक्ति–संग्रामका जुक्तिहरु सिकाउने
हाम्रा ती प्यारा संगाती छैनन्
हामीलाई चिन्ने सडकका पेटी र फूटपाथहरुमा गएर
अब मैले भन्नु पर्नेछ,
हामीसंगै मुठ्ठीहरु कसेर इन्क्लावका नाराहरु घन्काउने
हाम्रा ती जोशिला मित्र छैनन्
मर्मान्तक पीडामा शोकमग्न उभिएर
अश्रुपूर्ण गह्रौं नयनहरु चिम्लदै
अघोर बेदनामा डुबेर शब्दहरु टिपेर
अब तिमीलाई श्रद्धाञ्जली दिंदै भन्नुपर्नेछ,
बिहानी घामको रातो झुल्काले जस्तै चेतनाका दिव्य किरणहरु छरेर
हाम्रा बन्द आँखा उघार्ने
जनमुक्ति पथका ती लालयोद्धा छैनन्।

(स्वर्गीय कवि कृष्ण सेन “इच्छुक” प्रगतिशील तथा जनवादी आन्दोलनमा शहिद मित्रमणि आचार्यका सहयात्री हुनुहुन्थ्यो। प्रस्तुत कविता मित्रमणि आचार्यको सम्झनामा कवि इच्छुकले लेख्नुभएको शोकाञ्जली खन्डकाव्यबाट लिइएको हो।)

कृष्ण सेन ‘इच्छुक’  – प्यालेस्टिनी मित्रहरुका नाममा

रातो–रातो आलो रगतको निस्सासिँदो दुर्गन्धले भरिएर
मध्यपूर्वीय तातो हावा
सारा ब्रह्माण्डभरि बहिरहेछ
बमको विष्फोट
तोपको गर्जन
र बारुदको धुँवाले
सारा बेरुत सहर खण्डहरजस्तै कुरुप र निर्जन हुँदै गइरहेछ
गाउँका गाउँ बस्तीका बस्ती
उजाड मसानघाटझैं भएका छन्
बाँच्नु र मर्नुको दोसाँधमा
लाखौंलाख निरीह जिन्दगीहरु
आक्रमणकारीहरुको घेराभित्र निसास्सिइरहेछन्
लासमाथि लास ढलिरहेछ
रगतमाथि रगत बगिरहेछ
तुँवालो उडेजस्तो यी रक्तरञ्जित दिनहरुमा
मेरा मित्र तिमीहरु
दिउँसोको काम
रातिको निन्द्रा
र भान्साको छाक छोडेर
कि त आत्मसम्मानले लड्न विवश छौ
कि त असंख्य लासहरुको थुप्रोमाथि
अर्को एउटा लास थपिएर मर्न विवश छौ ।

पवित्र शहिदस्थलजस्तो
सुन्दर–सुन्दर तिम्रो जन्मथलोबाट
जबर्जस्ती बर्बरहरुद्वारा
निष्काशित गरिएका मेरा मित्र तिमीहरुले
आफ्नै खोसिएको देश खोज्नु
तिम्रो कुनै अपराध थिएन
प्यारो–प्यारो तिम्रो घर–दैलो र आँगनबाट खेदिएर
बलजफ्ती लुटेराहरुद्वारा
विस्थापित पारिएका मेरा मित्र तिमीहरुले
आफ्नै गुमेको राष्ट्र खोज्नु
तिम्रो कुनै अपराध थिएन
नाङ्गेझारजस्तै बनाई
देशहीन र राष्ट्रविहीन पार्न खोजे पनि बैरीले
तिनका अघि ज्युँदो स्वाभिमानले
सिङ्गो– सिङ्गो राष्ट्र भएर बाँच्न खोज्नु
तिम्रो कुनै अपराध थिएन
बरु धुरीमाथि पाप चढेको बैरीलाई
तिमीहरुप्रति गरेको आफ्नै अपराधदेखि
रत्तिभर पनि पश्चाताप थिएन ।

विश्वजनमतको घोर उपेक्षा गरेर
ब्वाँसाको धापले निर्दोष जनहरुको नृशंस हत्या गरेर
तिमीमाथि युद्ध थोपरी आक्रमण गर्ने
बौलाएका अटेरी फ्याउराहरुसित
बमको मूस्लो र गोलीका पर्राहरुबीच
आत्मरक्षाका लागि मेरा मित्र तिमीहरु
निर्णायक युद्ध लडिरहेको बेला
शान्तिका नाममा
यहाँबाट आकाशमा परेवा उडाउनुको कुनै अर्थ छैन
पहरा दिएजस्तो चारैतिरबाट अत्याचारीहरुले घेरिएर
आत्मनिर्णयका लागि मेरा मित्र तिमीहरु
न्यायपूर्ण युद्धमा शहीद भइरहेको बेला
फूलपाती सेलाएजस्तै
सदा–सदालाई युद्धबाजहरुको अवसान र
युद्धकै विसर्जन नगरिएसम्म
शान्तिका नाममा
फेरि अर्को युद्धविरामको कुनै अर्थ छैन ।

प्यारा–प्यारा मित्रहरु
हजारौं पर्वत र लाखौं गज परबाट
तिमीहरुसँग युद्धको भूमिमा
बन्दुक बोकेर सामेल हुन नसके पनि
पापीलाई माफी दिनै नसकिने
यो भीषण नरसंहार र
जघन्य रक्तपातका विरुद्धमा
पाँचै औंलाले दह्रो मुठ्ठी कसेर
आहत तर क्षुब्ध मनले
चुनौतीभरि बैरीलाई घृणाहरु अफालेर
र म मेरो एउटा हात
तिम्रो समर्थनमा माथि–माथि उठाइरहेछु
र म मेरो अर्को हात
शान्तिका लागि
नीलो ध्वजा बाँधेर हावामा लहराइरहेछु
हामी शान्ति चाहन्छौं
त्यसैले यो अशान्तिका विरुद्ध
लड मेरा बहादुर मित्रहरु, निर्भीक भएर लड
हामी न्याय चाहन्छौं
त्यसैले यो अन्यायका विरुद्ध
लड मेरा बीर मित्रहरु, निर्भीक भएर लड
मर्नैपर्ने जिन्दगीमा मर्नु भनेको केही पनि होइन
वीरहरुको आहुतिले धर्ती शून्य हुने छैन
न त धर्ती बाँझो नै हुनेछ
र तिम्रो त्याग–आत्मबलिदानको गौरवपूर्ण गाथाले
तिम्रो लक्ष्यको पवित्रतालाई अझ चम्किलो पार्नेछ
र यो निश्चित छ
अन्तिम विजय तिम्रै हो
त्यसैले, लड मेरा सङ्ग्रामी योद्धाहरु
अन्तिम घडीसम्म निर्भीक भएर लड
यो अन्यायपूर्ण युद्धको छिनोफानो गरेर
फेरि यहाँ दानवताले लादेको
यो युद्ध नदोहोरिने
यो विध्वंश र यो संहार नदोहोरिने
शान्ति स्थापनाको ब्रत लिएर
मानवताको जीतको घोषणा गर ।

(बि.सं. २०४० मा पहिलोपल्ट प्रकाशित)

कृष्ण सेन ‘इच्छुक’ – इतिहासको यस घडीमा

यसबेला केही निस्तेज शिरहरु झुकेर
सभक्ति अभिषेक चढाइरहेछन्
म तिम्रो ठाडो शिरलाई झन् ठाडो देख्न चाहिरहेछु
यसबेला केही दुर्बल मुठ्ठीहरु फुकेर
विनीत भावले जुम्लेहात जोडिरहेछन्
म तिम्रो बज्र मुठ्ठीलाई झन् सबल देख्न चाहिरहेछु
यसबेला केही थकित पाइलाहरु गलेर
माझ बिसौनीमै बास मागिरहेछन्
म तिम्रा जब्बर पाइलाहरुलाई झन् अग्रसर देख्न चाहिरहेछु
यसबेला केही कर्णकटु स्वरहरु काँपेर
प्रशस्ति वाचन गरिरहेछन्
म तिम्रो प्रखर वाणीमा युगको हुंकार सुन्न चाहिरहेछु ।

व्यथित देशको चिन्ताले
आहत जनताको पीडा र सुस्केराले
हरदम अभिभूत तिमी
ए, मेरो युगको तरुण नायक ।

यसबेला मैले कबिता लेखूँ–नलेखूँ केही फरक पर्दैन
तर तिम्रो आँधी–बेहरीमय महायात्रा भने रोकिनु हुन्न
इतिहासको यस संक्रमणहील घडीमा
भोको पेटमा उर्जस्वी चेतनाहरुलाई
निधारबाट रगतका बाछिटाहरु पुछेर
दयालु मुद्रामा विषालु खाजा पस्किरहेछ, भद्रपुरुष
तिमी भने झुक्किनु हुन्न
कहाँ फुलेको छ र डाँडाको फेँदीमा रातै लालीगुराँस
तिमी भने यो फेँदीमै अल्मलिनु हुन्न ।

(चैत्र, २०४६)