रीता खत्री – कामना
अनुहारमा
मुस्कान हराएपछि
के अर्थ रहन्छ र सौन्दर्यको
धेरै टेके
तिम्रा कोमल पाइतालाहरूले
का“डाको सडक
अब हामी साटौं हाम्रो यात्रा
तिमी फूलहरूमा हिंड्नू
म काँडाहरूमा हिंडूंला
नलागोस्
तिम्रो जीवनको सुन्दर जूनमा
कुनै ग्रहण
पीरमा नदुखुन्
तिम्रा कमजोर मुटु
आ“खामा आ“सु होइन
ओठमा मुस्कान रोप्नु तिमी
तिमी खुसीको डुङ्गा चढेर पुग्नु
जीवनको पारि किनारा
म तरु“ला दुःखको लामो समुद्र
तिमी नगाउनू
जीवनको कुनै उदास गीत
नसुन्नु कुनै शोक सङ्गीत
पीरको बा“सुरी म बजाउ“ला ।
मेरा लागि टाढा छ धेरै टाढा
पूम्लको सहर
घामको सहरजूनको सहर
त्यही सहरमा हराउनु तिमी
म
का“डाको सहरमा मौन उभिएर
हेरिरह“ुला
तिम्रो मोनालिसा अनुहार ।