मेरो हिसाब
कर्तव्यको एउटा कुची
तस्वीर जो कोर्नु थियो अरुकै,
आफ्नै अनुहार
नियालेर हेरिन“छु कहिल्यै,
कहिल्यै उभिएको धरातलस“ग प्रश्न पनि गरिन“छु ।
आफ्नो कुरुप सन्तानलाई
हर्षले स्वीकारेकी आमाजस्तो
आफ्नै आत्माको आवरणसम्म सिंगारिनछु
आज हिसाबमा बसेकी छु ।
यसरी कहा“ सोचे“
भुइमा राख्नै नहुने
हतियारको बोझजस्तो हु“ला म,
उदांगो रहस्यको
कुने खोज हु“ला म ?
यो जिन्दगी
कसरी उदायो दिनस“ग
र सुत्यो रातजस्तै जस्तै
त्यो पनि हिसाब गरिन“छु,
रुवाजस्तै कञ्चन थिए
सपनाका भुवाहरु,
कुन गतिहीन बतासले
कता उडायो
त्यो पनि समेटिन“छु ।
आज त किनमेलका ब“ुदाहरु छन्,
सन्तानका गुनासाहरु छन्
आफन्तका सन्देशहरु छन्,
हाम्रा बातचीतका शीर्षकहरु
कहिलेदेखि टुगिएछन्
त्यो पनि सम्झन सकिन“ ।
भावनाको पोखरी
अतृप्त सुकिसकेछ कहिलेदेखि
त्यहा“ पनि डुबिन“छु,
आफ्नै मनस“ग पनि
आ“खा जुधाइन“छु ।
दौडमा त कहिल्यै
कुदाएन आकांक्षाले
अरुअरुलाई जिताउनु थियो,
अरु सबैलाई उडाउनु थियो,
म त गुंड रुंगेर बसेको
एउटा असक्त चरी,
आ“खा भएर
आ“खै नदेख्ने जस्तो पो छु,
म कहा“ थिए“ ?
कहिल्यै आफ्नो
सम्झना पनि गरिन“छु ।