हांगयुग अज्ञात – राजाको मृत्यु
कति प्रश्नहरूको जवाफ दिएर
कति जवाफहरूको प्रश्न भएर
कति इतिहासहरू उधारेर
कति रहस्यहरू बुनेर
सडकका भित्ताहरूमा वंशावली लेख्दालेख्दै
बिजुलीका मिटरबक्सहरूमा हुकुम कोर्दाकोर्दै
काउलुन पार्कको राज मरेछ,
उसको लासले
दर्जनौ तोपको सलामी पाएन
उसको लासले
लाखौ जनताको मलामी पाएन
उसको लासले
फूलहरूको चिता पाएन
उसको लासले
राष्ट्रिय झण्डाको कात्रो पाएन
उसको लासले
कुनै देशको राजाले पाउनुपर्ने
मृत्युपछिका राजकीय सुविधाहरू पाएन
यत्तिसम्म कि
उसको मृत्युलाई स्वर्गारोहण पनि भनिएन,
सिमेन्टको मेच आफ्नै गद्दीमा
सात बजेर उन्नाइस मिनेट जांदा
स्युयकसित
छिन्ताओ पिइरहेको अवस्थामा
बिना श्रीपेच, बिना राजदण्ड
बिना रानी, बिना राजकुमार
बिना राजपुरोहित, बिना सैनिक
बिना प्रजा, बिना सुसारे
बिना ढोके, बिना धुपौरे
पचहत्तर बर्षको उमेरमा
कुनै सन्की पुलिसको गोलीले होइन
कालगतिले
काउलुन पार्कको राजा मरेछ,
विद्युतीय चितामा राखेको
उसको लासलाई
कसैले दागबत्ती दिएन
बुढो सरकारी जल्लादले
केवल भित्ताको स्वीच दबायो
र मनमनै झक्र्यो
‘माफान तीउ….!!’
रेडियो र टेलिभिजनहरूमा
कुनै शोकधुन बजेन
अखवारहरूमा रङ्गीन कलेवरमै छापिए
सार्वजानिक विदा दिइएन
शोकसभाहरू भएनन्
कसैले श्रदान्जली अर्पण गरेन
ऊ त्यसै मर्यो
ऊ त्यत्तिकै मर्यो,
ऊ मरेका सात दिनपछि
मध्यान्ह १२ बजे
लगभग अढाइसय बर्ष पुरानो
बरको रूख पनि
कंक्रीटको सडक पल्टाएर
जरैसित ढल्यो
बिना टाइफून आफै ढल्यो,
काउलुन पार्कमा
ऊ एक्लैले चलाएको अघोषित राजतन्त्र
र त्यो पुरानो बरको रूख ढल्नु
सञ्जोग थिएन
सडकका भित्ताहरूमा वंशावली लेख्दालेख्दै
बिजुलीको मिटरबक्सहरूमा हुकुम कोर्दाकोर्दै
काउलुन पार्कको राजा मरेछ
धेरै प्रश्नहरूको जवाफ दिएर
काउलुन पार्कको राजा मरेछ ।
(प्रस्तुत कविता मूलबाटो डट्कमद्वारा आयोजित ‘मूलबाटो नाईट’ मा बाचन गरिएको कविता हो)