नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
डा. संगीता स्वेच्छा – आँखाहरू अनि मन
अनिंदो रात बोकेको आँखा
अनि,
पर्खाइमा थकित मन
तर्क र वितर्क बीच
भलाकुसारी गर्छन् ।
सहमतिको बिन्दुमा पुग्न
सकेनन् सायद ।
असमञ्जसमा छन्
सम्झौताको मझधारमा
अल्झिएका छन् ।
लामो सुस्केरा सहित
चीर निन्द्रामा जाने रहरमा
यि दुबैलार्इ
उठ्ने जाँगर लाग्दैन ।
किनकि, रहरहरू आशा बन्छन्
आशाहरू सुनौलो सपना
अनि, सपनाहरू त
केवल सपना नै हुन् ।
बिउँझेपछि
मात्र पीडाहरूको
भग्नावशेष बन्छन् ।
बिपिन सिंघल – मौन आँखा
आँसु कलकल बगिरहेछ
आँखा मौनतामै पुरिएकोछ |
अनेकौं सपना….
सैद्धान्तिक चाहना…
जिन्दगीको छ ठुला ठुला रहरहरु ?
जिन्दगीको मरण हुने वित्तिकै ?
शरीर को खरानी संगै नष्टिन्छ सारा रहरहरु,
शरीरको आत्मा संगै उडेर जान सक्छ ती सपना |
बेचैनि छ केही सपनालाइ
बिपनामा परिवर्तन गर्ने मन्द,
जबसम्म साँस र दिमाग
छैन बन्द ,
जाबो झन भरिको मौजाको लागि
यत्रो मेहनत गर्दै छु…
आखिर एकै साँस ले जिन्दगी खोस्नेछ |
ढकमक्क सज्न नसके पनि
सजेका थिए केही सपना
समयको कलकल संगै
ओइलेर गयो ती सजिएका सपना |
सालिक पुरिएको धूलोमै
मिसियो मेरो शरीरको खरानी ,
खै किन भग्वनले मान्छे बनाउछ ?
खै किन मान्छेले सपना बुन्छ ?
खै किन सपना कै लागि आँखा रुन्छ ?
खै किन आँखा मौनतामै पुरिन्छ ?
दामोदर पुडासैनी किशोर – जैतुनका ऑखाहरू
बर्षौदेखि रौहरू नखौरेर
जिँगरिँग परेको एउटा बुढो मान्छे
भोटबाट खजाना ल्याएका
एक हुल थकित खच्चरहरू
नून ओसारेर नूनिलिएका भेडाका बथान
सबै सबै सुस्ताएका छन् मेरै छहारीमा
र, उत्खनन् गर्न खोज्दैछन्
जिजीबिषाका रेखाहरू
हरेक प्रहरमा रूप फेर्ने पहाड जस्तो
म भने एकै ठाउँमा ठिँग उभिएर
खोज्दैछु बाँच्नुको कलिलो सौन्दर्य
जीवनभरी नयाँ नयाँ भूगोल चहारेर पनि
अतृप्त टाउको भिरेर
अतृप्तिकै अन्तिम सागरमा छटपटाइरहन्छ मान्छे
हिँडदा हिँडदै साथी खोज्छ
संकल्प र बिकल्पको दोसाँधमा भौंतारिएर
बिकल्पका अनेकौं बाटाहरू रोज्छ
पाइलानै नचालेर जीबन सिध्याउनु
र,कसैलाई कानेखुशी र स्पर्शनै नगरी
जीवन भोगें भन्नु
आफ्नै जीवन बन्धकी राखेर
भुर्र उडिरहेका चराका प्वाँखहरू सुमसुम्याउँदै
फूलका कथाहरू लेख्न तम्सनु भइरहेछ
मान्छेहरू फेरिन्छन् क्षणक्षणमा
र हिंडिरहन्छन् नौलो तरँगको खोजीमा
यी डाँडा,मैदान र समुद्रहरूपनि
सधै लालायित छन् आ-आफ्ना अनुहार फेर्न
जसरी फेर्दै फेर्दै नवीन बनाउँन चाहन्छिन्
आफ्नो अनुहार एउटी युबतीले
म भने बगिरहेको समयमा एक्लै उभिएर
आफ्नै डाँठ,हाँगा र पातमा समयलाई खेलाउँदै
समयका हरेक मुहुनाहरूमा
बेग्लै कोणहरू थपिरहेछु
आफ्नै जराहरूमा समयलाई पोको पारेर
फैलाउँदैछु समयको रँग
आकाशका नबीन आयतनहरूमा
समय र सँसार दुबै
रमाइरहेछन् यतिखेर
मेरै आँखाका नानीहरूमा
म संसारसंग प्रेम गर्छु
र ,संसारमा भएका सबैसंग प्रेम गर्छु
मैले तिमीसँग गरेको प्रेम पनि
प्रेमनै हो तिमी मार्फत सबैसँग गरेको
मेरो प्रेममा तिमी र तिम्रो संसार छ
चाहेजत्ति निकाल जीवनका उज्याला रँग
गोल सँसारमा
म गोल दाना बनेर हल्लिइरहेछु
म भित्र पनि
उर्लिरहेछ सागर
जमिरहेछ चट्टान
दबिरहेछन् अनेकौ लाभा र म्याग्माहरू
तिम्रो नवीन स्पर्श पाएको क्षण
म पुरै घुमाइदिन्छु यो सारा संसारलाई
बेग्लै ब्रह्माण्डका ढुकढुकीहरूमा
मेरै फेदको चौतारोमा तिमीलाई भेटेपछि
पसेको छ एक मुस्लो घाम मेरै जराहरूमा
र सम्झौता गर्न खोज्दैछ जूनले पनि
मेरै स्पन्दनका आँकुराहरूसँग
पहाडको टुप्पाबाट
गोरेटोसँगै झरिरहेको हावा
थाहा छ त्यो तिमी बनेर ओर्लिएको छ
दुनै, डोल्पा, २०७४ आश्विन २ गते सोमबार ।
बिपिन सिंघल – आँखा रुदै छ
यी आँखाभरीका,
अनेकौं सपनाहरु
ती सजाइएका मखमली
दृश्यहरु आफैंसग बिछडि
आज रुदै छ ,
त्यो मिलेर बस्ने वाचा
आफैसग तोडि ,
रुदै छ यि आँखा ,
ती ठुलाठुला ताराको
अवलोकन गराउदै
त्यस्तै ठुलो मान्छे
बनन्न्नि साचेको यो
आँखा आज पछाडि पर्दै छ ,
न त दुखको साथ खोज्दै छ
न त सुखको हात थामदै छ
हेर ! आज यी आँखा रुदै छ ,
जबजब सपना बुनथ्यो
बेग्लै जीवन लेखन कोसिस गरथ्यो
ति जीवन लेखन कोसिस गर्दा-गर्दै
आफैमा सडी मरेछ आज ,
खै ! अब सपना पनि बुन्छ कि नाइ ,
खै ! आजभोलि आकास कै तारा सग बस्छ कि ,
अत: आज भोलि आँखाे आँखा रुदैन्न ,
हेर ! अब यी आँखा रुदैन्न ।।
निश्चल रेग्मी – युवा आँखाहरू
युवा आँखाहरू आजका
दीनताका दर्पण बनेर
समुद्र पर टोलाइरहन्छन्
पुगूँ कसरी त्यो किनारा भनेर!
दीपावलीको सेल रोटीको
स्वाद भूलेर
सारङ्गी र बाँसुरीको
निनाद भूलेर
फागु Continue reading “Nischal Regmi – Yuva Ankha Haru”
बासुदेव पुलामी – उज्यालोको आँखा
घरभित्र गजधम्म भई बसेको छ
अराजक विचारको लाटकोसेरे आँखाहरू।
उज्यालो हेर्नै मान्दैनन् त्यसले।
पुस्तौंदेखि
अँध्यारोको सिंहासनमा बसेर
अँध्यारोकै गीत भजन जत्तिकै प्यारो सम्झेर गाइरहन्छ यसले।
कुलुलुलुलुलुलु………………………..
कुलुलुलुलुलुलु………………………..
कुलुलुलुललुलु………………………..
एकैखाले स्वरहरू
एउटै रिदममा लयबद्ध कोरसहरू।
एक झिल्का जूनकिरीको उज्यालोसित डराउँछ त्यो।
…………………………………….
घरमाथिको बगेनाको रूखबाट
जूनले घरलाई नै चिहाइरहन्छ।
चूकजस्तो अँध्यारो पोखिएको घरभित्रबाट
स्वादको जिब्रो पढकाइएको आवाजहरू मात्रै बाहिर आइरहन्छ।
…………………………………………
अँध्यारोमा बसेर त्यसले आफैलाई खाइरहेछ कि ?
बाहिर निस्कनै सक्तैन त्यो।
मलाई थाह छ
घामको उज्यालो घरको छानाबाट भित्रैसम्म छिरेको दिन
ती आँखाहरू अन्धा हुनेछन्।
