अशोक घिमिरे – अँध्यारो भित्रको उज्यालो
शनैस् शनैंस् जब प्रकाश रिति“न्दैं जान्छ
अनि सलक्क निलिदिन्छ त्यही परिचित अँध्यारोले
अँध्यारोका अन्तररेशाहरुमा जेलिएर
निर्भिक म खोज्दैछु आज
अँध्यारो भित्रको अर्को उज्यालो ।
अँध्यारो सर्वशक्तिमान
म जन्मे शायद आ“खा चिम्लेर
स्पर्श गरे मेरी आमाको कमनीय शरीर पहिलोपटक
अनि ममताका अन्तरंगी भेलमा समाहित भए
एउटा कटुसत्यता अनुभूति गरे“ पहिलो पटक
त्यही सुन्दर र निस्वार्थ
अँध्यारो मेरो अगाडि ।
सा“च्चै एक मैनबत्ती मेरै अगाडि
सकिनसकी सास फेर्दछ
अनि धपधप रमाउ“दै हराउ“छ अ“ध्यारो निम्त्याउन
किनकि उसलाई थाहा छ मलाई अ“ध्यारो मनपर्छ ।
हो मलाई अँध्यारो मनपर्छ
उज्यालोका प्रत्येक धर्साहरुबाट म तर्सन्छु
उसले त उडाइदिन्छ आकाशमा दिवास्वप्नाहरु, पैसाहरु…
जो टिप्न लालाहित हुन्छन्…
असंख्य वैमनस्य र स्वार्थी आँखाहरु
तब त दिनह“ुको युद्ध छेडिन्छ
मेरो आमाको काखमा
कतिका आँखा रसाउ“छन्
त कतिका रमाउ“छन्
म केबल प्रतीक्ष्ाँरत छु अर्को चुस्की अ“ध्यारोका लागि ।
देख्छु आँखा चिम्लेर जीउ“दा भगवानहरु
मीठा सपनाका तन्द्राहरु
अतीतमा रमाएका स्मृतिहरु
तर देख्छु आ“खा खोलेर भूतका रेखाचित्रहरु,
भगबानरुपी राक्षसहरु
जो सल्यांङबल्यांङ नाच्दछन् नतमस्तक आँखा अगि
तब त अँध्यारोका अन्तररेशाहरुमा जेलिएर
कोलाहल लताकुंजभित्र हराउ“दै
बौलाउ“दै एउटा स्वच्छन्द साम्राज्य खोज्दैछु
काकाकुल यही अँध्यारोमा घिस्रिदै घिस्रिदै
खोज्दैछु
म आज त्यस भित्रको अर्को उज्यालो………….।