सामर्थ्य – सपनाका बारेमा
याे कविता जाे म लेख्न चाहन्छु,कसैमा समर्पित छ
ती सपना जाे म देख्न चाहन्छु, कसैमा आधारीत छ;
हामी सानैदेखि सिक्दै जान्छाैँ भन्ने बुझ्दासम्म
मलाई कसैले सिकाइसकेकाे रहेछ
कि हात समातेर नहिँडाएसम्म
हामी हात र खुट्टा टेकेरै हिँड्छाैँ रे
काेही राेएकाे नदेखुन्जेलसम्म
आफ्नै घाउ काेट्याएर दुख्छाैँ रे
त्यतिबेला मैले मेरी आमाकाे अनुहारमा पसिना
र ओठहरुमा कलेटी मात्र देख्थेँ
अनि माग्थेँ आमाकाे जस्तै पसिना र कलेँटीहरु
उबेला मलाई थाहा थिएन कि
उनका ओठमा कलाहरुकाे बेग्लेै दुनियाँ बस्दाे रहेछ
उनकाे अनुहारबाट ज्ञानकाे अर्कै नायग्रा खस्दाे रहेछ
समयलाई अङ्कहरुमा गन्दैगर्दा अचेल
आमाकाे बिछट्टै याद आउँछ
आमाका लागि अङ्कहरु आकाशभरि छरपष्ट थिए
समयहरु उज्याला थिए,
उनी ठाडाे शिरले आकाशतिर हेरेर समय भन्थिन्
ताराहरु आमाका निम्ति समय हुन्
समयहरु आमाका निम्ति तारा हुन्
म निहुरिएर घडि हेर्नमात्र जान्दछु
लाग्छ अङ्कहरु मेरा निम्ति समय हुन्
र समयहरु डरलाग्दा अँध्यारा हुन्
मलाई मेरी आमाले क र ख मात्र सिकाइनछिन्
काेदालाे र खर्पन
कलम र खरी
कागज र खेस्रा
सबै सिकाइछिन्
अनि भन्थिन्
कामरेड र खेलाडीहरु नबन्नु भनेर
कमसल र खराबहरु नबन्नु भनेर
कारागार र खाडीहरु पार गरिसकेकाे म
जीवनकाे अर्काे काल-खण्ड बाँचिरहँदा
भएजति बेचिसकेर बचेकाे
स्याउले डाँडाेकाे टुप्पामा बनाएकाे
आलिसान महलमा छाेरीलाई भन्दैछु
करेसा र खेत एउटै हाे भनेर
प्यारी छाेरी,
तिमीपनि अामा बन्नेछाै
तिम्रालागि पनि समय चाहिन्छ
कला चाहिन्छ
हेराइ चाहिन्छ
भाेगाइ चाहिन्छ
स्वीकृत अस्वीकृत
विकृत प्राकृतिक
मैले गुमाएका सबै चीज चाहिन्छ
मैले हारेका सबै जीत चाहिन्छ
त्यसैले म याे कविता तिम्रालागि लेख्दैछु
मैले बिर्सिएकाे एउटा दरिलाे सपना,
तिमीलाई देखाउने अाशामा
याद राख
लेखिनका लागि शब्दहरुकाे एउटा आधार आवश्यक छ
देखिनका लागि सपनाहरुकाे एउटा आकार आवश्यक छ॥
