Ashok Ghimire – Priya Najaru Ma

प्रिय नजरुमा

प्रिय नजरुमा
तिम्रो मुहार हेर्न लालायित यी आ“खाहरु
छयाप्पै भिजीसके ।
तिम्रो मृगतृष्णामा नथाकेका
लोलाएका मेरा कमजोर आ“खाहरु
दौडिरहेछन् एकोरोहो रेगिस्थानमा ।
तिमी अझै पनि सुन्दरताको
त्यही धारिलो कवचले छपक्कै ढाकिएकी छ्यौ ।
कालो बुर्कामा लपेटिएर
नछोपिएका ती दुई सुन्दर आ“खाहरुले म“लाइ
घरिघरि घुरिरहिछ्यौ ।
घरिघरि सताइरहेछौ ।
आफै“लाई लुकाएर अनि बचाएर ।

प्रिय नजरुमा तिमी किन
बुर्काको रंग घरिघरि परिर्वतन गर्दैछ्यौ
ठ्याक्कै एक फेशनेबल मोडल झै“
मेरो रोजांईको रंग ओढेर
किन फागु झै म“लाई बारम्बार हिलो छयापिरहिछ्यौ ।
लाग्दछ रातो सारी नै च्यातेर
बुर्काको लिवासमा ढिं¨ सजिएकी हौ तिमी
एक बेहुली झै“
बिल्कुलै रातो पारदर्शी बुर्का
जहा“ कुण्ठित रहरका झुमरहरु बेतोड हल्लिरहेछन ।

प्रिय नजुरुमा भो हटाइदेऊ
त्यो अनुहारको कृतिम कवच
र उडाइदेउ उन्मुक्त आकाशमा
तैरियोस् बरु त्यो हावाको तलाउमाथि
बगुन तिम्रा अनगिन्ती काला केशका राशिहरु
छरिएर हावाको लहरसंगै ।
पोखियोस् अनुहारमा घामका सुनौलो आभा
मृदुल आ“खाहरुले कोरुन् भविष्यका बक्ररेखा
गुलाबी ओठका खापा फक्रिएर उघ्रिउन
र गुम्सिएका करौडा“ै अक्षरहरु
एक रुमानी रेलगाडी झ“ै बाहिर आउन
प्रेम र विचारको गहिरो आकाशमा ।
तर अफसोच तिमी अझै पनि मौन छ्यौ
र बचाइरहेकी छ्यौ आफूलाई अजरुद्विनहरुका लागि
केही त बोल नजुरुमा
हेर न म शनै शनै मैन झ“ै गलिरहेछु
अनि लगातार दियो झ“ै जलिरहेछु
र लडिरहेछु तिम्रा लागि ।
लडिरहृछु तिम्रो अधिकारका लागि ।

Ashok Ghimire – Andhyaro Bhitra Ko Ujyalo

अशोक घिमिरे – अँध्यारो भित्रको उज्यालो

शनैस् शनैंस् जब प्रकाश रिति“न्दैं जान्छ
अनि सलक्क निलिदिन्छ त्यही परिचित अँध्यारोले
अँध्यारोका अन्तररेशाहरुमा जेलिएर
निर्भिक म खोज्दैछु आज
अँध्यारो भित्रको अर्को उज्यालो ।

अँध्यारो सर्वशक्तिमान
म जन्मे शायद आ“खा चिम्लेर
स्पर्श गरे मेरी आमाको कमनीय शरीर पहिलोपटक
अनि ममताका अन्तरंगी भेलमा समाहित भए
एउटा कटुसत्यता अनुभूति गरे“ पहिलो पटक
त्यही सुन्दर र निस्वार्थ
अँध्यारो मेरो अगाडि ।

सा“च्चै एक मैनबत्ती मेरै अगाडि
सकिनसकी सास फेर्दछ
अनि धपधप रमाउ“दै हराउ“छ अ“ध्यारो निम्त्याउन
किनकि उसलाई थाहा छ मलाई अ“ध्यारो मनपर्छ ।

हो मलाई अँध्यारो मनपर्छ
उज्यालोका प्रत्येक धर्साहरुबाट म तर्सन्छु
उसले त उडाइदिन्छ आकाशमा दिवास्वप्नाहरु, पैसाहरु…
जो टिप्न लालाहित हुन्छन्…
असंख्य वैमनस्य र स्वार्थी आँखाहरु
तब त दिनह“ुको युद्ध छेडिन्छ
मेरो आमाको काखमा
कतिका आँखा रसाउ“छन्
त कतिका रमाउ“छन्
म केबल प्रतीक्ष्ाँरत छु अर्को चुस्की अ“ध्यारोका लागि ।

देख्छु आँखा चिम्लेर जीउ“दा भगवानहरु
मीठा सपनाका तन्द्राहरु
अतीतमा रमाएका स्मृतिहरु
तर देख्छु आ“खा खोलेर भूतका रेखाचित्रहरु,
भगबानरुपी राक्षसहरु
जो सल्यांङबल्यांङ नाच्दछन् नतमस्तक आँखा अगि
तब त अँध्यारोका अन्तररेशाहरुमा जेलिएर
कोलाहल लताकुंजभित्र हराउ“दै
बौलाउ“दै एउटा स्वच्छन्द साम्राज्य खोज्दैछु
काकाकुल यही अँध्यारोमा घिस्रिदै घिस्रिदै
खोज्दैछु
म आज त्यस भित्रको अर्को उज्यालो………….।

Ashok Ghimire – Kikartabyabimoodh Ma Singhadarbar

किकर्तव्यविमूढ म सिंहदरबार

सा“झ विहान
वाइटकलर लिवासलाई
ब्लुकलर खोलले छोपेका
अनगिन्ती कुपोषित श्रमिक लाग्ने
एक ठूलो जत्था मेरो
समयगेट ह“ुदै दिनह“ु बग्नेगर्छ ।

म शायद ती कुपोषित जत्थाबाट हुर्काइएर
हाजिरका म्यान र
अक्षरका खबल्टा भित्र वर्षौ घुम्रिएको
निहात् बलात् क्रिशकाया ह“ु ।

म हरेक दिन अक्षरका खबटा भित्र सास फेर्दै
जनआस्थालाई सदा आशाको तन्द्रामा
तुरलु¨ झुन्ड्याएर
अबोध शिशु आ“खालाई शासन गर्दै
आकाशमा उडाइएको चेटच¨ाहरु
निर्लज्ज आफ“ै हेरिबस्छु
थाहा छैन लटाई कसको हातमा छ ।

इतिहासदेखि वर्तमानसम्म
लम्पट सुतेका यी माकुरे दस्तावेजहरु
हिजोआज उल्टो उभिएर
अभिसप्त म माथि खोकिबस्छन्
र कठघरामा उभ्याएर नानाभा“ती सवाल गरिबस्छन् ।

थाहा छैन उभिएर भूगोल आफ“ै माथि
मानवीय संवेदनालाई कुल्चिएका
यी लीलामयुक्त गिद्वि
आदिम कारखाना झै“
किन अझै पनि उत्पादन गरिरहेछन्
अक्षरका खबटाहरु ?

थाहा छैन अक्षरका एक रोमानी शहरभित्र
किन अझै पनि अबोध शिशु आ“खाहरु
केही खोजीरहेछन् र
हराईरहेछन् आलिशान सिसमहलभित्र ।

थाहा छैन विदेशी कच्चा पदार्थ आयात गरी
अनवरत कारखानामा
कसरी उत्पादन हुनसकेका होलान्
यी मेसोपोटामिया सपनाहरु ।

थाहा छैन एक ठूलो अक्षरको मिउन टेकेर
कट्कटिएको चाउरी अनुहारमा
नक्कली दाह्री ज“ुगाको जंगल सम्याउ“दै
किन किच्च हा“सो उड्ने गर्छ
र चुरोटको ध“ुवा म माथि फ्या“किने गरिन्छ ।

किंकर्तव्यविमूढ म सिंहदरबार अझै पनि
जिउ“दो छु र जवान छु
त्यसैले म हेरिरहेछु वर्तमान………..
हिजो बाघबाट सिंहमा परिणत भई
बनेको ह“ु म सिंहदरबार
खबरदार
हिजो बाघबाट सिंहमा परिणत भई
बनेको ह“ु म सिंहदरबार ।