निरोज मास्के – पहिचान हरायो !
आज,
फेरि एउटा ठाउँ हरायो!
ए बटुवा,
ए मनुवा,
तिमिले देख्यौ की कतै,
मेरो आफ्नै गाऊ हरायो!
यो गोरेटो पारी थियो,
त्यो घोरेटो वारी थियो!
नजिकै एउटा,
चौतारी थियो!
चौतारिमा बसि बागचाल खेल्ने,
दौतारी थियो!
सुसेलिहाल्दै हावालाई बोलाउने,
औतारी थियो!
एउटा,
स्वोमीको रुख थियो,
पिपल अनि बर थियो!
नजिकै मेरो घर थियो!
आमा थियो,
बाबा थियो,
दिदि भाइ अनि आफन्त थियो!
छेवैमा एउटा पधेरा थियो,
पोखरी थियो,
अनि एउटा कुवा थियो!
तल्लोघरे सान्कान्छा दाई,
अनि माथ्लाघरे ठुलो बुवा थियो!
जात्रा थियो,
चाड अनि उत्सब थियो!
सधैं उत्सबमा पकाउने र ख्वाउने,
पुछार घरकी,
साइली बजै भान्से थियो,
अरुपनी थुप्रै आफ्नो मान्छे थियो!
आज मेरो एउटा ठाउँ हरायो!
ए भरिया दाइ,
ए सहरिया भाइ,
तिमिले त देख्यौ की कतै,
आफ्नै मेरो गाऊ हरायो!
तेही देउराली नजिकै थियो,
तेही भन्ज्याङको छेवैमा थियो!
उकाली नेर थियो,
वोराली नसकिदै थियो!
डाँडा बाटै देखिन्थ्यो,
टाडाँ बाटै देखिन्थ्यो!
थुप्रै आफ्नो घर थियो,
गाऊ सबैको एउटै भर थियो!
घर संगै एउटा गोठ थियो!
गाई थियो,
बस्तु थियो,
केही कुखुरा र खोर थियो,
रातभर स्यालको स्वोर थियो!,
स्याल चोर् थियो!
तेसलाई लखेट्ने,
टाटे थियो,
पाङ्रे थियो!
दिनरात गाउकुर्ने,
काले र खैरे थियो!
गोठालो संगी बिरे थियो,
धेउसीरे खेल्ने हर्के,
अनि रोदी नाच्ने,
भैरे थियो!
छेवैमा सानो डाँडा थियो,
नजिकै रानिवन थियो!
केही बारी थियो!
तल हाम्रो खेत थियो,
संगै एउटा धन्सार थियो,
त्यो गाऊको अलग्गै संसार थियो!
निन्द्रा थियो,
सपना थियो,
सबै आफ्नै अन्सार थियो!
पाटी थियो, पौवा थियो,
पछाडि एउटा टौवा थियो!
डाँडामा एउटा मन्दिर थियो,
देवल थियो
त्यहि हाम्रो भाकल थियो!
भाकल संगै चडायको भेटी थियो,
टुँडाल थियो,
झुन्ड्यायको घन्टा थियो!
माटोले पोतेको भित्ता थियो!
भित्तमा मेरो नाम् थियो!
आज त्यो मन्दिर हरायो,
हामि सबैको शिर हरायो!
ए दैब,
मेरो गाउँ हरायो,
गाउँ संगै,
मेरो नाउँ हरायो!
आँन बान् शान हरायो,
सँग संगै मेरो,
पहिचान हरायो!
