Laxmi Prasad Devkota – Neel Kanta Ko Awaz

क.

छीः छीः दूरदूर गरिएको हुँ !
सबले आँखा तरिएको हुँ !
आदिम मनुको बदमाशीले
तर पृथिवीमा बरिएको हुँ !
दिव्य शल्यको दैनिक साधनमा
स्रष्टाले दरिएको हुँ !

ख.

बेकार सराप्छौ तिमी मलाई
सुन रे मेरा शठ भाइ !
मुनिको मनको काँढा मै हुँ,
खोल्ने दोस्रो लोचनलाई !
फूल–अन्धा छन् दुनियाँ सारा
तिनले घृणा खूब गरिएको हुँ !
वीर, शहीदहरुको पथ तर,
निर्माण हवस् भनी, विरिञ्चिकरले
जीवन वनमा छरिएको हुँ !

ग.

तिमी भुलौला जब, जब मृत्यु
सत् भारा ।
तिमी हिंडौला उत्ताउलो बनी
गल्ली गन्दा अँध्यारा ।
झल्याँस्स जगाउन च्वास्स म ठुँग्दछु,
मानव प्यारा ।
फूलका कविता लेख्छन्, लेखून्,
काँढाको अझ काम छ तीखो,
अझ ठूलो अभिभारा !
गूढ तत्वले भरिएको हुँ !

घ.

स्वर्गमा छ क्या मधुशाला !
बाटुला छन् सुनका प्याला !
फूल सुगन्धी खूब उज्याला ।
एक अभावले तर त्यो झुक्छ,
झुक्छ तल !
कण्टक–विजय त्यहाँ छैनन् !
उत्पीडनको छैन परामर्श !
तडपनबीचको आत्मबल !
स्वर्ग जित्न नै छरिएको हुँ !

ङ.

तारा झकीकन, सश्रद्ध भूतिर
शवनम भेटी चढाई निशिभर,
आदृत टुप्पो भरिएको हुँ
नरले, सुरको सुन्दर पराजय
गर्न भनीकन बरिएको हुँ !
भूलशूलको तत्वले पृथिवी,
स्वर्गभन्दा रुचिर, विचित्र
पार्न कल्पना गरिएको हुँ !
छिः छिः दूरदूर गरिएको हुँ !
सबले आँखा तरिएको हुँ !

Laxmi Prasad Devkota – Bihana Ko Akash Lai

क.

आकाश ! तँ लुकी पालिरहेछस् आफू खाने केवल अँध्यारो !
ए चोरीको ए रे अँध्यारो !
बिक्रीको,
हुँडारहरुको उल्लूकहरुको
षड्यन्त्रीको
दुःस्वपनीको, निशाचरको,
निर्भीकताको साम्राज्य !
ठुक्री, टुक्री, टुक्री Continue reading “Laxmi Prasad Devkota – Bihana Ko Akash Lai”

Laxmi Prasad Devkota – Goli Ho

क.
गोली हो यो गोली हो,
काननेर गाउँछ सुइँय ! रणको बोली हो
आजको यो निम्ता भाइ !
बल्दो भोलि हो !

ख.
चण्डीको यो गिडगिडी, रुद्रको यो तान
ध्वनिले डाक्छ ध्वनिको ढेर, मुग्ध आज प्राण !
जीतहारको छ आज द्धन्द्ध नृत्य, द्धन्द्ध नृत्य,
हेर ! हेर !
लाल आज उग्र लाग,
सम छ बलिदान !
प्रलय डमरु बज्छ डिमडिम,
खुल्छ रुद्रधाम !
गोलीसाथ बोल्छ गोली,
‘के छ भोलि हो ?’
आउँदा युगको गान हो यो,
राग होली हो !

ग.
भेटे यसले देउता पार्छ, छलिए दिन्छ राज !
यसले जिउन, अमृत पिउन, लाउन देवताज !
काननेर गाउँछ सुइँय !
आत्मा नै उडाउँछ हुइयँ !
पुरुखाहरुको माझ !
छातीले धकेले स्वर्ग
पीठले पिछोले नर्क,
केवल मुटुको जाँच !
भूचरी या नभचरी, दुईमा एक आज !
जो अमूल्य मिल्छ भाइ ! ज्यान मारेनी हो !

घ.
छायाबाट तर्सिएका, मायाबाट पर्सिएका
खुम्चिए, डरे !
कालले घिसार्छ बोको, कालले घिसार्छ बोको,
फेरि त्यो भरे !
शहीदलाई खोज के छ ? वीरलाई मोज के छ ?
बोक्रो यो झरे ?
गुदी देखाउँला नेपालीको, गुदी देखाउँला नेपालीको,
मातृदूध रे !
कालसाहू ऋण तिरेर प्वाँखजस्तो हलुका बन्दा घट्छ के भरे ?
एक लहर चिडिया उड्लान्, प्रातः बोली हो !
मानवको यो स्वर्गतर्फ एक टोली हो !

ङ.
सबको भाइ, मेरो भाइ,
सबकी बहिनी, मेरी बहिनी,
सबको घर हो मेरो घर !
यत्ति राखौं मनमा सबले,
एक्लिँदैनौ केको डर
गै बसौँला सबका छानामनि रे एक जहाज बनी,
पूजाकोठा भर !
बादलको त्यो ढोकाभित्र हेर ! घाम छ, घाम छ, घाम छ,
शङ्का छैन, डर !
स्वप्नमा घुसौँला हामी, यादमा बोलौँला हामी,
नेपालीको कान छ ! जान्छ
वाचाल हाम्रो स्वर !
माटी चोली फ्याँकी लाउनु सुनकी चोली हो !

च.
लहडदास, कीर्तिप्यास
सर्पले हान्या होइन यो त !
तार तान्या होइन यो त !
यो त देखाएको नर !
यो त रेटिएकाहरुको आत्मा बिउँझ्या, आत्मा जाग्या,
विधिको अचूक सर !
बीउ फुटेको, मृत् टुटेको
उबजनी अमर !
मूर्छाबाट बिउँती चल्नेहरुको बोली हो !

छ.
दालभात दालभात गाँसबास !
नेपालीको नाङ्गो जीउमा केवल एक कपास !
मानव–हक औ मानव–आस !
यही कदम हो, यही कदम हो, यही कदम हो,
भोकको दम हो,
प्यासको वेग हो !
मानवताको द्धार घचघच, एक ढयाङ्ग, एक ढम्म हो !
बोल्छ प्राण–नलीको भेरी,
‘कुइरो नाश ! कुइरो नाश !’ एक नयाँ प्रकाश !
वेदनाको ज्वाला मुख हो, न्याय बोली हो !

ज.
आँखाको यो दोष होला
अन्धतासँग रोष रोला
बम्किएको होश होला
दीर्घ नींदको बलि !
हिउँमा पाइला, झारमा पाइला, तीरमा पाइला !
नाङ्गा हड्डी क्रूर भाइ ला !
यो युवकको अञ्जुली !
जो जिएथे, जो मरेनन्, रातमा बोली हो !

झ.
क्याँग ती बूटले खान्थी
काँढा झाँग ती, बालू ढयाँग ती !
हाइ लडे, मर्काई आँग ली !
तिनको लाल छाप हेर !
फेर्छ पृथ्वी भोलि हो !
व्यर्थ हुन्न ! चल अगाडि !
बाढी, बाढी !
एक रोज होला फेरि नेपालीको यो आकाश
छयाँगछयाँगती !
युगले फेर्ला चोली हो !
कदम कदम हो, क्रान्ति, क्रान्ति
राष्ट्र शान्ति ! राष्ट्र शान्ति !
यी किरण फुटेर मेट्छन् भूतभ्रान्ति भूतभ्रान्ति !
फेर्ने चोली हो !

ञ.
तारालाई बाटो लाउने, दिल उदाउने
न्यायशील !
छौ कि भूमा ? छौ भुवनमा ? छौ कि स्वरमा ?
लेऊ यो अपिल !
हकको शिशा छिन्नेमाथि !
मानवलाई किन्नेमाथि
हेर आँशु–झील !
आमा भोकी, बाटो रोकी, कोही हिँडयो कि !
सुन्निएका डील ?
ती रुलाउने, ती गिज्याउने, ती भिजाउने
–लाई गिद्ध–चील !
आज तय होस्, आज तय होस्, आज तय होस्,
हकको टोली हो !

ट.
पाठो छिर्केको बिहान छ !
यो रगतले रात जान्छ !
कुम्भकर्ण माटो खान्छ !
रावण जा !
जिन्दगी !
तेल ढली, औ तेल जली !
बन्दछन् दीपावली !
सारा शिखर देशका जल्छन् भोलि हो !

ठ.
सनसनी आनन्द कसको ?
वीररसको !
ज्यानको दाता उही,
ज्यान उसको
भेडा मर्छ घाँसमाथि, जिन्दगी नै रोग उसको !
अब नृसिंह गर्जिदो छ, खम्बा फोरी दीर्घ युगको,
दैत्य झस्क्यो ! दैत्य झस्क्यो
साध नरको चोली हो !

ड.
आयो मजा क्यै ? वीरहरु हो !
काल कुश्ती ?
भोलि क्या कहानी भन्लान्
हरिया बस्ती !
गोली हो यो !
दासदलको अन्त्य बोली !
अन्त्य बोली हो !
एकलौटी शक्ति रुन्छे, लोहा बिन्दु धोली हो !

ढ.
भीम भाइ हो ! भीम भाइ हो ! भीम भाइ हो !
दाह्रा फर्रे !
काँधले धकेल्छौं पर्वत,
यो उखाड्छौं, यो उकेल्छौं
ढुङ्गा पर्रे !
दाना, दाना, पुरुखा झिल्के, पुरुखा झिल्के
जनको राज ! जनको राज !
या त भोलि या त आज !
पन्छी हो ! पन्छी हो !
हुर्रे ! हुर्रे !
आयो आज अन्तरात्मा दुष्टताको पोली हो !

ण.
बढ अगाडि, बढ अगाडि, बढ अगाडि !
निराश ताडी, आश छाडी,
बाढी ! बाढी !
काँढा गिज्याई, कुल्ची झाडी,
मानवको यो झन्डा पछाडि !
एक वीर, एक बज्र, चट्क बोली हो !

त.
के दधीचि केही बुझ्यौ त ?
हड्डी चट्की
बाजलाई चोक्टा दिनुको
के त आज शौक भड्की ?
थर्र संसार पार्नु के यो
हाम्रो थोरै शान हो ?
मानिस पड्की, वायु रड्की, पृथ्वी गड्की,
वज्रको यो गान हो !
भोलि नेपाल आँखा मिच्ला
बिउँझी आँखा खोली हो !

थ.
गाउँछ गोली गोली जो !
स्वागतको बोली हो !
क्यै न बोले बाह्रमासे
फुल नित्य भोलि हो !
बोल्न पाए ‘जनतन्त्र’
धूवाँ फाट्दा खार छाड्दा
रुद्ध कण्ठ खोली हो !
गोली हो यो गोली हो !
तिनका मर्लान्,
असिना पर्लान्, पग्ली झर्लान् !
हाम्रा चाहिं जुगजुगलाई
गाइरहलान् होली हो !

Laxmi Prasad Devkota – Prem Patra

क.
तारीफका कति कुसुम फुलेथे, यात्राको उपवनमा ।
अरुले आँखा रमाए !
तिमी कुसुमका रुपसँगैमा, काँढा पनि भै मीठो मनमा !
पूरा दिलले अपनाएँ ।
अरुले पाए अरुझैँ तिमीकन, मैले अलौकिक देखेर
आफू भनीकन अपनाएँ ।

ख.
मिरमिर पहिलो वृन्दावनमा फागु कसैसँग खेलेँ जरुर !
सम्झनाझै क्यै आयो !
गौरी–शङ्कर चुचुराउपरमा गमिरहेथेँ कोही युगमा
एक दीपले बोलायो ।
त्यस्तै तिमी छौ घुमिरहेको दीपशिखा ली गिरी, समथर,
सुन्दरताको चोला यो,
सम्झन कहिले कसका लागि, अखण्ड अग्निमा गै बालेको
रुपज्वाला होला यो ?

ग.
लुकामारी खेलिरहेथेँ कुनै सँगीसँग कोही युगमा
होला धराको फेला यो
नौलोपनको ताजमोहनी चाख्न भनीकन गरी प्रतिज्ञा,
जरुर ! परस्पर !
नचिनेझै भएको होला यो !
तडपन पाउनु प्यारको दिलमा प्यारको ज्यादै मधुर विलास !
त्यसले, तिमीले भेटी, मैसँग,
चूप भएको होला यो !

घ.
आफू आधा पाएँ मैले ! आगा कता हो भन्दै गुन्थेँ ।
सिङ्गुलो मिलनको बेला भो
वियोगवेला चिरिएँ फेरि ! मसिनो करौँती लागेजस्तो !
उत्तर देऊ ! किन होला यो ?

ङ.
बुनिरहेका सपनाजाली, सुन्दर, सुन्दर, मन–माला,
तृष्णावनमा अकेला यो !
अरुका गलामा चढ्न सकेनन्, आफैँ चढेथे तिम्रो गलामा !
अचेत तिमी त्यो पहिरी भाग्यौ !
सचेत, नगर्नु हेँला यो ।

च.
आयौ एउटा रङ्ग दुगुरेझैं बादलमाथि, दुनियाँमाथि,
एकान्त चट्टै सेलायो !
मौन गुँज्यो ! गुलजार भयो तब शून्य, नयाँ भो दुनियाँ !
बोल्यो गजब दिल–बेला यो !
विश्व बिलाए बिन्दु बनी तब बिन्दु फुरे भै विश्व–ध्वनि !
झल्याकझुलुकको मेला भो !

छ.
तारा रोपिरहेछु जमीनमा, उपवन दिव्य हुँदो छ तयार !
आफू नामको चढाइरहेछु, झन्, झन्, बुझ्दै,
रङ्गीचङ्गी सब संसार !
आत्मा आत्मा सुन्छन् भन्छन् सारा पुकारा, तैपनि सन्की,
(व्यवहारको यो स्तरमा बसियो !)
लेख्तछु ! स्वीकार होला यो ?

Laxmi Prasad Devkota – Gadha Bolchha

मालिक मानिस ! ही ही हः !
ही ही ह हः ! ही ही हः !

ईश्वरसँग के मैले मागें बुद्धिको निट्ठुर खर वरदान
बुद्धि जो गुन्दछ बाँड्दछ बुन्दछ
फेल्दछ जेल्दछ हान्दछ ठेल्दछ
फेरि रोप्दछ फेरि उखेल्दछ

बुद्धिको बलियो कमजोरी तपाईंहरुको बोक्रे शान
प्रकृति नउत्रने ठेलमठेला ठेली निकाल्नोस् पढ्नोस् ल

संसार धुँधला छायामा
क ख ग घ ट ठ ड !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

घाँस बनाउन घाँसको बीउ नै नभई तपाईको शक्ति छ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

बुझ्नुभयो को गर्दछ के के पर्दापछाडि किन कसरी
यसमा मालिक क्या मसरी !
बुद्धिमत्ता व्यङ्ग्य भनीकन
बुझ्दछ पशुको जगत् हरि !

कुन कविता हो हृदयस्पर्शी, गर्दभ-अवयव-हर्ष-लहर
छन्द-सिहर !
घँस्याइलो यो चउर हुँदामा न्यानो घामले उज्ज्वल प्रहर
अथवा तपाईको मसीको लहर
कृत्रिम बुट्टा कागजभर
कोखा कुत्कुती लाग्छ अँ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

काम-बुभुक्षा तत्व अगाडि चार वेदको के माने
जूनकीरीको पुच्छर ! झिल्को
लोखर्केको सुपारी ।
यत्ति बुझे ता बुझियो सारा
किन यी अडकन भकारी

तरङ्ग मेरा पनि छन् मालिक ! रङ्गी-बिरङ्गी भारी
तर म बोल्दिनँ लेख्दिनँ पोख्दिनँ
तपाईहरुझैं डकारी ।
हेर हेर ती क्रूर भयानक
मुण्ठमाला रे मूर्तिहरु !
जननी बालक रेट पिउँदी !
हात्तीदेवका सूँडहरु !

मेरो ईश्वर घाँस मुनाझैं दुधिलो कलिलो गुलियो छः
सर्वव्यापक कहिल्यै नमर्ने
फेरि उम्रने बलियो छ !
तर रे तपाईको ! कछुवा वराह िसंह हेर ! जो मनमा छ !
उकुसमुकुस भो पेटको तह !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

यौन-पूजामा भू-पूजामा केही झल्केथ्यो केही ल !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

ज्ञानको तरुको निषिद्ध फल के काल-व्यालले चाख्न लगायो
बाबा आदम ! त्यसको कस्तो रस आयो
पृथ्वी-पतन औ भीषण श्राप ‘ खाएस् भालको पसिनाले र् !’
खच्चुङ ! जुग जुग काँढा कुल्ची
वाह! हलीको ह ह ह !

जल्दा मगजले बिन बिन दाना-घोरिउ लाटो-कोसेरोझैं
हिसाब गरे सब के रैछ !
मेरो कहाँ गो ‘माले ह!’ ईश्वर ज्यापु मालिक म !
अन्तः करणको नाटीकुटीमा
धर्मले आफै उल्टी खस रे स्वभाव निर्मित्त निज रौरव !
ल ! ल ! ल !
ज्ञान अज्ञान कुन ठूलो हँ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !

नब्बे सालले के बतलायो वास्तुकलाको देख्यौ धराप
वेदको पाले बाहुन राख्यौ देख्यो समाजै सडेदो पाप
तासघरमा फू फू हावा सड्दा झूठा सब दावा
स्वर्ग कल्पियौ नरक बनायौ

कमसेकम ता गर्दभ जाति बीच पृथिवीमा त छ !
अणुबम बनाई हामी बुजु्रग पशु पनि मार्ने सुर के छ
झूठा-शानी ए ज्याक्-ड ?

घाम र हावा कपडा हाम्रो तिम्रो शरीरमा काँढा ल !
प्रकृतानन्दी तारस्वरमा सच्चा कलाको मर्मज्ञ

बोल्छु गधा म फुइँ नझिक ?
हामी गधाको बुद्धि सिक !
गिर्न उडेथ्यौ यसरी ल !

मालिक मानिस ! ही ! ही ! ह ः !
ही ही हः हः ! ही ही हः !

Laxmi Prasad Devkota – Dhobini Le Pagali Boli

क.
ओखरको त्यो हाँगामाथि
कुखुराहरुले कनिका चोर्दा,
ब्रह्मवेला झुकी सोहोर्दा,
दोसाँध हुँदामा दिनको जाति,
मारी एक चरीले गोली,
मीठो, तीखो, भनूँ के ? साथी !
मीठो, तीखो, भनूँ के ? साथी !
धोबिनीले पगली बोली !

ख.
डोली डोली जब त्यो बोली !
खुल्न नसक्ने दुनियाँ खोली !
स्वपना, बिपनाको छ किनारा,
भागिसकी छ साथ सुतेकी,
प्यारी, वयसी, लजिली मेरी,
मस्त सँगी पनि, सँभली सारा,
निद्रा नाउँ, निशाकी डोली !
धोबिनीले पगली बोली !

ग.
विचित्र हुन्छन् क्षणहरु कोही,
बिपना मुस्की, सपना रोई !
त्यस क्षणमा क्या अमृत घोली !
बोधिसत्वले जाग्यो बोली !
त्यसका सुरमा किरण कराए,
छोटा निशि–निर्वाण डराए,
यस्तो सनातन स्वप्न छिचोली !
स्वर्गद्धारका कवुजा कराए !
प्रलयका सब सेना डराए !
विजयी दिनकर उक्ले चूली !
धोबिनीले पगली बोली !

घ.
हिमाल कहलका मैला कपडा
कूचो बढारिसकेकी उषाले
फ्याँकिरहिथिन् झोला झोली !
धोए किरणहरुले कलिला
रङ्ग अनेकन घोली, घोली,
उम्लिसकेको भाँडो अडाई,
उदय शिखरमा ढल्काएर जादू घोली !
धोबिनीले पगली बोली !

ङ.
एक कुसुमले अङ्ग बटारिन्
चट्ट अडीकन चदर सँभारिन्,
सुनी सुनौला युगको बोली !
उनको मुटुको कचौराभित्र
अडिरहेको बिन्दु पवित्र
ढुल्क्यो मोती सरि अनमोली !

च.
घन निद्राकको तकियामाथि
सुतिरहेको मलाई साथी !
घच्काइदियो त्यो स्वरले छिचोली
स्वप्नदेखिन् विउँझिरहेथेँ,
झन् राम्रो क्या बिपना खोली !
प्रथम रश्मिले सेता हिमाली,
मन्दिरचूड सुनौला, माछा !
पक्रिन आफ्नो जाली डाली !
पुराना मशीहाहरुका आत्मा,
बोले जागी,
“हेर ! यसैले धम्र्म निकाली !”
प्रगतिरथका घोडा सुनिए,
हिनहिन गर्दा उदयाचलमा
याल अफाली !
जागृत दुनियाँ मैले देखें
फालिरहेका दृगका जाली !

छ.
अनुप्राणित भो देशाकाश !
शहीदहरुको रक्ताभास
बोल्यो उसको सुरमा डोली !
“जीवन भन्नु यही, यही हो
हाँसी खेल्नु जीवनहोली !”
युगवाणीले आकाश ठटायो
उड ती पङ्खका चाली टोली
धोबिनीले जब त्यो बोली !

ज.
आँशु हराए स्वर्ग भरीभर
धप्क्यो कविको दिलझैं अम्बर !
अनन्त जस्तो सानो क्षणमा
सुवर्ण ज्वाला पिएँ नयनमा,
विजयी भो कवि अंशुमाली !
उषा आई स्वयंवर गर्छिन्, मेरै मेरै !
“ए तमोहर ! उषावाला
तेरै, तेरै भर पर्छिन् !”
भन्दै पगली कुर्लिन् थाली !

झ.
आँखा पागल हेरन ! साथी !
विचित्र ज्योतिले आज समाती !
किरण गान क्या कानमा घोली !
धप्किरहेछु अकाय, म शुक्र,
अब्रण कविझैं युग यो टटोली !
मुटु अब गाउँछ जीवन होली,
तर्स मदेखिन्, पर सर केही !
आगो भयो अब नाङ्गो देही !
बोल्छु फिलिङ्गो,
हेर्दछु ज्वाला,
के भो ! के भो ! आज मलाई
सुगन्ध निस्क्यो माटो खोली !
त्यसका सुर, सुर भिजे नशामा
पगली जब त्यो,
ओखर हाँगा बीचका बोली !
आज म भावी युगको गीत बोलिरहेछु, ती सुर बटुली
धाकी चोली ?
धोबिनीले पगली बोली !

Laxmi Prasad Devkota – Ishwar Tainle Rachera Feri

ईश्वर तैँले रचेर फेरि कसरी बिगारिस् ?
सृष्टिको फूल रचेर त्यस्तो कसरी लतारिस् ?
त्यो फूल हरे मलाई दिई कसरी पछारिस् ?
हे दिदी मैले ती मुना देख्ता मुनाको मुहार
ती मुना पनि मर्दछिन् भन्ने थिएन विचार
मुना छातीको जुहार!

पृथिवीतिर नहेर मुना म पनि आउँछु
आँखामा आँसु लिएर चिनो म भेट्न आउँछु
प्रेमको हीरा छुटेको तल म लिई आउँछु ।
कसरी खायो आगोले दिदी कमलको शरीर ?
कसरी खायो निठुरी भई कमलको शरीर ?
म कहाँ पाऊँ ती मुनालाई छातीमा लगाऊँ
खरानी तिनको मलाई द्यौन छातीमा लगाऊँ
हे मेरी आमा हे मेरी मुना म यहाँ बस्तिन
म यहाँ अब बस्तिन आमा म यहाँ बस्तिन
म यहाँ अब बस्तिन मुना म यहाँ बस्तिन

हे मेरा भाइ ती तिम्री मुना मरेकी छैनन् ती
ज्योतिको स्वरुप लिएर गइन् बगैँचा वसन्ती
स्वर्गका चरा गाउँछन् उनको मधुर जयन्ती

पर्दाले ढाक्यो पर्दाले छेक्यो हे दिदी मलाई
म रुने छैनँ गएर भोलि भेटुँला तिनलाई
हे दैव पर्दा चाँडै नै उठा धन्य छ तँलाई

Laxmi Prasad Devkota – Baishakh Chaturdashi Ki Chandani Sanga

क.

“हिम–स्तनी ए ! हिउँमा टेकी,
किन आ’की ?”
“दिवस–ज्वरको ज्वलनको आगो
निभा’की ! ”

ख.

“सुधावदिनी ह् ! स्वर्गकी चरी, किन
हँसिली वदन ?”
“प्रेमी जोडीहरुको देख्दछु,
मधुर मिलन ! ”

ग.

“यति मीठोसँग पृथिवीमा किन मुसका’की ?”
“हरिया हृदय, अधरमा फुस्किन,
छु सिका’की !”

घ.

“भाव–ग्रन्थिका गहिरा बास्ना
रानी ! कसरी फुस्किन्छन् ?”
“शीतलताको ललित लतामा
एकान्त जूनमा निस्किन्छन् !”

ङ.

“ए जूनरानी ! संसार निहाछर्यौ ।
के, के, उदेक छ ?”
“पागल मातले जब काढाँ सब
फूल फूल देख्छ !”

च.

“स्वर्ग कहाँ छ ?” “मुखमा राजा ! ”
“दृष्टि कहाँ छ ?” “जूनमा राजा ! ”
“अमृत कहाँ छ ?” “दिलमा राजा ! ”
“प्यार कहाँ छ ?” “बेलीमा ताजा ! ”

छ.

“ए जून ! दिन कै ?” “घाउ, घाउ ?”
“रात के प्यारी ?” “मलम, मलम ?
स्वपना, विपना, शवनम !”

ज.

“तरुनालाई म हुँ जवानी,
दीवानी !
अरुलाई हुँ, बिर्सिनसक्नु,
कोमल एक कहानी ।”

झ.

“रस केमा छ ?” “दुई प्यालामा ?”
“मधुबाला को ?” “रानी !” “रुप ! ”
“सुन्दर कहाँ छ ?” “जून–गालामा ।
सृष्टिकी हुँ पीली दीप”

ञ.

“यो के जादू ?” “जीवन ! जीवन !
प्रेरणा, मिलन, सुमन !
प्रकृतिका हुन् मीठा मन्त्र, सृष्टिमुखी, यी !
इन्दु–किरण ! इन्दु–किरण !”

Laxmi Prasad Devkota – Maal Kindi

क.
समय बराबर प्यारले फर्की,
उल्टो छाल
हान्छ कमाल !
किनकि अगाडि क्यै झल्केथ्यो,
बेहोश वेगमा,
स्वर्गको माल !

ख.
सम्झनाले गिज्याइहिछ बोक्रालाई,
निद्रालाई तन्द्रालाई,
ऊँगलाई आत्माको !
“तैले बेंक्मा राखेमध्ये
कुन हो अक्षर ?
कुन हो सुन्दर ?
के ले जिउँछन् रातमा यो ?”

ग.
क्षणहरुले लुटिरहन्छन्
नित्य मलाई
गरीब बनाई,
सम्झनाले लुटेर तिनकन,
“लौ ला” भन्छे — यो भारी चीज,
खोसी ल्याएँ !
तेरो, तँलाई !

घ.
अलकत्राले कालो सडक छ
नकली माल रङ्गीन भडक छ !
दिनकरको छ यात्रा अन्त !
बाँकीपुरमा याद अटक छ !
बिजुली–तारमा एक चटक छ !
पृथिवी बन्छिन् बैकुण्ठ !

ङ.
स्वर्गावतरित सन्ध्या ओर्ली
पसल–सींढीमा ओर्लन खोज्छिन् !
ज्योतिषी छन् साथी दृग दुई
जब नव तारा झल्किन रोज्छिन् !
उज्यालो भनेको अमृत हो !
जिइरहन्छ, जिलाइरहन्छ !
ती झल्किथिन्, लझ गुँज्छिन् !

च.
फेला परयो तब एउटा ताला !
खुले हृदयको सारा कोठरी,
ऐनावाला !
झल्किन् हजारौं रङ्गले
बाला !
नशा, नशाका तार भरी क्यै बिजुली दुगु¥यो,
ज्वाला माला !

छ.
सुन्दरीजल झर्ना झरेथ्यो
जीवन–चक्र घेर घुमाई !
दुनियाँका सब नगरी झिलमिल
पारुँ जस्तो लाग्यो मलाई !

ज.
दिनकर डुबेथे यत्ति निम्ति !
बिजुली बलेथे यत्ति लागि !
अनन्त क्षणहरु भुरभुर उडेथे
ठाउँ बनाउन यस क्षण लागि !
म पनि सारा संसार घुमेथें
पाउन यत्ति, यत्ति भागी !
एक थलनिम्ति संसार बन्छन्
एक पलनिम्ति पृथिवी घुम्छिन्
एक क्षण लागि जीवन बन्छन्
अनन्तका पनि क्षणमा गुँड छन् !

झ.
एकै क्षणको आन र तान,
दिव्य दर्शन या सूनसान !
एक पलकमा नितको ज्यान !
एक झलकमा पर आश्मान !
एक झलकमा जगत् श्मशान !

ञ.
मानवताको बिरुवामाथि
फुल्दछ यति तर्क भन्ने जानें !
दुई आँखाले पिए त्यो राति
त्यो अमृत जो सुरले जाने !

ट.
सुन्दरता ! के पायौ याद ?
चोरी हुन्छन् पथमा कत्रा ?
आफू सग्लै टिपियौ, अचेता !
धनी बनाउँछयौ कोष परत्र !

ठ.
स्वरुपभन्दा छाया अमर छ !
छाया ठूलो ! छाया सुन्दर !
तिम्रो तत्क्षण थिति नै अमर छ !
अजर छ तिम्रो मोहनी–मन्दिर !

ड.
प्यार भनीकन कोही छुँदो हो,
अवहेलनको तिम्रो काया !
पूजा गर्दै कोही रुँदो हो –
सम्झन सक्छयौ ?–
सकुची, चित्रन तिम्रो छाया !

ढ.
प्राप्त तिम्रा वैभव सीमित !
अप्राप्त तिम्रा धन छन् असीमित
आपूmभन्दा तिमी छौ ठूली !
अचेत छौ ए शक्ति अकेली !

ण.
कुनै कुनामा, भारतदेश,
शायद् वाष्पिल दर्पण सामु
दुखले टिप्छयौ फुल्दो केश !
बैँसको हरियो, मीठो, फुल्दो
उपवनमा भै शरदावेश !

त.
कसरी बताऊँ तिमी छौ उस्तै ?
बयस अमरमा सुन्दर चूली ?
आँधी न छुन्छन्, समय न छुन्छ !
परिवर्तन छ पदको धूली !
एकान्त हराएँ मैले सुन्दरी !
बेहोश निमौले संगमा बोली !
समय अडाई, विजयकथाका
वार्ता खोली !

थ.
सींढी पसलका ओर्ल शके ए !
ती लोचनका झुम्का ओराल !
उन्नाईसौँ बत्तीस सन् छ !
बदल, सके लौ, तिमी यो काल !

द.
स्पर्शहरुले खिइँदै शोभो
छाया–जगत्मा आश्रय लिन्छन् !
सचेत बन्दा आत्मा, आखिर,
त्यसमै सदन बनेको पाई—
निवसन्छन् !
आइरहिछौ ! मेरा हकले
सबका छिन्छन् !
विशाल विश्वको बाजार विषे, मेरा हकले,
माल किन्छन् !

ध.
संसारी क्वै स्तरमा भुल्दी
आफ्नो राज र सच्चा शासन !
ए अचेता ! पाउली याद !
मुग्ध दिल हो सुन्दर–आसन !

न.
सम्बन्धहरुमा मसिना, मीठा
सञ्चित अश्रुत स्वर नै बोली !
कोही जनममा चित्रकलामा
चकित बनाई, झल्के भोली !
पूरा मिलनमा, लबढब हुँला
विश्वनाथका मुटु भै डोली !

Laxmi Prasad Devkota – Barsha

आइन् वर्षा हररर चढी वायुपङ्खी विमान,
पाङ्ग्रा घर्षी शिखर गरजी थर्कियो आसमान ।
झिल्के झिल्का, अचल मुख भो त्रासले नील गाढा,
चूली नाघिन् प्रकृति कलिलिन्, देखिंदै दूर टाढा ।
बाफैको हो रथ त हलुका, शानले त्यो विशाल
पत्रे बुट्टा रजत–तहमा पर्छ कल्सिन्छ छाल ।
मुस्किन् विद्युत् वरुणदुहिता साँवली कोमलाभा
गोरा डाँडा विचरन चुली उल्किई, देखिंदामा ।
फर्फर पार्छिन् चदर हलुका, लत्रिंदो, मेघ ह्वैन,
लाखौं मोती—लुङ नपहिरी चित्त बुझ्ने हुँदैन ।
पोल्टो झोली रतन—निधिका स्नेहले मुस्कुराइन्,
यौटा मोती—लुङ चुँडिन गै शैलमा झर्झराइन् ।
नाच्दी, कुद्दी, हरष उछली, यानमै आजलाई
आएकी ती तुहिन–कलिली पार्वती भेट्नलाई,
गाँऊ भन्छिन् जगत् छहरी स्वर्गको दिव्य तान,
ठाडा बन्छन् श्रवण कविका शीतलो सुन्न गान ।
आशङ्काले भुरभुर गुँडै सम्झिंदा पङ्ख नाना
जाओ बच्चाहरु नतरसून् गर्जिदा स्वर्ग–छाना,
लर्बर् गर्दा कुशल कमिला ! लौ गरे हे हतार,
तेसै ओर्ली चिर चकँरिंदो चील ! होला अबेर ।
तस्वीरै झैं अलि छिन उडी वायुले पक्ष फेर्दा,
सन्नाटामा तरुवरहरु ! उक्लिंदो खात हेर्दा,
पर्खी बस्थ्यो पवन पहिलो सुन्न फर्मान दूर
तिम्रा राजा सलिलनिधिका ! लौ सुने यो नुहेर !
“लाखौं मूरी रतन–जलका वायु मैले उचालें,
पारावार प्रभुहृदयका उच्च आदेश पालें,
बाफीला ती रजत घटका चारु बान्की उचालें,
वर्षी बोकी वरणदुहिता पार्वती भेट्न थालें ।
“लेखें मैले जलदपटमा अक्षराकार धेर,
इच्छा छारा प्रभु वरुणको, वर्षको यो सवेर,
हाँगा, लच्की, लहर लहरी, खातिई, पत्रिएर
बोल्दा छन् ती अमिट सुरमा कान थापेर हेर ।
“तानाशाही दिनकर भए, सुन्छु यस्तो फिराद,
मेरो छाती जल, जल छ ! ती सन्किएछन् फसाद !
दण्डी दिन्छु स्थगन रविको राजको होस् धरामा,
शून्याभासी कुछ दिन बनून्, दुःख भो उर्वरामा ।
“बच्चा ! दुःखी ! हिम अचलका पङ्ख ! प्राणी ! प्रशाख !
तिम्रा भेजा मम हृदयका रत्न छन् लेउ लाख !
लामा छाया सजल घनका लाख तिम्रा सियाल !
रङ्गीचङ्गी धनु विजयको, दैन्य सारा पखाल ।
“धूली खोला सलिल, वरर्षी शानजस्तो अटूट,
पाई प्राणी अमृत–लहरी फस्टिनेछन् अछूट,
दौरामा छन् जलधि–दुहिता, साम्य कारुण्यभाव,
फैली चाँडो मुख अवनिको, हुन्छ, आनन्द–लूट ।
“पृथ्वी फल्लिन् सलिल–कलिली धानले छापिएर
गाई रोप्लान् चपलवयसी, दृक्–बिजुली लिएर ।
बाली राम्रो, तृण अति हरा, वर्ष राम्रो कबूली
पारावार प्रभु–हृदयको फुट्छ सङ्गीत केली ।
“मीठा, मीठा अमृत रसका बिज्जुले लाख, लाखा
भर्दै राम्रा फल तरुहरु पाउँछन् भन्न, ‘चाख’ ।
भारी शाखा शरदऋतुमा लच्किंदा दानलाई,
मेरो इच्छा यति छ, यति हो नील आदेश, भाइ !
“लौ लौ गाओ दल दल वनै, वृक्ष हो ऊठ सारा,
बर्षे घैंटा घट घट गरी स्वर्ग–पीयूष धारा ।
दर् दर् दर्के अमित–कनिका, प्यून लागिन् धराले,
उफ्री, नाची चल विटप हो, पाउनेटौ जराले,
“यो बेला हो रस–मिलनको, प्राप्तिको यो चहाड,
यो गानाको गगन, जनको कल्पनाको बहाड,
यो पौडीको सुखजलधिमा फूल रातो असारे
झन्डा सम्झी, मुजुर–मन भै पिच्छमा रङ्गधारे ।”

Laxmi Prasad Devkota – Asia

अमृत कलकल वाणी !
ज्वालामुखको तिम्रो माला, द्धीपपुञ्जको भूषण ।
“आमा” भन्दछ आधा मानव, लाख विहङ्गम वाणी !
अगणित तिम्रा राष्ट्र–अङ्गमा जागृतिको छ तरङ्ग,
रङ्ग छ एक बिहानी !
जाग जाग हे !
शिखर लाग हे !
चिरनिद्रित दृग मिच ज्ञानी !
निर्मल हृदय छ तिम्रो वैकाल, वल्कसको जल–खानी !
प्रथम किरणकी ऊँची चुली, प्रथम सृष्टिकी रस लहरा !
सभ्यताकी गुरुमा नि !
सकल धम्र्मकी किरण–केन्द्र ए ! विश्वकी पहली बिहानी !
पामीर तिम्रो विश्व–छत्र हो ! झ्यालमोलङ्मो कीर्ति–चुली !
स्टानोभोइदेखिन् एल्बुर्जपर्वत–हार बयानी !
निहुरिन्छयौ तिमी यूरालउपरमा चुमी यूरोपा रानी,
उत्कर्षहरुको खानी !
चिरशोषित हे ! चिरदूषित हे !
जाग, जाग हे जाग !
अरबौं जनका जनशक्ति लिई उन्नति–पथमा लाग !
उच्चारन हे विश्वप्यारको,
विश्व–शान्तिको वाणी—
महाद्धीपकी ए महारानी !
आर्य र मङ्गोल द्राविड, निग्रो, कमचटूकी या जापानी,
सुमेरुदेखिन् वालीसम्मन् यूराल फुजी सीमानी,
एक लहरमा सब लहरेलान् !
एक प्रभावले सब सिहरेलान् !!
एक हि लक्ष्य निशानी !
मानवताको झन्डा उचाली !
युगका कुइरा फाली !!
एक सूत्रमा सकल राष्ट्रको प्यारको माला गाँसी,
भाइ परस्पर जानी !
उच्चालित होऊ !
उच्चालित होऊ !
जाग जगत्मा, मावनताको
जीवशक्ति प्रमाणी !
महाद्धीपकी ए महारानी !
सकल विभवकी खानी !
जाग एशिया रानी !
चीन छ तिम्रो वीर सुपुत्र सिंह उठेको अब शानी
रुस सदृशको तनय विशाल छ, विश्वविजेता विज्ञान ।
तर भूतलमा आज छ राती,
थरथर काँप्दछ मानवजाति,
आण्विक ली पशुबल कोही धम्की दिन्छ नजाती,
तिमीले बोक्नु छ आश–दियाली
तिमीले अमृत–थाली
तिमीले बटार्नु छ सूत्र सुनौला, प्रेमको पन्था चाली !
विश्वशान्तिकी ध्वनि बन शानी !
महाद्धीपकी महारानी !
जाग छ आज बिहानी !!

Laxmi Prasad Devkota – Grahan Nuhaundi Prati

क.

सूर्यकी दुहिता ! चन्द्रकी भगिनी !
ए युवती ! गर स्नान !

ख.

अनार पालुवा लाल रहन्न
थाक्दछ बुलबुल गान !
समयले सुन्दर स्वपना सहन्न !
टुट्दछ रेशम तान !

ग.

यस पोकाम बिच्छी पस्छन्,
साँप हिलामा बस्छन् ।
मैला बेहोशीका क्षणमा
क्रूर जहरले डस्छन्
धोई राख्नुपर्दछ यस्तो
रातो रेशम थान !

घ.

अनन्त सम्झी मानव–जीवन
प्रलय भुल्दछौ हामी
क्षणका अन्धा दास बनीकन,
भ्रमका सुन्दर सदन बनाउन,
छौं नामी !

ङ.

सूर्य पिताको मुखमा राहु छ !
किरणहरुमा बार !
हिउँ हुने शङ्का मातालाई छ ।
खण्डहरको दुःस्वप्न कडाले
झस्किरहेछ संसार !

च.

जीवन–ज्योतिमा छाया पर्दछ,
किन बिरसौं ?
मत्र्यताको स्याउ रङ्गको
यस कायामा मृत्युको छाया
छोइरहेछ !
किन हरषौं ?

छ.

महाकालको दर्शन पायौं
ग्रास विषे !
छूत लाग्दछ पन्छीहरु लौ ?
क्या तरसे !
पृथिवीको हो यो गङ्गाजल !
स्नान गर !
चिसो छामोस् मूर्ख कलेवर !
सविता परका सविताको
भजन गर !

ज.

भूनिशाको यस छायामा
सूर्य बसे !
मत्र्यताको होश नराखे,
हृदय नधोए
यस्ता क्षणमा
साँप पसे !

झ.

बाग्मतीमा मध्याह्न
ग्रस्त महान् !
तर्सेकी चरी क्वै
गर्छ स्नान !

ञ.

बैंशचुलीमा छाया छ !
यो हो हृदय पखाल्ने बेला !
आवान यो हो महाश्मशानको !
धोऊ, गङ्गाजलले सुन्दरी !
अल्पायु सुनौला चोला !

ट.

ग्रहण बुझेका स्नाताहरुको
हृदय पखाल्ने भू–जल छ !
अवनिपुष्पमा बादल छाया !
विश्वास किरणमा निर्मल छ !

Laxmi Prasad Devkota – Kshitij Tira

पर पर कुइरी नील किनारा,
स्वर्ग झरीकन जिमीमा छुन्छ,
लामो सडकमा अडी यसबार,
दूर चिहाई दृगले गुन्छ ।
बहुविध पत्थर कङ्कड, काँढा,
बाढी, खाडी, उकाली हुन्छ,
ओर्ली किरण र उक्ली डाँडा,
दूर शिखरमा स्वर्ग नुहुन्छ ।
दिनदिन हेरन नील–काढाँमा,
माकुरीको जाल रहन्छ,
दिनको उज्यालो पर पाटामा,
बाटामा तर कुइरो बहन्छ ।
मानिस आफैं आफ्नो डरमा,
आँखा चिम्ली कैद रहन्छ,
आफैं मगन्ता आफ्नो घरमा,
मृत्यु पुजीकन मृत्यु सहन्छ ।
दुःखले पायो हेर्न कहाँ पर ?
मुटु शर पन्छी दृग चिमलिन्छ,
चतुर्मुखी अघि बन्दछ अमुखर,
घाट र घर बीच तित रुमलिन्छ ।
चिथरो दौरा, आधी छ नाङ्गो,
टोपी शिरमा गोल धरो छ,
गन्धक तन औ हर क्यै बाङ्गो,
भरिया मनिरै ठिङ्ग बरो छ !
कल्पिरहेछु शिखर किनारा
सुन्दर बस्ती श्रमको झलमल,
पूरा मानव हँसमुख सारा,
नव युगलोचन रचना उच्चल !
आँधीहरुमा झर्छन् तरुवर,
तिनमा तारागणले रुन्छ,
हुरी चढेका मानवहरु तर,
भोलि दिनले सम्झिरहन्छ ।

Laxmi Prasad Devkota – Ek Sundari Beshya Prati

छ प्राप्तिको सुरा शरद् ! सुखोत्सवी छ मानव !
फली, फुकी, धनी धरा सुनौलिएर मुस्किइन् !
सुधा–उरीज सप्किंदी ! स्वभावमस्त ! मुस्कुरी !
ए सुन्दरी ? रसा सरी रुमाल फर्फराउँछयौ ?
रसाल भार रेशमी विचित्र चित्र Continue reading “Laxmi Prasad Devkota – Ek Sundari Beshya Prati”

Laxmi Prasad Devkota – Taara Taara

निशिको बेला, चल्छु अकेला,
मिरमिर सडककिनार ।
अरण्य सदृश यो जगतीतलको
फोटो खिच्छ गगनले जलको,
जनमन–आँशु हजाराँ !
पवन, रुदित शिशु, शिथिल निदाउँछ,
घोप्टी द्रुमको सहारा !
थोपा चुहाउँछ कहिलेकाहीँ,
मूर्छित स्मृतिको किनारा !
बुद्ध चलेथे यी जलकण भनी
फोटो निहारी निज उरको,
मुकुट उतारी, मलम लिनाकन
निमन्न घाउ सब नरको !
यही सडकमा मौन चले मुनि,
सृष्टिदेवीका दृगमा हेरी,
सलिल स्रावको धरको !
शहीद चलेथे जननी जल गनी,
प्रातः समाउन युग परको ?
अन्धकारका पार तरौँ भनी,
स्वर्गमा मागन हक नरको !
वसुन्धराको आत्मा निदाउँछ,
स्वर्ग छ जागा, जल–झलझल !
वेदनाको सागर लहरमा
हेर्दछ झिम्की, तर्सी पलपल
हृदय जलीकन दृगभर जलकण
लिन्छ कि, रुन्छ कि सुरपुर सारा !
निशिको बेला चल्छु अकेला
मिरमिर सडककिनारा !
एक इसारा हृदय बोलाउँछ,
निद्रा भगाउँछ पर सारा !
सेतो, पहिलो राप चढाउँछ ।
आदिदेवका आत्मा जलेथे,
भारत व्योममा जसद्धारा !
नचिकेताको आत्मा बोल्दछ
अग्नि–तत्वको सार खुलाई
जलेर जलको कणीझैं वर्तुल
चम्कन इच्छा लाग्छ मलाई
अन्धकारमा छाम्दछु अमृत
—ज्वालाहरुका लप्का सार !
निशिको बेला चल्दछु अकेला !
मिरमिर सडककिनारा !
तिमिर–भस्ममा तर परिणत दिन
ढुँढ्दछ नव छवि जलधि मनि !
शिवले पिउँछन् गरल निशाको,
मथिई निक्ले चन्द्र पनि ।
आत्मा हो यो प्रलयोल्लङ्घक
अमर, अमिट रे सौरकणी !
जलको बिन्दुभित्र अटाउँछ, जसमा यसले महल बनाउँछ,
द्यौ–अवलम्बी, तल अवनी !
शहीद–समाधि झैं निशा उपर छन्
देही छविला जिउँदा सारा !
अहो ! निसासिस् किन ए काँतर !
अन्धकार पौडिन केवल,
ज्योति छ यसको दूर किनारा !
जब छन् राती, यस्ता साथी !
छैनस् अकेला ! जल् सारा !
जीव ए ! शिव हो ! जीव ए शिव हो !
चम्किरहेछन् तारा, तारा !

Laxmi Prasad Devkota – Fool Ki Kopi Prati

क.

अनलशिखाझैं कलिली सुन्दर !
मधु–ज्वाला !
यो दृगपथमा पक्राउ बसे सरि,
भन तिमी को ? ए ! बाला !

ख.

मधुर रहस्यको मुसमुस ग्रन्थि,
रेशमी–तहले बाँधी,
वाणी तिरस्कारिणी ! बोल्छयौ
सुगन्धका के शव्द–कणीहरु
सम्मोहनले साधी ?

ग.

आत्मप्रकाशमा नै के भन
तिम्रो ब्रीडा–लाली ?
संसारी यो स्तरमा उत्रन
शरमिन्छयौ कि ?
सुकुमारी !
किनकि छ तिम्रा भावहरुको
अतिशय मृदुल, अलौकिक, मसिनो,
जाली ?

घ.

तैपनि मलयानिलका लहरले
फेर उछाल्दा तिम्रा,
ओर्लन, बोलन, पर्शनको मन !
इङ्गित छर्दछ राम्रा !

ङ.

जीवन–कणी सब झलमल बत्ती
बली, कसैसंग जाति,
मदिर क्षणमा, शादी स्वपनी,
उत्सव–चुली कल्पी, मुस्क्यौ ?
बैंस–सदनमा, काँच रङ्गको बहुभाँति ?

च.

अथवा प्रियतम तिम्रो कोही,
मीठो आँखमिचौनीले
मेरो मुटुको गहिरो दरीमा
आई लुकेको छ कि अहिले ?

छ.

लाई मधुरतम क्षणभङ्गुर यो
अमरताको सारी,
एक झलकमा, विश्व बुझाउन,
झर्यौ जगत्को वारि ?

ज.

अपरिचिता ए ! परिचय कुन यो
आदिकालको, दिन्छयौ ?
मुरलीकणीमा वृन्दावनमा
सदन लिएझै लाग्दछ कहिल्यै,
मिरमिर युगमा,
तिमी निकट जब हुन्छयौ ?

Laxmi Prasad Devkota – Ek Tarang

क.
एक छिनको तरङ्ग भनूँ कि ?
चाख लिनेले मार सुनूँ कि ?
किनकि ,
कानेखुशीको एक कुरो हो !
लहड चरो हो !
एक तरङ्ग !
सनकी !

ख.
ठोस जमीनमा उभ्भिरहेथेँ ।
चट् अल्प्यो !
खँदिलो सारा शून्य भएछ !
अगाध भास पो, अनिर्वचनीय,
झट् झल्क्यो !

ग.
खसिरहेथें, खसिरहेथें,
स्वार ! स्वार ! !
रिक्ततामा झारिरहेथें !
नष्टाकार !
बेपिँध शुन्यको पिँधनिर
अन्धकार !

घ.
नीलो कालो जीव तर्सियो ।
“नभवेयं !”
आत्मनाशको त्रास वर्षियो ।
एक झमटमा, सोधी,
“शुन्यो ऽहं ?”

ङ.
मभित्रको क्यै खँदिलो बोल्थ्यो ।
“छु नि छु !”
एक निमेषमै यो सब अनुभव,
गुज्रयो, उहू !

च.
अन्तिम घिरघिरको अनुभवझै
अनन्त पतन दशामा,
के के अनौठा बोली निक्ल्यो,
आफु बिलाउँदो सम्झाउँदो,
“आम्मा !”

छ.
भारद्धाज ऋषिको आत्मा,
मानो, अचम्म
अगाध भाषमा झर्दै बोल्यो,
हठ–तपले
“ब्रह्म !”

ज.
यति कुरो हो ! लाजै लाग्दो !
कस्तो ह’ कि ?
सुतिरहेको बेला खस्दा,
झस्की, शरीरमा होश क्यै पस्दा,
तपाईलाई पनि क्यै कहिल्यै,
यस्तो भयो कि ?
जी ?

Laxmi Prasad Devkota – Mero Dharma

क.
सङ्घर्षद्धारा मिलेर मन्थन यी स्नायुजाली शिथिल हुनाले
क्या फीँज निकाले !
किरण छरी दी तब कल्पनाले !
लडका–दिलमा रहने कविले धरम निकाले, कथा सँगाले !

ख.
पुजारी डर भो, औ भक्त भो,
अज्ञातलाई अज्ञेय पारी
रचेर मन्दिर, कुँदी बसाले !
अनेक बान्की दिई छिनाले !

ग.
बालक ऋषिका कथा मीठा छन्,
म सुन्छु सुन्छु !
यो कल्पनाको परी जगत्मा,
म रसले घुम्छु म रसले घुम्छु !
सफा छ खोजी विचित्र मीठो,
म मग्न हुन्छु, सतृष्ण हुन्छु !

घ.
बगिरहेको मलाई जल देऊ !
सुकोस्, पुगोस् वा पयोधि दूर !
मलाई केवल समुद्र तृष्णा
छचल्किएको, ध्वनि प्रचुर !

ङ.
मलाई शङ्का सँगी रहन्छे !
मभित्र थोरै छ भित्रको ज्ञान
तथापि घुम्दो छ नागबेली,
तरङ्ग मेरो, समुद्रको गान !
यता छ लरबर,
उता छ आह्वान !

च.
विदित चिरेर किनार पारी, लगाउँदो छु म फूलबारी !
नभेटिएको, नछोइएको,
प्रवाहको तर छ प्राण जारी !

छ.
म गर्तमा गै, “समुद्र छैन”
भनें बराबर, अडी शिथिल प्राण !
बराबर निस्कें, नभेटिए त्यो,
मीठो छ भन्दै मनुष्यनिम्ति
मरुमा कुर्वान !

ज.
म आफूभन्दा अगाडि खोज्छु,
म आफूभन्दा पछाडि गाँस्छु !
म जलहरुमा झझल्किएको
सतृष्णताको गति मिठास छु !

झ.
यहाँ छवि छ, वहाँ छाया,
झिमिक झिमिकमा धधप्प, झप्प !
जो भेटिएको त्यहीं अडेर
यही हो भन्ने हठ प्रदर्शन
म लिन्न,
बग्छु, भजी अलभ्य !

ञ.
‘फटिक’ को मन्त्र लिई बगेथें,
जहाँ छ माटो !
म एक निर्मल पछाडि ‘कलकल’–
ले लिन्छ बाटो !

ट.
कहिलेकाहीं किरणको कर ली
कदम छ दुइचर !
टिपी झलक त्यो बनाऊँ ठेली !
म बग्छु लाचार !

ठ.
त धम्र्म के हो ? सदा पिपासा,
र त्यसको भाषा, र तृप्ति–आशा !
अनन्त पाए, घुसेर उरमा,
सँगेटी सब धार
निदाउनु एकबार !

Laxmi Prasad Devkota – Purush Bachan Le Chhati Futyo

दप्किरहेछन् शीतका दाना !
कविले गरीकन गिल्ली गाना !
झूसे, पोहाला, छुच्चो भन्छन्,
दाँजी कुसुमसँग विषसरि गन्छन्,
हुँला असुन्दर, पीरो तातो !
रोप्दछ कसले ? हेर्दछ कसले ?
अछूत जातको नित अपयशले
निन्दित, वर्जित, त्यक्त कुनामा
फस्टिरहेछु विष नमूनामा
परित्यक्त जिमिनै जडले समात्यो
परुष वचनले छाती फाटयो !
भू नभएका जनका निम्ति
प्रकृति सामुमा गरीकन बिन्ती
आफ्नो भरमा उम्रेँ पलाएँ,
कूडा कर्कट झटारो पाएँ
पशुसँग पुस्तौँ रण भो घोर,
अग्न्यस्त्र प¥यो लिनु यस्ता कठोर,
अति जीवित भई सडक–किनारा
फस्टेँ, फैलेँ शिर ली हजारौ,
उक्लने बलले डाँठ भो गाँठो,
परुष वचनले छाटी फाटयो !
मुन्टा मुन्टा धम्र्मको नाउँ
बलि दी मौन छु तनभर घाउ
भूभर दाना नमिल्ने जनले
सान्ध्य ज्वलनमा भज्छन् नाउँ ।
अरु मीठा हुन् पोषून् ठूला,
दीन–सखा हुँ, शिवि भइ जाऊँ ।
भोका निम्ति जगत्मा आएँ ।
भूखमरको उदर रसाऊँ
कविजी ! जँच्दिन तिम्रा नजरमा
काढाँदार छु, ज्वलित छु लाटो
तिमीझैं जनले तत्व नबुझ्दा
सिस्नो रोई मर्नै आँटयो
परुष वचनले छाती फाटयो !
खस्रोपनाको स्वीकृत कोमल,
त्यक्त कुनाको जीवन प्राञ्जल,
नित्य ज्वलनको तप हो शीतल,
सुन्दर वलिका देवी–कुन्तल !
परिस्थितिमा मारक जीवन—
वीर समर हो विजय समुज्ज्वल !
भूसुत दीनहरुको दाना,
पुछ्नु, निभाउनु अनल, अमृतजल,
रछानमा तप कसले साध्यो ?
असुन्दर मुटुमा सुन्दर बाँध्यो ?
निन्दितले भन ! के के आँटयो ?
कवि दृग अन्धो, छाती फाटयो
मरुमा सिस्नो मर्नै आँटयो ।

Laxmi Prasad Devkota – Ek Asar Ko Bihana

क.
दिनकरको बीउ झन्डै उम्यो
मिरिमिरि–माटो फारी, दृश्य
बदली निशिभर गाइरहिथिन्
प्रकृति, तिनले रोपिन् अवश्य !

ख.
हेर ! टुसाई आउँछ कलिलो,
लाल पत्ती ली दुई बादल !
मानो लुँडेका बीज पलाउँदा
हात ठटाउँदा Continue reading “Laxmi Prasad Devkota – Ek Asar Ko Bihana”