Category: 000 – General Poems

तुलसी दिवस – आवाज, नदी र म
(मधुपर्क माघ, २०६७)

समय थुनिएको बुइगलको भत्किएको पाखामा
शताब्दीको पुरानो डोकोबाट पोखिएको जैविक मलजस्तो
अँध्यारोको थुप्रोमा पुरिएर आफैँ निसासिई
दसैँको जमराजस्तो उज्यालो विमुख पहेलिएको आवाज,
युगको आफ्नै छिंडीको चिसो भुइँतलामा
युगौँदेखि बन्द समयको रुघा लागेको मोटो आवाज,
बन्दीघरमा थुनिएका तर नसुनिएका घरभरिको पातलो आवाज,
द्वन्द्व र सङ्घर्षको पहिरोमा परेर बगी
आफैँबीच चेप्टिएर पुरिएको आवाजहीन शून्य आवाज,
अनियन्त्रित राजनीतिक भ्रष्टाचारको मेदभावयुक्त बाढीमा बगेर
यत्रतत्र खण्ड खण्ड छरिएर टुक्रिएका मौन आवाज,
भोकमरि र सङ्क्रात्मक रोगको भुइँचालोले थिलथिल्याएको
कहिल्यै नसुनिएको भूमिगत कोलाहलको आवाजहीन आवाज
चुरा फुटेर सिन्दूर पुछिएको सेतो लुगाको रङ्गीन आवाज
अपहरण, बलात्कार र हत्याको मलिलो माटोमा उगि्रएको
भूमिगत पीडाको बाक्लो भित्रभित्रै चर्किएको
पोल्ने एकान्तबाट निसृतः जलिरहेको आवाज,
संवेदनारहित शक्ति र सत्तामा केन्दि्रत विभाजित दलगतस्वार्थ हो
पुरेको मान्छे मात्रको नसुनिने दबाइएको सेतीको दबेको आवाज,
सबै चेतनाको उज्यालो भरेङ चढेर
तला, बार्दली र कौशीमा क्रमशः उक्लिरहेका,
र निस्किरहेका छन् -हूल हूलमा घाम ताप्न
बन्दीगृहको युद्ध मोर्चामा मात्र सीमित छैनन् ती,
हरेक घरका मूलढोकाबाट खिया लागेको
फलामे गजबार तोडेर सडकमा ओर्लेका छन् ती
सानो-ठूलो बाटो हुँदै निस्केका ती आवाजहीन आवाजहरूको नदी
एउटा बाढी भएर मूलसडकमा अनियन्त्रित रूपले बगेका छन्
र आवाजहरूको उर्लंदो जुलुस भएर उर्लेका छन्
समूह-समूहमा बाँडिएर बेलाबखत ती
असन, इन्द्रचोक, भोटाहिटी र रत्नपार्कमा कोणसभा गरिरहेछन्
साँझ ओर्लंन नपाउँदै फेरि नयाँसडकमा मसाल जुलुस पनि निकालिरहेछन्
समावेश हुन नसकेको तर आक्रोशित कहिल्यै नसुनिएको
मैदानबाट उठेको भुइँ कुइरोको हूल
यही नदीको ओछ्यान र बगरबाट माथि पहाडमा उठेको छ
सडकमा आएको अप्रत्यासित तर योजनाबद्ध दमित
आवाजहरूको यो बाढीले पैदल हिँड्ने दुबै किनार ढाकेर
नाङ्ले पसलदेखि ठूला डिपार्टमेन्टल पसलसम्म
साना-साना घरदेखि गगनचुम्बी ठूला दरवारसम्म भेटिसकेका छन्
ती चर्किसकेका छन्, भत्की, लडिसकेका छन्
तर हूल-हूलमा बाँडिएर सडकमा कुद्ने यी आवाजका भुइँ कुइरोहरू
आकाशको अज्ञात कुन दिशातिर घुँडामाथि उडिरहेछन्
ध्यान मग्न भई फेरि पनि आफ्नो कोठामा म सोचिरहेछु-
एकता, स्थिरता र मेलमिलापको विषयमा,
सहमति, शान्ति र संविधानको विषयमा
यसरी सोच्दा-सोच्दै आफ्नै आवाज पनि फुत्त निस्केर
आवाजहरूकै बाढीमा मिसिएर बगेको देखिरहेछु
रस्वयं म पनि आवाजहीन आवाज भएर बगिरहेछु ।