नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
अशोक पार्थिव तामाङ – तिम्रो सामु
भन्ने र मान्ने पद्दतिको लहलहैमा
बिना कुनै अन्वेषण समाहित भएर हावा झैं उडेको भए
हजारौं चिसा कंक्रिटका मुर्तिहरूलाई आस्थाको नाममा
यदि पुज्दै म फुलमाला र खादा लाउँदो Continue reading “Ashok Parthib Tamang – Timro Samu”
अचेल
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानीनेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बस्ती-बस्तिका इट्टाहरु ,
चोइटिएर भिख माँगीरहेछ ,
खै कस्ले उठाउँनेर ?
बिजुलीका खम्बाहरु !
सावाखोला र ब्वाँजरखोलाहरु
मसानघाट फैलाउने अठोटमा ,
कात्तिकेको भिरहरु बगाँउछ ।
अनि
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
युगका हातहरु
छर्लप्पै हत्केलामा गिँडिंन्दा
आकाशले आगो निल्छु भन्दै
बादललाई बटुलेर
चट्याँङ हिर्काउँछ ।
त्यस पछि
बस्ती बल्छ ,बस्ती बग्छ , बस्ती रुँन्छ
अनि
सहन नसकेर
जुलुस गर्न खोज्छ ।
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बिचारको मझधारमा उभिएर
पुलको सिमा नाँप्नु खोज्दा ,
यथार्थले बगाइ किनारामा तैरिँन्दा
एउटा सानो बाँसको
दाउराले पनि सम्मान माँग्छ ।
अनि
फेरि
मेरो सिरानीनेर
जुलुस गर्न खोज्छ
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
समयको बाछिट्टाहरूले चुटेर
निथ्रुँक्क पार्दा
पिडाँलु र मानेको झ्याँङहरूमा
ओतिन्छु भन्यो
हरेउ र सिरिष साँपहरू ,
स्वागत गर्न तम्सिन्छन् ,
अनि
त्यहि बेला
मेरो सिरानीनेर
जुलुस गर्न खोज्छ
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
गुफाहरू भित्र
सानो घाम बोकेर गयो
हुरी बतास हुँइकिन्छ
त्यहिंबेला निभाउँछ
मेरो टिनको
मट्टीतेलले बल्ने लालटेन ,
अनि
प्रत्युत्तरमा
जुलुस गर्नखोज्छ
मेरो सिरानीनेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
जब नयाँ लुगा र चस्माहरू नै
पुराना जंगली दिनको यादमा
मानव सभ्यताको ब्याख्या गर्छन्
मन भित्रका तितेसो वाक् गर्दै
अनि
संभावनामा
जुलुस गर्नखोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बर्तमान कठघरामा
दोषी भएर उभिनुपर्दा ,
चील र गीद्दहरूले
परेवालाइ नै लखेट्दै मार्दा ,
भाग्य पिट्ने ह्याम्मरले
दलिंन भत्काउँन मन लाग्छ ।
अतः
भावावेषमा
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
तपेश्वरी १ , उदयपुर
हालः ( इजरायल )
अशोक पार्थिव तामाङ – अनुहारहरू
अनुहारहरू
मृगतृष्णाको रापमा जल्दै
तासको पत्ति फिट्छन्
एक्का, दुक्की, बास्सा अनि जोकर
लोभले च्याँखे थाप्छ रहरहरू
दाउ बल्झिन्छ घाउ भएर अतितहरू
पन्ना पन्नामा लिप्सिएका Continue reading “Ashok Parthib Tamang – Anuhar Haru”
तिमी हराउनु र मैले खोज्नुमा
कस्तो तारतम्यता मिलेछ ?
तिमी युग छेकेर
हाँसेकी रहेछौ ।
मैले परिवेश कन्याँए
तिमी उफ्रियौ कुतकुतिएर ।
कस्तो पुलकित नयनहरू ?
अनि
स्खलित भए भावना गंगाहरू
तिमी भेटिएको अर्थ Continue reading “Ashok Parthib Tamang – Sabhyata Ra Prem”
अशोक पार्थिव तामाङ – धरतीको हरेक कुनामा
बिम्व नमिलेर टुक्रिएका केहि धरतीका सिसे-गमलाहरूमा
मानवताका आस्थाहरू रंग हालेर फुल्थेहोलान्
सिरानी राखेर सुतेका अल्छे रहरहरू !
संगठित भएर भालेबास्नु अघि नै जागीसक्थेहोलान्
घृणालाई स्नेहले गोड्दै
आहा! धरतीको हरेक कुनामा यो जखमले घामहरू पुरयाउँन पाए त ।
शताब्दी निदाएका केहि मानवियताका मुर्चुङगा अनि बिनायोहरू !
ट्याउँ-ट्याउँ,टिउँ-टिउँ भाकामा आफै सित बिभाजन भएको
आँगनको ईतिहाँस आत्मकथा रूँदै गुन्जाउँथेहोलान्
उष्णताले सेपिएका धरतीका कापमा पलाएका लेउहरू !
बुट्याँन बनेर मानव बस्तीकाहरूका बगैंचामा फक्रिन्थेहोलान्
चट्टान फोरेर मन रोप्दै
आहा! धरतीको हरेक कुनामा यो जखमले घामहरू पुरयाउँन पाए त ।
हुस्सुको अग्नीमा तापिएको श्रृजनशील मनका हाँगाहरू !
बसन्तको कोपिला बनेर लहलहाउँने थिएहोलान्
कुलो नभेटेका गैरीखेतहरू, रातामाटे डाँडाका प्लाँङ्खर भुमीहरू !
अनाजबृष्टी गर्दै सुडानका भोकहरू भर्नेथिएहोलान्
मानिसको सामुहिक प्रयासमा
आहा! धरतीको हरेक कुनामा यो जखमले घामहरू पुरयाउँन पाए त ।
आकाश बाँड्ने मान्छेको होडबाजीहरू !
धरती चिरा-चिरा पार्ने धर्म बिशेषका रंग र जातियताहरू !
सिङान पुछेर मान्छेले बिसर्जन गर्नेथिएहोलान्
बैरीमा दरिएका मानवताका साईनोहरू !
मित्रताको हात फैल्याउँदै मुसुक्क मुस्काउँथेहोलान्
युद्द त्यागेर शान्ती डाक्दै
आहा! धरतीको हरेक कुनामा यो जखमले घामहरू पुरयाउँन पाए त ।
एक अर्कोमा चिनारी हुँदा-हुँदै जानी-जानी निर्मित तिता क्षणहरू !
पुनर्मिलनको आँधीबेरीले उडाएर पत्कर उडाएसरी लाने थिएहोलान्
ईन्द्रेणीहरू फुलेर क्षितिजभरी अभाव काटेर धेरै सल्लेरी र मानेभञ्ज्याङहरू !
बिश्व ब्रम्हाण्ड नै बयस्क यौवन फक्रिएकी नव दुलही जस्तै देखिन्थिहोलिन्
एकको पिडा अर्कोले बुझ्दै
आहा! धरतीको हरेक कुनामा यो जखमले घामहरू पुरयाउँन पाए त ।