Laxmi Prasad Devkota – Dui Prabriti

छिः छिः जन्तु !
घीनलाग्दो तँ !
मैलो, रोगाहा, मगन्ता !
चिथ्रो कन्था !
भुस्याहा ! शण्ठ !
सिँगान कटकट, छाला चटचट
धूलो लटपट !
नाली रट् !
किंकड ! शठ ! जा !
हावा गह्नायो मेरो वरिपरि !
दूर जा ! हट् !
नभए खान,
ढुङ्गा चपा न !
या नालीमा गईकन हाम्फाल् !
झट् !
संसार केही हलुको होला,
पैसा ? धत् !
हाइ हाइ मान्छे ! मेरो भाइ !
मेरो रगत ए ! मेरो मासु !
आ ! छातीमा एकबार टाँसूँ !
तेरो दशामा मानव आँशु !
हाय ! म तृप्त ! बेपर्वामा ?
भाइ ! तँ भोको, पिपासु ?
मेरो छानो ?
तेरो आकाश ?
मेरो प्राण ? र तेरो विश्वास ?
मेरो आँखा, तिनमा चश्मा,
तेरो प्रकृत दृग पनि भस्म ?
तैँ न आफ्नो ? अरुको वशमा ?
ओह रे संसार ?
आह ! गति यो ?
धन्य थिति यो ?
मानिसप्रति के मानिस
आफैँ मानिस छैन ?
मानिस हुँदैन ?
रात सधैँभर ?
उज्यालो छैन ?
मानव जाग्ला,
दानव हुँदैन !
सडक किनारा मानव कोही रोइरहेछ,
रोइरहेछ !
बहिरो दुनियाँ अन्धो गतिमा—
सोइरहेछ, सोइरहेछ !
विभूति–ले तर पूर्व गगन यो !
छोइरहेछ, छोइरहेछ