शरद निरोला – दिशाहिन गन्तब्य
अचेल निकै दिन भयो
विरक्तिले ग्वाम्लाङ्ग छोपेको छ
शरीरका प्रत्येक स्नायूहरु
स्पन्दनहीन भएर लोलाएका छन्
यस्तो लाग्छ मानौ मस्तिष्कमा केवल
शून्यताको मात्र वास छ ।
पाईला टेकेदेखि यस नौलौ धरतीमा
जिवनले सुस्केरा हाल्न बिसर्िसकेको छ
विवशताको उच्छ्वासभित्र अभिशप्त यो बुद्धि
रातोदिनको गुजारा टराईले
कुण्ठित भईसकेको छ ।
अतिरँजना यहाँको दिनचर्या छ
प्रत्येक क्षेत्रमा नैतिकताको मर्दन छ
जीवनको यहाँ कुनै मूल्य नै छैन
केवल पैसाको नै बोलवाला छ ।
व्यक्तिवादी जीवन प्रवृतिले बाँधिएको जनमानस
पहिले म र पहिले मेरो मा झुण्डिएको छ
बसुधैव कुटुम्बकम्को परम्परामा हुर्किएको यो मनुष्य
बसुधैव सर्वनाशम् सँग जेलिएको छ ।
कहिले काहिँ त यस्तो लाग्छ बरु आफ्नै धरती निको
अभाव र अशान्तिले सँधै चुर्मुरिनु परेपिन
राजनीतिक अस्थिरताको कारण देश दिशाहीन हुनपुगे पिन
जीवन त्यहु झरना जस्तै सलल बग्छ
भावनाहरु उदात्त हुन्छन्
एकजना घाईते हुँदा सम्पुर्ण छिमेक हताहत हुन्छ
मान्छेको जीवनको महत्व छ उसको स्वाभिमानको ईज्जत छ
एकार्का बीच ममत्व छ ।