नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
ईश्वर बल्लभ – उज्यालोको गुफा
प्रश्न पुरानो
प्रश्न हिंड्ने बाटोको नै हो
अनि पुग्ने बाटोको नै हो ।
यद्यपि यात्रा प्रारम्भ भयो !
तर अमीष्ट पुगिन्छ कि पुगिदैन
पुगिंदैन कि भन्न आशङ्का पनि
भन्ने त्रासको Continue reading “Ishwar Ballav – Ujyaloko Gufa”
सागर काफ्ले – मेरो तेस्रो आँखा
मेरो तेस्रो आँखा
तिम्रो दुबै आँखाले देख्दैनन् होला
म नाचि रहेको छु, दौडिरहेको छु
तिमि अगाडिनै
मैले छोई सकेँ मनहरु, आत्माहरु
तिम्रो स्वचलित साधन सँग
म पसिनाबाट दौडने व्हिलचेयरले
बाजि मारेर भन्छु
तिमि स्वबलम्बि भन्दा
‘म’ एक इन्च पछाडि छैन
Context – International Day of Persons with Disabilities (December 3rd)
भर्खर भर्खरै हो
मान्छेहरू नाच्दै सडकमा
विजयोत्सव मनाउदैछन्
भर्खर भर्खरै त हो
भनिन्छ, मान्छेहरू अब रैतीबाट
मालिक हुन पाएका छन्
जतासुकै हातहरू उठिरहेछन्
जुन हातहरूले सधै सधै
मुक्तिकामी गीत मात्र गाएका छन्
लाग्छ, अब तिनै हातहरूले
तानाशाहका बर्बर कथालाई
निसाना साध्नेछन्
चारैतिर खुट्टाहरू दौडिरहेछन्
जुन खुट्टाहरूले सधै सधै
इतिहास बदल्ने लडाइ“ मात्र लडेका छन्
लाग्छ, ती खुट्टाहरूमा झुक्दै
जङ्गली इतिहास घोप्टो परेर
याचना गरिरहेछ
दृश्यहरू उही रहेनन्
परिदृश्यहरू त्यस्तै छैनन् ।
के साच्चै नै अब
देशको पीडाले
निकास पाउने भयो त ?
के वास्तवमै
इतिहासको शैली अब
प्रायोजित नहुने हो त ?
के साच्चै नै अब
समयले आतङ्कका कथा
लेख्नै नपर्ने भयो त –
के वास्तवमैं
शक्तिरूपी तानाशाह बन्ने क्रम
रोकिएकै हो त ?
अजय पौड्याल – न त बयान गरोस देवकोटाको मुना मदनले
न त बयान गरोस देवकोटाको मुना मदनले
न कलि दास को मेघदूत दूत ले गर्न सकोस
अहिले मनै तिम्रो एक मात्र साहारा भएपनी
म त्यों होइन जो तिम्रो लागी मर्न सकोस
मत सुबास हू, सोभा हू ,बिहानी को त्यों फूल को
जो मध्यान्न संगै आफ्नो महत्व गुमाईदिन्छु
नझार ति अनमोल थोपा हरु मेरो लगी भनी
मैले लड़कपन सम्झी त्यसै भुलाइँ दीन्छु
तारामणि राई – षड्यन्त्र
खट्प्वाल
लिम्सो भित्तो
झ्यालका काप
अथवा कहीँ कतैबाट
आईरहेछ-
एक तमास षड्यन्त्रको गन्ध
षड्यन्त्रको प्रपञ्च:
-मेरो थात बास उठाउनका लागि हुन सक्छ
-सर्बश्वहरणका लागि हुन Continue reading “Tara Mani Rai – Shadyantra”
भूपिन ब्याकुल – घामजूनको माझमा
जसरि दुइ किनारहरुको बीचमा बगिरहेको एउटा नदी हुन्छ
जसरी काँडा र पातहरूको बीचमा एउटा सुन्दर फूल हुन्छ
एउटा प्रिय जीवन हुन्छ जन्म र मृत्युको बीचमा
जसरी घाम र जूनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन हुन्छ !
घामजून माझ अटाएको एउटा सिंगो दिनभित्र
पहाडहरु ओर्लंदै गरेको कलिलो बिहान पनि हुन्छ
सुर्यमुखी फूलझैं घामलाई पचच्याइरहने मध्यान्ह पनि हुन्छ
र हुन्छ
प्रतिक्षामा बसिरहेको एउटा उदास साँझ पनि हुन्छ |
मात्र एकदिन सग्लै बाँच्न पनि त
स्वीकार्न जरूरी हुन्छ-
अल्लारे समयका नीलानीला हस्तक्षेपहरु
फरकफरक अनुभूतिका गहिरा रंगहरु
बिचारका कलामय मृत्युउत्सवहरु / नृत्यहरु / गीतहरु ……. !
एउटा अपरिच क्षणसंग अभ्यस्त हुँदा नहुँदै
एउटा बिरानो पललाई आत्मसातगर्दा नगर्दै
खोलाको पानीलाईएक पाइला कुल्चँदा नकुल्चँदै
उपस्थित भैसक्छ्न – समयका परिचयहीन टुक्राहरु
बगिरहने पानीका अविश्रान्त तरंगहरु / लहरहरु
अजिंगरझैं गुडुल्किएर
आलस्यको गीत गाउँदै सुतिरहने भए त अर्कै कुरा
पागलखानाले झैं
मनमस्तिष्क फुकालेर बर्बराउँदै बिताउने भए त अर्कै कुरा
भोग्नको लागि
घाम र जुनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन पनि हुन्छ |
अँध्यारोलाई घृणा नगरीकन
उज्यालोलाई मन पराउने बानी बनाएको छु मैले
मृत्युलाई घृणा नगरिकन
जीवनलाई प्रेम गर्ने आदत बनाएको छु मैले
थाह छ जीवनसंग प्रेममय युद्ध लड्दालड्दै
जीवनलाई अँगालोको लहराले बेरेर हिंड्दाहिंड्दै
मुटु र मस्तिष्कका सम्पूर्ण कमजोर हतियारसहित
मृत्युसंग आत्मसमर्पण गर्नु छ
तर जान्दाजान्दै पनि यही सत्य
उज्यालैउज्यालो बगिरहेको जीवन नदीमा
अभावहरु / सपनाहरु / उदासिहरु / उत्सवहरु
समस्त समस्तसंग
पौडिनु छ / डुब्नु छ / उत्रनु छ
डुब्नु छ / उत्रनु छ र फेरी डुब्नु छ
र प्रेम गरेको उज्यालोलाई अन्तिमपटक आँखाले चुमेर
एउटा संघर्षको किम्बदन्ती छाड्दै अँध्यारोमा डुब्नु छ
डुब्नु छ !
घाम र जूनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन पनि हुन्छ |
रुपेश राई – विश्व मानचित्रमा तिम्रो गाउँ
ग्लोबल अर्थमा गाउँहरू
उठेकै छैन रहेछन्!
अप्डेट् गर्न भूलेको हुनुपर्छ। या त!
सेटलाइटले नतानेको हुनुपर्छ। हाम्रा गाउँ।
धेरै विकास भएको छ,
भन्छ। ग्लोबल अर्थमा Continue reading “Rupesh Rai – Bishwa Maanchitra Ma Timro Gaaun”
क्षेत्रप्रताप अधिकारी – तिमीले त हैन तिम्रा भाकाहरुले
तिमीले त हैन तिम्रा भाकाहरुले
मेरो मुटु छोइसकेछन्
मैले पनि हैन मेरा अँखाहरुले
तिम्रो लागि रोइसकेछन्
त्यसै त्यसै कस्तो गाढा माया बसेको
धुँदा Continue reading “Kshetra Pratap Adhikari – Yesto Pani Hundo Raichha”
भानुभक्त पोखरेल – म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ
भुली स्वयं सिर्जन सावधानी
गरेर आफैँप्रति बेइमानी
बतासिई स्वप्निल कल्पनामा
न लागि हे, संयम साधनामा
गरी सधैँ हड्बड गड्गडाएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
‘निर्माण हो काव्यकला, परिष्कृति-
चाहिन्छ, चिल्ल्याउनुपर्छ निर्मित
टिक्तैन रे अस्थिर, हड्बडे कवि
मैल्याइ आफ्नै कृतिकर्मको छवि,
भन्ने बुझेरै पनि गड्बडाएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
हुँदाहुँदै सागरतुल्य पानी
छँदाछँदै मन्दरको मदानी
रहेन मेरो स्थिर स्वानुभाव
आँधी-समाधिप्रति भेदभाव,
जतासुकै लर्बर लर्बराएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
लगाम आफैँ नसकी समाउन
गरेर आफ्नै शतचूर्ण खण्डन
विना महामन्थन, स्वाऽनुशासन
भुल्याइ सत्सिर्जन-चेत, चिन्तन
सुरम्य सङ्लो नबनी सुसाएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
‘नसङ्लिँदा भाव-विचार-पोखरी
प्रयोग यद्वा विनियोग निर्झरी-
आधाउधी घट्तछ शक्ति वीरको
प्रभाव यद्वा प्रतिभा अधीरको’
भन्ने कुराको बनियो निदर्शन-
मेरो महाप्रतिभा शक्ति, सिर्जन
बुझी-बुझी आसन डग्मगाएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
बेला बिताएपछि चाल पाई
आफ्ना सबै भूल रुँदै सकारी
हेरी धरा, आँसु पिरा खसाएँ
म शून्यमा शून्यसरी बिलाएँ ।
-यो शीर्षकीय पङ्क्ति महाकवि देवकोटाको मरणासन्न अवस्थाको उद्गार हो ।
मधु माधुर्य – चिलाउनेको हाँगो
पीडाको काउकुतीले लखतरान पारेकोबेला
एक क्वान्टम अट्टहास –
कानका पहरा-कन्दराहरुमा
सिम्फोनी “रेक्विएम” गुन्जिरहेछ …
पीडाले मातेको जीवन –
समयको विपरित दिशामा ढुन्मुनिरहेछ
अलपत्र छाडेर घडीलाई –
नाडीमा / बुर्जामा / भित्तामा
मान्छेदेखि भागिरहेछ
समय-
नयाँ-युगको प्रस्थानद्वारतिर !
छेउमा उभेर
एउटा रुख –
चुपचाप बाटो छेकिरहेछ :
हावाको झोक्कासँग कानेखुशी गर्दै
झार्दै सुकेका पातपतिंगर
घामको रापिलो अँगालोमा बाँधिएर
कहिले
जुनको सितल प्रेम-प्रकाश पिउंदै
कहिले
असिनाले चुटिएर
वा पानीले भिज्दै
हरेक ऋतु ऐजन ऐजन
हरेक बसन्त
बाक्लो सेतो फूल फुलिरहन्छ
नौलो हाँगा पलाई रहन्छ
हाँगामा –
गुँडछ
युगको सुर्केनी छ
आदिम क्रस छ…
फेदमा बसेर लेख्दैछु
यो कविता
माथिबाट शीत खसेर
तप तप
मेटिने गर्छन अक्षरहरु
माधुर्यमा डुबेर अनुभूति
जब म मर्छु रित्तिएर
कविता बाँच्छ
र मौनताभित्र म बौरन थाल्दछु …
पूर्णविरामहरुको लाम लागेर
म अनन्त छिचोल्छु :
यो मौनता –
अस्तित्वप्रतिको
औपचारिक अस्वीकृति वा विद्रोह !
इतिहासको रुप –
गुम्सिएर विचारहरुको खोरमा
अमूर्त जीवन-कला बनेर
आँखामा बिझेको बेला पनि
देख्दैछु :
पैसाको दन्त्यकथा
यो सुन्दर शहर –
नमिठो हार मान्छेको !
पातलो / सफेद विगुतिभित्रको
राता-राता आगाका विउहरु
एक निमेष घर्षण –
आँखाहरुको / स्पर्शहरुको
प्रेम सल्किरहेको
जीवनको नाममा बाँचिरहेको
एउटा विवसताभित्र –
मृत्यु सहज भएको भए
किन बाँचिरहन्थे
स्वास-प्रस्वासको अभिनयमा
हजारौं अथकित सुस्केराहरु !
अर्थात्, जिजीविषाको डिजिटल क्लोनिंग
युगको साझा गोबरमा लत्पतिदै
कोलोराडोको किरा झैँ –
अजम्बरी परजीवी हामी
जति नै विष थपेपनि
कोकाकोला युद्ध र कलहको
स्याउँस्याउँ उम्रिरहने
उम्रिरहने स्याउँस्याउँ
जुझिरहन्छन् मनहरु
बरु अतितको बुमेरांग झरेर सत्ययुगको
मेरो छातीमा गिरेहुन्थ्यो
फैलाउंदै स्वतन्त्रताको नैसर्गिक विकिरण
म जीवनको क्वान्टम बाँच्न चाहन्छु …
स्वतन्त्रता –
अवशेषहरुमा अनुभूतिको कतै
डाईनासोरहरुको हाड्खुर फेलापरे हुन्थ्यो
डार्विन रमाउन चाहन्छु
‘इ बराबर एम सी स्क्वाएर’ को सुत्रबाहिर
उन्मुक्तिबिना –
मान्छेको घोषणा
युगीन धोका हो धोका !
मान्छे छ भने अस्तित्वमा
उसको किन उपासना गर्दैन ‘भगवान” ?
‘भगवान’ले आँक्न नसक्ने हिंसा
मानिसलाई कति सरल छ –
उसकै छोरो मारेर प्रदर्शन गर्यौं….
भगवान र मान्छेको अन्तरसम्बन्ध
अन्डा र कुखुराविचको सत्य- विवादभन्दा
अलिबढी केहि हो
शरमबाहिर –
सीता-साँहिली अक्षरसँग
मान्छेको
सम्भोग
अक्षरको
मान्छेसँग
सिर्जना जन्माउने ‘सामान्य अभ्यास’ हो फगत
र बिर्सेर त्यो
अक्षर मै खुर्मुरिन्छौँ, चोंइटिन्छौँ
जीवन => मृत्यु => जीवन …
पुनरावृत्तिको शृंखलामा
खोइ स्वतन्त्रता कहानिर छ ?
चाहनाको क्वान्टमभित्र भौंतारिंदा भौंतारिदै
कानूनको खोरमा थन्क्याएर स्वतन्त्रता
जीवन पश्चिम ओर्लिरहेको हुन्छ !
उन्मुक्ति सम्भावनाका जराहरुमा
यसरी बन्धनहरुको धमिरो लागिसकेपछि
बाँकि रह्यो मात्र भावना …
र अथाह अन्तर-उत्तेजनाले
चिलाइ रहेछ
चिलाउनेको हाँगो
चिलाइ रहेछ …!!!
गायत्री विष्ट – सङ्घर्षको मैदान
नीलो आकाशमा
मडारिरहन्छन् काला बादल
युद्ध चर्किरहन्छ घनघोर ।
शुभ्र भाष्कर
चिरेर बादलको छाती
धर्तीलाई न्यानो पार्दछ
आभा छर्दछ मृत्तिका कणकणमा ।
सङ्घर्षमा उत्रनेहरूका लागि
प्रेरणा यही होइन र ?
पाइला पाइलामा कहाँ छ र ?
नीलकाँडाहरू नबिझेका
चसचस नदुखेको
कहाँ छ र घाइते मुटु ?
बग्रेल्ती छेपाराहरू मौलाएको यो युगमा
साङ्घातिक आक्रमण कहाँ हुँदैन र ?
मर्दैनन् विचारका रक्तवीजहरू
क्रूर नङ्ग्राले कोपरिएर घाइते हुँदैमा ।
असमानताको गहिरो खाडलमा
दारुण व्यथा बोकेर रुमलिनेहरूको माझ
समानताको प्रज्वलित दीप बालेर
विचारका रुक्तवीजहरू
ज्वालामुखीजस्तै विष्पोट हुन्छन्
ज्ञानका ज्योति छरेर ।
सर्वत्र गिद्देदृष्टि फैलिएको
एक्काइसौं शताब्दीको पूर्व सन्ध्यामा
यात्रामा आफूलाई बन्धकी नराखी
को सामेल हुन सक्यो ?
षड्यन्त्रको वैशाखी टेक्नुपर्ने बाध्यता
निरन्तर कायम रहन सक्दैन
पक्षघातको जालो बुन्नेहरूलाई के थाहा ?
जिन्दगीले क्रूरता फुटाल्छ भनेर ।
टंक सुब्बा – आकास मान्छे र व्वासाहरु
मौन मौन आकास
हुडुलिएर कालो बादलसंग
रोइरहेथ्यो परिवेशको माथि- माथि
थाहा थिएन कसैलाई
के भएको हो कुन्नी
रिसाएको हो कि बादल ?
भन्नेहरु भन्थे
यहाको रीत हो भनेर
व्यस्ततामा हराएका
मान्छेहरु
पर…… जंगलमा
धारिलो नड्ग्रा फिजाएर
खित्का छोड्दै थिए
हुचिलहरु
तल…….चौरभरि
त“छाड मछाड गर्दै
लुछाचुडिमा मस्त थिए
व्वासाहरु
अमुक थिए दर्शकहरु
हेर्दै सन्त्राशमय दृश्यहरु ।
अजान श्रेष्ठ (अभागी) – त्यही मोरी कालीको
त्यही मोरी कालीको यादले रुवाउछ ।
तिमीसंग छुट्टिएको साथले रुवाउछ ।
त्यो जुनेली रातमा तिमी र म मात्र
भएको जुनेली रातले रुवाउछ ।
संगै जिउने मर्ने बाचा कसम
खाएको त्यो तिम्रो बातले रुवाउछ ।
तिमी र म एक भएपनि यो समाज
अनि सानो ठुलो जातले रुवाउछ ।
यो अजान भनि हप्काउछ अनि
डर देखाउछ त्यही घातले रुवाउछ ।
कुवाकोट कान्छीबजार स्याङजा / हाल (Pune) India
निस्तेज – वर्तमान परिप्रेक्षमा -२
वर्तमान परिप्रेक्षमा
अभियुक्त बनेर
कठघरामा
समय उभिएको छ
र फरियादी बनेर
इजलनसमा हाम्रा खुशीहरु
प्रतीक्षामा
निष्पक्ष निसाफको
तराजु हातमा लिएर
निसाफ गर्नेछन्
ढुङ्गाका मूर्तिहरु
र प्रफुल्ल मुद्रामा
घर फिर्नेछन् हाम्रा खुशीहरु
म सशङ्कित छु आज पनि
यस कुरामा ।
हूल बाँधेर
सडकमा असहमतिहरु
हिंड्ने छन् वा छैनन्
रात उषामा सहिद भएपछि
चराहरु खुसियालीमा
गाउनेछन् या छैनन्
नयाँ होइन
इतिहासको घोडा चढेर
विजय जुलुसमा
विजेताहरूले निस्किनु
र एकथरिहरूले
झन्डा बोक्दै
पछि पछि लाग्नु
कनक-कनक को अन्तर
प्रष्ट्याउने छन्
यी फिलुङ्गाहरू
को निस्किन्छ
तपेर झन् प्रभासित हुँदै
र को हुनेछ खरानी
फिलुङ्गाहरू खोल्ने नै छन् पोल ।
हिमपातले
लुटिएका रुखहरू
पातको प्रतिक्षामा
वसन्त कुर्नेछन फेरी फेरी
र मुस्कुराउने छन
फेरी नयाँ खुसीहरू
यामले प्रत्येक हानिको
गर्नेछ क्षतिपूर्ति
र मलाई सिकाउनेछ
पराजय बिर्सेर फेरी जिउने कला
तर अफसोस
मलाई थाहा छ
वसन्तका उपहार अवश्य हुनसक्छन
नयाँ पालुवाहरू
तर हिमपातले लुटेका
ती पातहरू कदापी हुन् सक्दैनन्
यामको क्षतिपूर्ति।
र वर्तमान परिप्रेक्षमा
जलेरुहरू जाल बुन्दैछन
स्थिर तलाउ बाहिर
र तलाउ भित्र
ठुलो षड्यन्त्रबाट बेखबर
माछाहरूको वस्तीमा उत्सव चलेका बखत
बल्छीहरू तिखारिंदैछन्
र तिखारिंदैछन् भालाहरू
रातारात उमारिंदैछन
झुट्ठा साक्षीहरू
खेलाची बन्नेछन इजलासहरू
तर नियम सङ्गत नै हुनेछ
प्रत्येक कुरा
र वर्तमान परिप्रेक्षमा
मैले सिकेको छैन
नियम हरु भङ्ग गर्ने कला
र माछाहरूले सिकेका छैनन्
जालहरु काट्ने विज्ञान ।
म कायर हुन सक्छु
या लो लाचार
र तोड्न सक्दिन नियमहरू !
या म प्रभावित छु
कुनै तथाकथित शाश्वत ज्ञानबाट
जुन लेखिएको हुनसक्छ
बाक्ला- बाक्ला किताबहरूमा
र कसरी असत्य हुन् सक्लान
किताबहरूका नियम सङ्गत कुराहरू ?
मेरो मस्तिष्क
डसेको छ
किताबहरूको भूतले
मलाइ विश्वास छैन
रत्तिभर पनि आफुमा
म किताब हरूको दासताले
आज पूर्णरुपेण निकम्मा भएको छु
र किताबहरू लेखिएका छन्
सफल पर्न अभूतपूर्व षड्यन्त्रहरू ।
सपनाहरूको हाटमा
सजाइएका झुठा सपनाहरू
हरेक सपनाको यौटा ब्राण्ड छ
र त्यस ब्राण्ड को यौटा विज्ञापन
कर्पोरेट सपनाहरू
ओझेलमा पार्छन
हाम्रा अक्षुण्ण काँचा र अप्रशोधित सपनाहरू
यी किताबहरू
विभेद उत्पन्न गराउँदैछन्
सपनाहरूमा
म हेर्दैछु
हातका रेखाहरूमा
मेरा सपनाहरू
हाटमा पनि छैनन्
र हातमा पनि छैनन् ।
वर्तमान परिप्रेक्षमा
बजारमा
चोकहरूमा
साईबर क्याफेहरूमा
अखबारका पानाहरूमा
भेउ खोज्दै
नाली बेली सोध्दै
शब्दहरू निस्केकाछन्
नयाँ अर्थको खोजीमा
नयाँ परिभाषाहरूको खोजीमा
अर्थहीन / परिभाषाहीन
कति बस्न सक्छन शब्दहरू
र म महसुस गर्दैछु
वर्तमान परिप्रेक्षमा
मेरो चेतना जागृत भएझैं छ
मलाई आभाष हुँदैछ नयाँ अर्थको खोजीमा
नयाँ परिभाषाहरूको खोजीमा
अर्थहीन / परिभाषाहीन
कति बस्न सक्छन शब्दहरू
र म महसुस गर्दैछु
वर्तमान परिप्रेक्षमा
मेरो चेतना जागृत भएझैं छ
र मलाइ आभास हुँदैछ
बक्ला-बक्ला किताबहरूमा
लिपिबद्ध यी सत्यहरू
यी कथित सत्यहरू
कुनै औधी चकचके बलकले
पिसाप फेर्दै
भित्तामा बनाएका
अश्लील आकृति झैं
मेरो भाषामा
पहिलो पल्ट हराएको छ
शीष्टताको आवरण
र म निरावृत छु
र म महसुस गर्दैछु आफुलाई
अभूतपूर्व शक्तिशाली
र सत्य
र निरावृत
वर्तमान परिप्रेक्षमा।
बैतडी,हाल: धनगढी
प्रकाश रोदुङ – बादी अतिक्रमण
आज तिमीहरुले हियाएर हेरे पनि
श्रद्धाले हेरे पनि
भावनाले पुकारे पनि
आखिर म बादी हुँ
तिम्रै चाहानाको निम्ति
बनाइएकी हुँ म बादी
इतिहाँसको अध्याँरो कालखण्डमा
बलात्कृत Continue reading “Prakash Rodung – Baadi Atikraman”
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – समय बुझ है (गजल)
समय बुझ है पछि यो फर्कन्न
तिमी आउ दिलमा पर्खनु पर्दैन
जिवनको खाल छ मायको ताल छ
मायाको माया छ तर्कनु पर्दैन
रोपेर फूलाउ मनको फूललाई
पबित्र छाँया छ तर्सनु पर्दैन
प्रितको जिवन छ बाचा छ कसम छ
बाधिन्छौ प्रितमा फर्कनु पर्दैन
कविता थापा – जिवनमा सजिवता (गीत)
हिउँ भइ हिमालमा सुन्दरता भर्छौ
पग्लिदै शिखरदेखि सागरमा झर्छौ
रविको न्यानोपनमा माथि उड्छौ
पानी तिमी बादलभै आकाश छुन्छौ
पवनसित बहँदै शितलता छर्छौ
कल्पनामा रङ्गीन तरङ्ग कोर्छौ
विशाल धरतीमा वृष्टि बनि आउँछौ
जिवनमा सधैँ सजिवता ल्याउँछौ
क्यालिफोर्निया
प्रतिमा के.सी. – समयको खेल
म समय हुँ
समयको खेल खेल्नु छ
कति खेल्नु पुराना खेलहरु
अब नयाँ खेल फेर्नु छ
त्यसैले
साबधान !
मलाई रोक्ने चेस्टा नगर्नु /
प्रेम शान्तिको प्रतिक हो
घृणा युद्धको बीउ Continue reading “Pratima KC – Samaya Ko Khel”
हेमनाथ घिमिरे – मेरी उनी
शीतको थोपा
गुलाफको फूलमा
मेरी प्रेयशी ।
सधैँ हँसिली
लालुपाते फूलेझैँ
मेरी संगिनी ।
लाली गुराँस
सिउरेर हाँसेकी
मेरी मायालु ।
गोधूली साँझ
सप्तरंगी इन्द्रेणी
तिम्रो Continue reading “Hem Nath Ghimire – Meri Uni”
सरिता तिवारी – फूलहरु
१.
निला, पहेंला फूलहरु
गुलावी फूलहरु
सेता,राता फूलहरु
आहा !
कसरी खेलिरहेका छन्
फूलहरुको प्रदेशमा-अनेकथरी फूलहरु
मलाई
फूलहरुले एक्कै स्वरमा
आत्मसम्मानका गीतहरु गाएको मन पर्छ
माफ गर
म फूलहरुलाई सौन्दर्यका निधि मात्रै मान्न सक्दिनँ
मलाई
फूलहरुले
आफ्नै काँधमा युग बोकेर हिँडेको मन पर्छ
मलाई
फूलहरुले
सगौरव विजय जुलुस निकालेको मन पर्छ
तर
तिमीले देख्यौ/देखेनौ ?
आज पनि
मान्छेको हाटबजारमा
हतार-हतार बेचिंदै थिए
अंगालाभरि फूलहरु
तिमीले देख्नेछौ
मेरा आफन्त फूलहरु
भोलि बिहान
मान्छेका अतिदुर्गन्धित गल्लीहरुमा
अर्धमुर्छित
बेवारिसे आवस्थामा फ्याँकिनेछ्न
२.
मैले बडो आदरसाथ
फूलहरुलाई
उठाएर राखेकी छु
आस्थाको उच्चतम् पहाडमाथि
र नाम दिएकी छु –
‘आमा’
आहा !
कसरी खेलिरहेका छन्
फूलहरुको देशमा
अनेकथरी फूलहरु
२०५६ / १ / १०