पला-पला जिन्दगीको पात खस्दै गयो
गोधूलिको संघारमा रात खस्दै गयो
आफैँलाई बिर्सँदै म पराई माझ पुगेँ
धेरै बिहान झुल्किएँ म धेरै साँझ डुबेँ
मलाई आफ्नै सपनीको प्यास लाग्दै गयो
फूल फुल्दा तिम्रो मात्र Continue reading “Abhas – Pala Pala”
नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
पला-पला जिन्दगीको पात खस्दै गयो
गोधूलिको संघारमा रात खस्दै गयो
आफैँलाई बिर्सँदै म पराई माझ पुगेँ
धेरै बिहान झुल्किएँ म धेरै साँझ डुबेँ
मलाई आफ्नै सपनीको प्यास लाग्दै गयो
फूल फुल्दा तिम्रो मात्र Continue reading “Abhas – Pala Pala”
राधा बास्कोटा – बदलिदो मन
(मधुपर्क असार, २०६७)
हरिया छन्-पातहरू
मनसँग दाँज्नु थियो
चङ्गा छन्-वैंसहरू
लहरासँग बाँच्नु थियो
जीवन गतिमा
धेरै गल्तीहरू गरिएछ
बोल्नै नहुनेसँग-बोलिएछ
सँगै पाइला चाल्नेसँग
सधैँ सधैँ टाढिएछ
खै, म
मान्छे त चिन्छुजस्तो लाग्थ्यो
त्यो पनि
केवल अहङ्कार रहेछ
असलको आडलाई
सधैँ घृणा गरेर
पश्चातापको साथ लागिएछ
सेता
नरम
बादलका टुक्रासँग
सधैँ झूटो बोलेर
काला
विषालु
बादलको लहरमा लागिएछ
आँखाहरू
भर्खर खुलेजस्तो लाग्दैछ
अहङ्कारको बादल फाट्दैछ
किरिया खाएर भन्दैछु
अब झूटो बोल्न सक्तिन
फुकाएर
मनका विगतलाई
म तिम्रो
सेतो सिमलको भुवाजस्तै
मनभित्र मन राखिदिन्छु
सत्ते
धरोधर्म
विगतका
गलत पानाहरू पल्टाएर
म
गर्मीको जेठ पनि देखाइदिन्छु
सुकेको शिशिर पनि देखाइदिन्छु
सत्ते
धरोधर्म
मन साक्षी राखेर
आत्मा साक्षी राखेर
म तिम्रो सिमलको रुखजस्तो
शरीरमा
भुवा भएर घुम्नेछु
विगतका विषालु फोहोर
झिजाएर तिम्रै सामु
गरुङ्गो मन विसाएर
रुने छु
फूलका पत्र फक्रेर
धरोधर्म
तिमीलाई दिएको घृणा छुनेछु
चन्द्रमा जस्तै
तिम्रो दिलको दिल बनेर छुनेछु
सत्ते, धरोधर्म ।
दुनियाँमा यसरी व्याप्त हुन्छ अर्धसत्य
जसरी प्रत्येक दिन व्याप्त हुन्छ घाम ।
प्रत्येक रात
हामी हाम्रा नानीहरूलाई सुनाइरहेका हुन्छौँ लोरी
प्रत्येक भेटमा
नेताजी सुनाइरहेका हुन्छन् उज्ज्वल भविष्यको सपना
प्रत्येक भेटमा
साहुजी देखाइरहेका हुन्छन् गुणस्तर प्रमाणचिह्न
र, प्रत्येक भेटमा
वकिल महोदय देखाइरहेका हुन्छन् न्यायको सपना ।
न्यायाधीश, कवि
डाक्टर, पत्रकार भौतारिइरहेका हुन्छन् सत्यको खोजीमा
तर, पालना गरिरहेका हुन्छन्
प्रत्येक पल अर्धसत्यको सनातन धर्मर्
अर्धसत्यबिना संसार चल्छ भन्ने
तिनलाई रतिभर विश्वास छैन ।
प्रजातन्त्र
मानवअधिकार
संविधान
र्सार्वभौमसत्ता
न्याय
नीति-संस्कृति
व्यापार
विनिमय जताततै व्याप्त छ अर्धसत्य
लाग्छ- अर्धसत्यबिना समाप्त हुनेछ तिनको अस्तित्व ।
फेरि प्रत्येक युगमा युधिष्ठिर
एकपटक अर्धसत्य बोल्छ
र, शोकाकूल द्रोणाचार्य ढल्छ
फेरि फेरि अर्धसत्यले यसरी संसार चल्छ ।
प्रतिमा के.सी. – बाल कविता: सरस्वती पूजा
आज हो हाम्रो सरस्वती पूजा गर्ने दिन
आउ साथी संगै बसौं मिलि एकै छिन
माफ गर्दै गल्ति हाम्रो स्वीकारेर लेउ
माता तिमि सरस्वती बिधा दान देउ
पूजा गर्छौ तिम्रा पाउ फुल अक्षता राखी
गर्नु पर्ने बिधि जति केहि बाँकि नराखी
पण्डित पनि बोलायौँ पन्चामृत बनायौं
तिम्रो सामु निस्चल हाम्रा भाबना खनायौं
स्याउ केरा चढायौं अगरबत्ती बाल्यौ
खुसि भइ रमाई घन्टी पनि बजायौं
निधारमा रातो टिका हामी सबै लायौं
हलुवा पुरी मिठाइ मिलिजुली खायौं
१.
आशिर्बाद् पाउने तिम्रो ठुलो मान्छे हुन्छ
यसै भन्छन सबैजना ज्ञानी गुणी हुन्छ
अबदेखि म पनि सधै किताब पढ्छु
तिम्रो आशिर्बाद लिइ अघि अघि बढ्छु
ठुलालाई पनि तिमि आशिर्बाद देउन
बिबेक र बुद्धि दिई सुमार्गमा लेउन
हाम्रो देश नेपालमा शान्तिमय गर्देउ
बाल हृदयमा हाम्रो ज्ञान ज्योति भर्देउ
हातमा किताब बिणा माला लाग्दछ राम्रो
सरस्वती माता तिमि पुकार सुन हाम्रो
घरमा पनि पुजा गर्यौ स्कूलमा नि गर्यौ
हामी यो शिर नुगाई तिम्रो चरण पर्यौ
२.
८ फेब्रुअरी २०११
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
शरद निरोला – किन आयौ अमेरिका?
के के न पाउँला भनी अमेरिका आयौ
बाबु-बराजेले नखाएको मसालेदार गोता खायौ
आउन त आयौ सबै कुरा छोडेर
आफ्नो स्वाभिमान आफ्नो वर्चस्व सबै गुमायौ
त्यसै भनिकन निराशावादीहरु कुर्लिन्छन
आफू केही गर्न सक्तैनन् अर्कालाई दोष दिन्छन
निरर्थक भावुकताका क्षणिक लहरमा रमाउने ती
अमेरिकाको केवल खेदो मात्र गर्छन
हाम्रो देश कामै नगरी खाने देश हो
अमेरिका कामै मात्र गरेर खाने देश हो
हाम्रो देशमा कामचोरलाई सधैं हाई-हाई छ
यस देशमा कामचोरलाई सधैं बाई-बाई छ
यो कर्मठ मान्छेहरुले बनाएको देश कर्मठ्तामै अडेको छ
यो इमान्दारी र सच्चाईको बज्र-कठोर जगमा उभिएको छ
यसमा आफ्नो इमान्दारी हाल्नसके लोक-परलोक सप्रन्छ
बेइमानीको बाटो लिए इहलोक समेत बिग्रिन्छ
गर्छु भन्नेलाई यहाँ अवसरको खाँचो छैन
उद्धेश्य लिएर हिंड्नेका लागि बाटोमा काँडा छैन
निरुदेश्य हिंड्नेका लागि यो मरुभूमि समान छ
सफल त्यही बन्ने छ जसको हातमा तीर-कमान छ
हिजोआज शब्दहरुले
एउटै अर्थ दिन थालेका छन्
उदाहरणका लागि
तपाईं संसद्लाई संसद् भन्नोस्
अथवा सुपरमार्केट
आन्दोलनलाई आन्दोलन भन्नोस्
अथवा धोका
मनीषीलाई मनीषी भन्नोस्
अथवा गँड्यौला
संविधानलाई संविधान भन्नोस्
अथवा चुटकिला
साहूकारलाई साहूकार भन्नोस्
अथवा रक्तजीवी
विचारलाई विचार भन्नोस्
अथवा वीर्यपात
नायकलाई नायक भन्नोस्
अथवा भारदार
न्यायलाई न्याय भन्नोस्
अथवा गाली
भद्रजनलाई भद्रजन भन्नोस्
अथवा दलाल
झन्डालाई झन्डा भन्नोस्
अथवा मखुन्डो
सिंहदरबारलाई सिहंदरबार भन्नोस्
अथवा जुवाघर
व्यवस्थालाई व्यवस्था भन्नोस्
अथवा जङ्गल
रक्षकलाई रक्षक भन्नोस्
अथवा अपराधी
राजनीतिलाई राजनीति भन्नोस्
अथवा ठेकेदारी
देशलाई देश भन्नोस्
अथवा बधस्थल
कुनै फरक पर्नेछैन
चलाखी, महल, सिद्धान्त,
जननायक, साइकल, लामखुट्टे,
बहुमत, घूस, घाँस,
ढुङ्गा, कफ्र्यू, पूmल,
पहलमान, वंशावली, रात,
बारुद, लाइसेन्स, जय नेपाल,
समीकरण, गमला, गीत,
मन, कमरेड, दमकल,
पासपोर्ट, मानिस, हिमाल,
पार्टी, श्रीपेच, खेल,
दलबदल, आलोचना, पैसा,
अभिनय, बल, समाजवाद,
अमेरिका, भकारी, अविश्वास,
इतिहास, कूटनीति, दलदल आदिमा
अब कुनै भेद छैन
म निरन्तर पाना पल्टाएर हेरिरहेछु
लोकतन्त्रको शब्दकोशमा
शब्दहरुले अर्थ हराएका छन्
(२०५५)
तिमीले मलाई गीत गाउन जब भन्यौ,
गर्वले मेरो छाती फुट्नखोज्यो !
मेरा आँखामा आँसु आए
अनि म एकोहोरो तिम्रो चेहरामा हेरेको हेरेकै भएँ ।
मेरो जविनमा भएका सबै कटु, विषम अनि अस्तव्यस्त छन्, ती
सबै पग्लेर Continue reading “Rabindra Nath Thakur – Geet Sudha [From Geetanjali]”
ठुस्स हातै गनायो
ड्याडी चुरोट नखानोस् हृवास्स मुखै गनायो
ड्याडी चुरोट नखानोस्
टि.बि. रोगले छोला है
ड्याडी चुरोट नखानोस्
फोक्सोमा क्यान्सर होला है
ड्याडी चुरोट नखानोस्
हामीलाई दिने उपदेश
नानाथरि बुद्धि-ज्ञान
यस्तो ज्ञानी मान्छेले
किन गर्या धुम्रपान –
धुम्रपानले लिन्छ ज्यान !
एक्लै एक्लै उदास उदास छु म
घाम डुबी तारा नउदाएको आकाश हुँ म
हिजो जहाँ आई बसेथिन् तिनी
त्यही उजडिसकेको बास हुँ म
एक्लै एक्लै उदास उदास छु म ।
कोही नदी किनार हुँ म
सधैँ पर्खिरहने प्यार हुँ म
कतैदेखि टाढा भए पनि
कतैदेखि बिल्कुल पास छु म
एकलै एक्लै उदास उदास छु म ।
अमन महर्जन- २०१२
लगाई अदृस्य हत्कड़ी हातहरु, बाँधी छबी पट्टी आँखाहरु
बिचल्ली मनस्थितिहरू, सुसुप्त मस्तिस्कहरू
कहाँ बिदेशी झिलिमिली त कसैको अन्धकार रात
कहाँ काकटेल पार्टी त कहाँ के खाने “भोलि” को समस्या
यो हुने र नहुनेको दोसाँघ यो धनि र गरीबीको फासला
निरंतर अघि बढ्दै गर्छ, समय आफ्नो फर्का मार्छ
आक्रामक संकीर्ण मनाबता, बिस्फोटक सामाजिक जीबन
घृणित अपहेलित समाज, लालची कू संचालित ब्यबस्था
प्रतिस्पर्धा गरिरहेछन सधै बारूदी सुरुंङ अनि मैदानहरुमा
को कुनबेला समाप्त हुन्छ र को कसरी उदय हुन्छ धर्तिमा
यो मतलबी दुनिया, यी असंख्य बर्बादी मोर्चाहरु
अन्धकार बिनास यात्रामा लागिरहेछन, आफै शिकार बनिरहेछन
नोस्त्रदामस भन्छ २०१२ मा हुन्छ ब्रह्मंड को नै समाप्ती
माया तालिका बोल्छ २०१२ मा हुन्छ पृथ्वीको अन्त्य
तर कसले पो छोडेको छ र रयाल काढ़ना आज
कुन ठाउमा पो पाउँछ र बास बुद्ध ले यहाँ आज
दुम्सिका प्वाल थुन्ने हातहरु नै सर्प बनी बिष बमन गर्न थालेपछि
बिसाक्त क्रोधी सर्प बनी आफै आफ जगल्टियपछि
विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक” – अक्षरहरूसितको लुकामारी
निद्रा खलबल्याई दिन आइ दिन्छन्
रातभरी
बेला ,कुबेला
अक्षरहरू
गर्दागर्दैको कामलाई ठप्प रोक्न आइ दिन्छन्
दिनभरी
जुनसुकै बखत
अक्षरहरू
कलिलो घामको निर्दोषितालाई गिज्याउदै
छूनुमुनू गर्दै आइ दिन्छन्
बिहानभरी
कुनै पनि पल
अक्षरहरू
गुलावको बैशालु यौबनलाई फिक्का पारी
बैशको तातो हावा बोकेर आइ दिन्छन्
ठण्डीको कुनै पनि क्षण
अक्षरहरू
जिज्ञाशा र सत्य बचन बोकेर आइ दिन्छन्
यादभरी
मुटूको कुना कुना
अक्षरहरू
दुखमा / सुखमा कुनै कुराको ख्यालै नगरी आइ दिन्छन्
दफ्तर /मेला /स्कुल /धारा /बजार
कुनै पनि बेला
अक्षरहरू
अब –
भन्न मन लाग्छ ;
नागबेली चुल्ठिमा सजाइएका फूलहरू हुन् – अक्षरहरू
निलो समुन्द्रमा दौडिरहेका जहाजहरू हुन् -अक्षरहरू
अन्धबिस्वास बिरुद्द उद्घोष गर्ने मुलमंत्रहरू हुन् -अक्षरहरू
हरेक मान्छे ,मान्छेका संग्ला मनहरू हुन् -अक्षरहरू
महाशय ;
यहाले पनि अक्षरहरू पक्कै पढ्नु भएको होला …
साच्ची मलाई
तिनै अक्षरहरूसित
खेल्नु थियो
एक पल्ट लुकामारी .
अस्तु :
(वास्तविक नाम ;भानुभक्त दुलाल )
दमक ,झापा
हाल :अबुधाबी ,यू ए ई .
प्रताप कोय राई – नाङ्गो संसार
ममतामयी आमाले नाङ्गै जन्माइन्
तोते बोलि र बामे सर्न पनि सिकाइन्
अनि लाज ढाक्ने बस्त्र पनि दिइन्
हुर्काइ बढाई लक्का जवान् पनि बनाइन् ।
जवानीले उन्माद भई भौतारी हिँडदा
अप्सराको माया जालमा बाँधिन्न पुगेछु
मायाको ब्यापारमा मोडल बनाई
संसार हेर्न उनले मलाई नङ्गाईन् ।
तब पो बल्ल होस आयो
प्रश्नहरु तेर्सिए समाधान बिहिन
आफैलाई सोधें संसार के हो त ?
झुट्टो माया जाल की ? नौटंकी गर्ने रङ्गमञ्च ??
गीतकारले गायक र गायिकालाई नङ्गाईन्
गायक र गायिकाले नर्तकीलाई नङ्गाईन्
नर्तकीले दर्शक सबैलाई नङ्गाईन्
बाँकी के नै रह्यो र ?
स्वार्गको वकालत गर्ने ओशो पनि नाङ्गै
महात्मा कहलिन्ने मोहनदास पनि नाङ्गै
गोरेटो बनाउँने कवि, लेखक, साहित्यकार पनि नाङ्गै
मूलबाटो बनाउँने कलकार, समाजसेवी,
प्रसाशक,राजनितीज्ञ पनि नाङ्गै
न्याय दिलाउँने वकिल अनि न्यायधिश पनि नाङ्गै
त्यति मात्र कहाँ हो र ?
समाजको ऐना हुँ भन्ने पत्रकार पनि पो नाङ्गै
त साँचो संसार के हो ?
नाङ्गो नौटंकी नै संसार हो त ???
बिमला तुम्खेबा – अन्तिम कविता
(Source: Himal Khabar)
यो हावाको तेज गति भन्दा निष्ठुर
मरुभूमिमा एक्लै उभिरहेँ…
मसँग
न तिम्रो माया छ
न कुनै गुनासो।
जीवन भन्नु मृत्यु रहेछ
भर्खरै भएको बादलको झ्ुण्ड त्यहीं छ
यी रूख र फूलहरू त्यहीं छन्
तिम्रो नाममा लेखेको अन्तिम कविता
मसँगै छ
तर, म कोसौं पर पुगिसकें
तिमीले पूरा गर्न नसकेको कसम जस्तै।
कति,
असहज भएँ म तिम्रो पीडालाई बुझनै नसक्ने
घाम भन्दा चर्काे पीडा लिएर
म, एक्लै जलिरहें
मसँग
न तिम्रो माया छ
न कुनै गुनासो।
आकाशले
भरखर घुम्टो खोलेको छ
क्षितिजबाट
भरखर बास्ना ओर्लेको छ
म गोधूलिको यात्रामा निस्कँदै छु
सोनु
कोठाको मैनबत्ती निभ्ला है
मैले
मैन नजिकै
सपनाको फाइल राखेको छु
फाइलभरि
असङ्ख्य सपना सँगालेको छु
सपना देख्नु
कमजोरी हो भने
मैले
धेरै कमजोरी साँचेको छु
ती सबैलाई पढ्न
आखिर उज्यालो नै चाहिन्छ
अहिले
झ्यालको चुकुल खुलै छ
म गोधूलिको यात्रामा निस्कँदै छु
सोनु
कोठाको मैनबत्ती निभ्ला है
मन
अँध्यारो गुफा हो
यस भित्र
करूणा र घृणा सँगसँगै अट्न सक्छन्
यदि
मनबाट
करूणा हराइ भने
मान्छे पशु हुनेछ
हेक्का राख
मनको कुनाबाट
करूणा हराउली
मनबाट
घृणा हरायो भने
असल र खराबमा भेद रहने छैन
सम्झना राख
मनको कुनाबाट
घृणा हराउला
हेर त !
अहिले कोठामा मैन छ
र त उज्यालो छ
नजिकै
मैनको फेदमै
अँध्यारो पनि सँगै छ
सोनु
यही मैनको जलन, जीवन हो
अँध्यारो
उज्यालो
यो सबै यात्रा हो
सोनु
तिमीलाई थाहा छ
यात्रामा निस्कनेको कुनै टुङ्गो हुँदैन
यात्रा
अनन्त युद्ध हो
म अहिले
युद्धमा निस्कँदै छु
गोधूलिको यात्रामा निस्कँदै छु
सोनु
कोठाको मैनबत्ती निभ्ला है ।
बि. जे. बान्तवा राई – भोली मेरो नेपाललाई
भोली मेरो नेपाललाई लीलाम बिक्री
गरिरहेका हुनेछन, सबै नेताहरु मिली
त्यहाँ हर्षोउल्लाशको बातावरण हुनेछ
जता-ततै बम्-बारुदको झिलिमिली
नेताहरु एक-अर्कामा होडबाजी चल्नेछ
मेरो नेपाल आमाको लीलाम डोलरमा हुनेछ
त्यहाँ एउटा जटिल समस्या आउनेछ, त्यहाँको जनता-को
एकपटक सबै नेता मिली सोंच्छन तन्-मन लिएर
समस्याको समाधान यसरी निकाल्ने छन
तिस- बत्तिस वटा क्रान्तिकारी त भैसके
अरु पनि थप चालिस पैतालिश बनाउँ
यहाँ जनतालाई पारिहाल्ने छन खाली
भोलिको नेपाल एउटा नाङ्गै नाच्नेको देश बन्नेछ
यहाँ ठुला-ठुला बम बारुदको खाना बन्नेछ
असली नसालु पेय पदार्थको भट्टी खोलिनेछ
भोलिको मेरो नेपाल यस्तै एउटा नेपाल हुनेछ
मनु लोहोरुंग – पागल शक्ति र पुनर्स्थापन
छाँट मिलेको कोट
एक टकले हेरिरहँदा
धेरै आँखा र मानव मनहरु
शक्तिहीन भएका छन् l
पिच सडकमा पजेरोबाट ओर्लिंदा
अनुहारको छायाँ देखिने
जुत्ताको चुरुम-चुरुम आवाजले
हजारौं कानका श्रव्य शक्तिहरु
भित्र भित्रै धसिंदै गएका छन् l
रुग्ण स्वातन्त्रमा
नैतिकताको धोती मात्र
पहिरेर अस्तित्व खोज्दा
क्रोधको क्रान्ति आगमनले
शान्तिको फूलमा
आगो सल्केर
ध्वंशको धुवाँले
सागरमाथ मक्किएर चोईटियो l
बेथितिको उत्थापन हुँदा
विजयको महसुसमा
अस्तित्व पराजय हुँदैछ l
रक्तलेपन सडकहरुले
दाग पखाली माग्दा
अमानक इप्साका आहारी,
अवधूत नाङ्गा मान्छेहरु
लाज टाउकोमा सिउरेर
नैतिक अपक्षयतिर
एकोहोरो लम्किन्दै छन् l
मान्छे माथि गरिएको
अवज्ञाको खातिर
म ग्रहको अरिष्ट
स्वस्तिशान्तिको लागि
अविभाज्य तोरणको जोहो गर्दैछु l
रुढ यो जिवलोकमा
अस्वास्थ्य कल्पनाले
पागल शक्तिहरु जन्मिए l
विप्लव कुल्चेर, विपुलमा
उद्दीपन विभाव
र
राष्ट्र-प्रेमको उद्वेगमा
म तिनलाई…”मानसिक”
पुनर्स्थापन गर्छु-गर्छु l
इतिहासको बयानलाई
अब ! म सुरक्षित राखेर
अवनतिको सतहमै
डाहाको शोकज्वाला निभाउँदै
इन्द्रियको जन्जिरबाट
चेतनाको झुलो चकमक बोकेर
सराबरी मानव सरोवर उन्नतिको
चोमोलोङ्मातिर उक्लिन्छु/उकाल्छु l
शितलपाटी-६ संखुवासभा
काेमल श्रेष्ट मल्ल – हार्नलाइ (मुक्तक)
नेताको बिधान
खुलस्त चिहान
हजारौ नेपालमा
आसुको बर्षा
रगतको आहल
पारेर बबालमा
होला र ? चुनाब
मलामीहरूको
नेपाल मार्नलाइ
टुक्रिने पाईला
नचलोस अब
जीवन नै हार्नलाइ
दिव्य गिरी – वर्तमान
(Source: मधुपर्क माघ, २०६८)
पुरानो काम नलाग्ने
चौबाटोमा फ्याँकिँदा
टुक्राटुक्रा र छरपष्ट
फुटेको घ्याम्पोजस्तै विभत्स
यो वर्तमान !
टपरीभरि खरानीको कालो डल्लो
छरवालीको मुठो र काँचो हाँडी
रातो खुर्सानी र लसुनको पोटी
चिउराको भुस र आधा बलेका धूप-बत्तीहरू
चौबाटोमा मन्छिएकोे देखेर
भूत लाग्ला भनी
मान्छेहरू थु…थु… थुकेर हिँड्छन्
मान्छेहरू छेउ लागेर हिँड्छन्
हो दुरूस्त त्यस्तै
भूताहा चौबाटो भएको छ
यो वर्तमान !
न कसैको अधीनमा बसेको छ
न त कसैको आदेशमा चलेको छ
गुजुल्टिएको धागोको डल्लोझैँ
न छेउ भेटिन्छ
न त सँगाल्नै सकिन्छ
आफू भित्रभित्रै आफै अल्झिएको
अशान्ति, अन्याय, अभाव
र अन्यौलको भूमरीमा रूमल्लिएको
जर्जर अनि वर्वर
यो वर्तमान !
हत्या, हिंसा र आतङ्कको ओदानमाथि
महत्त्वाकाङ्क्षाको हाँडी बसाली
विपनाको आगो बालेर
बन्दुकका कप्टेराहरूले
मान्छेका सपनाहरू भुटिरहेछ
मानवताको खिल्लि उडाउँदै
आतङ्क ! आतङ्क !! आतङ्क !!!
मात्र आतङ्कको उपहार दिइरहेछ
यो वर्तमान !
टीकाथली-५, ललितपुर
यज्ञेशध्वज कार्की – आजका जोगी
मलाई छोटा कपडाभन्दा
छोटा विचारसँग सरम लाग्छ,
मूर्खको बातभन्दा
महापण्डितको उपदेश झिज्यार लाग्छ!
बहिरालाई
मुस्कुराएको वचन सब मिठो हुन्छ,
बेवाकूफ दर्शकलाई
बकबके लवारपाँडे विद्धवान हुन्छ,
मलाई त आश्चर्य हुन्छ!
खुल्ला सडकमा हिँड्न छाडेर मानिस,
साँघुरिएको गल्लीमा किन कोचिन चाहन्छन्?
अपरिमित आकाशलाई त्यागेर
जमीनमा किन घिस्रन चाहन्छन्?
अनि,
विषालु विचार डस्न चाहने
ती ढोंगी उपर घृणा हुन्छ
त्यसको कृत्रिमता देखेर
त्यसको उदण्डता देखेर
अनि भन्न मनलाग्छ,
हे विद्धता र ज्ञानका चस्मा लगाउनेहरु!
हृदयको आँखाले हेर,
धमिलोपन हट्ला कि?
वास्त्राभूषण र सुनका रथमा रमाउनेहरु
बोक्रेपन ताँछेर हेर,
अमिलोपन घट्ला कि?
खरानी र रुद्राक्षले सिद्धिप्राप्त हुने भए
पूरै वन अग्नीकुण्डमा होमीदिन्थेँ,
रुद्राक्षका रुख सब नंग्याइदिन्थेँ,
तर सिद्धि त अदभुत बुद्धिमा छ
जो सँसारबाट परय छ।
मलाई बोटमा सुकेर चाउरी परेको फलभन्दा
केमिकलका हरिया फल तीतो लाग्छ,
मलाई छोटा कपडाभन्दा
छोटा विचारसंग सरम लाग्छ।
उमेश राई’अकिञ्चन’ – ‘यो समयको अन्तिम अन्तरवार्ता’
फेरि पुग्नुछ मैले
पुग्न नसकेको गन्तब्य
नसोध मलाई
कति लामो छ
प्रधानमंत्रीको जुँगा
वा
भर्खरैं पेट्रोल पम्पमा राखिएको
गाडीहरूको लश्कर
नसोध Continue reading “Umesh Rai Akinchan – Yo Samayako Antim Antarwarta”